Τὸ φαγκρὶ εἶναι τὸ νοστιμότερο ψάρι τοῦ Αἰγαίου. Στὰ γαλλικὰ λέγεται φουὰ-γκρί.
Ὅποιος ζηλεύει τὰ πολλά, ζηλεύει καὶ τὰ λίγα.
Ἡ δονοβλεψία εἶναι ἀσθένεια ὅπου δονεῖ τὸ αἴσθημα τῆς ὁράσεως.
Ἕνας ἀλλοδαπὸς μπορεῖ νὰ γίνει Ἕλληνας μόνον διὰ τῆς γονιμοποιήσεως. Ἀλλιῶς, παραμένει πάντα ἄλλος δαπός, ἐπ\’ ἄπειρον.
Τρισκατάρατον εἶναι τὸ πλοῖον τὸ ἔχον κατάρτια καὶ στὰ τρία ἱστία.
Ἡ οὐρὰ στὰ ζῶα χρησιμοποιεῖ μὲ τὸ ποὺ νὰ τὴν βλέπουν τὰ ζῶα πόρχονται πίσω, ὅτι μπροστὰ ὑπάρχει κι ἄλλο ζῶον. Στὸν ἄνθρωπο εἶναι ἀχρείαστη.
Ὁ ἐξοστρακισμὸς ἦταν μία ἀρχαία τιμωρία ὅπου σοῦ ἔβαζαν ἕξι ὄστρακα κι ἔπρεπε νὰ τὰ χτυπήσεις καὶ νὰ τὰ σπάσεις μὲ τὸ κεφάλι σου. Μερικὲς φορὲς πετύχαινε, ἄλλες ὄχι.
Ὁ ἀλιγάτορας εἶναι συνδυασμένο ζῶον: μισὸς ἄλιγας, μισὸς γάτορας.
Στὴν ἀρχαιότητα ἦταν ὅλα ἠθικὰ καὶ γνήσια, ἀκόμα καὶ οἱ πόρνες λεγόντουσαν ἱέρειες.
Χαρμόσυνοι ἤχησαν οἱ κώδωνες τῶν ναῶν καὶ τῶν ἐκκλησιῶν οἱ καμπάνες.
Ἂν ὁ Καραϊσκάκης ζοῦσε σήμερα θὰ ἔτριζαν τὰ κόκκαλά του.
Παρ\’ ὅλο ποὺ ὁ γέρος ἦταν τυφλός, ἄκουσε τὰ πάντα!
Πολλοὶ ἄνθρωποι χρησιμοποιοῦν προστυχόλογα. Προχτὲς στὸ πανηγύρι τοῦ Σταυροῦ, κάτω στὴν Καρούτα, κάποιος εἶπε ἀνυπερθέτος. Οἱ ἄλλοι ἔκαναν πὼς δὲν κατάλαβαν.
Ὁ πατέρας μου εἶναι πολὺ καλὸς καὶ μὲ βοηθάει σὲ ὅλα. Ὅταν κάνω ἐξάσκηση στὸ βιολί, κλείνεται στὸ δωμάτιό του, βγαίνει πότε-πότε καὶ μοῦ λέει μπράβο παιδί μου, μετὰ ξανακλείνει τὴν πόρτα. Σὲ λίγο, πάλι μπράβο παιδί μου. Μερικὲς φορές, γιὰ νὰ μὴ μὲ διακόπτει, φοράει ἀκουστικὰ καὶ ἀκούει κανονικὴ μουσική.
Τὸ ἐθνικὸ σῆμα τῆς Ὀλλανδίας εἶναι τὸ ἄνθος τῆς τουλούμπας.
Καλύτερα μιὰ χώρα μ\’ ἐλεύθερη ζωή, παρὰ σαράντα χῶρες σκλαβιὰ καὶ φυλακή.
Σαρανταπέντε πετεινοί, ἑνὸς κοκόρου γνώση.
Οἱ χορευτὲς δὲν κάνουν παιδιὰ γιατί ἂν κάνουν θὰ βγοῦν ὁμοφυλότερα.
Ἴδιος κι ἀπαράδεκτος!
Τῆς ἔταξε λαχνοὺς μὲ πετραχείλια.
Τὸ ἄλλο παιδὶ ἦταν ἄσχημο, κακότροπο καὶ ὀξύμωρο.
Ἡ κόμπρα εἶναι τελείως ἀκίνδυνη γιὰ τοὺς Ἕλληνες. Πέρυσι χάσαμε χιλιάδες σὲ τροχαῖα δυστυχήματα. Οὔτε ἕνας θάνατος ἀπὸ κόμπρα!
Ἡ ὑψηλότερη κορφὴ τοῦ Ὀλύμπου ἦταν τὸ Δωδεκάθεον. Πάνω στὸ ψηλότερο σημεῖο, ἀκριβῶς πάνω στὴ μύτη τῆς κορυφῆς, καθόταν ὁ Δίας.
Ὁ Λουδοβίκος ὁ XVI, ἀμέσως μετὰ τὴν ἐπανάσταση, ἀποκεφαλίστηκε γιὰ πρώτη φορὰ στὴ ζωὴ του τὸ ἔτος 1792.
Ὁ Διονύσιος ὁ Σολομὼν ἔγραψε τὸν Ὕμνον εἰς μίαν καὶ μόνον στιγμὴν ἐθνικῆς ἐξάρσεως καὶ ὑπερηφανείας. Ὄχι γιὰ ἄλλους λόγους.
Ὁ Ρόμελ καὶ ὁ Ρωμύλος βύζαξαν μία λύκαινα καὶ ἔχτισαν τὴ Ρώμη.
Ὁ Κωνσταντῖνος Καντάφης ἦταν Ἕλληνας ποιητὴς ποὺ κατοικοῦσε στὴ Λιβύη τῆς Ἀλεξανδρείας.
