Εἶναι ἐπιφανής ὁ συμπατριώτης μας Κώστας Βεργόπουλος. Εἶναι καθηγητής τῆς Πολιτικῆς Οἰκονομίας στό Πανεπιστήμιο τοῦ Παρισιοῦ. Πρίν λίγους μῆνες ἔδωσε μία συνέτευξη σέ ἑλληνική ἐφημερίδα («Καθημερινή», 11‐1‐09). Ἀνάμεσα στά ἄλλα διαβάσαμε:
‐Ἐρώτ.: Γιατί σᾶς ἀγαποῦν οἱ φοιτητές σας;
‐Ἀπάντ.: Ἐπειδή τούς λέω «καλημέρα».
‐Ἐρώτ.: Δέν εἶναι αὐτονόητο;
‐Ἀπάντ.: Ὄχι δέν εἶναι. Οἱ περισσότεροι συνάδελφοί μου, ὅταν βλέπουν φοιτητές, στρίβουν τό κεφάλι, τό βλέμμα, τήν πλάτη, ἀλλοῦ· γιά νά μήν τούς συναντήσουν! Καί σκεφθῆτε, ὅτι αὐτό συμβαίνει στό Παρίσι! Οἱ μαῦροι φοιτητές μέ ἔχουν γιά «θεό». Διερωτήθηκα: γιατί; Ἀλλά μέ τόν καιρό τό κατάλαβα: Ἐπειδή ἀποδέχομαι ὅτι ὑπάρχουν.
Μά, πῶς καταντήσαμε σέ τέτοιες καταστάσεις; Νά ἀποστρέφεται ὁ ἄνθρωπος τόν συνάνθρωπό του;
Ἀπάντηση εὑρίσκομε στό τροπάριο τῆς ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς:
«Ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμε, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε. Καί συμφώνως δοξάζομεν τό πανάγιον Πνεῦμα».
Τό περιστατικό τῆς σύγχυσης τῶν γλωσσῶν ἀναφέρεται στό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης Γένεση καί ἔχει ὡς ἑξῆς:
Μετά τόν κατακλυσμό (πού ἔγινε ἐπί Νῶε), οἱ ἄνθρωποι ἀποφάσισαν νά οἰκοδομήσουν πόλη μεγάλη καί ἕναν πύργο, πού ἡ κορυφή του θά ἔφθανε στόν οὐρανό. Καί νά μήν φοβοῦνται πιά κατακλυσμό! Ἤθελαν νά ἀποκτήσουν ὄνομα μεγάλο.
Ὅμως στόν Κύριο καί Θεό, δέν ἄρεσε τό ἐγωϊστικό τους αὐτό φρόνημα.
Καί ὁ Κύριος σύγχυσε τίς γλῶσσες τους· καί τούς ἔκαμε νά μήν ἐννοεῖ ὁ ἕνας τόν ἄλλο.
Ἔτσι, τούς ἀνάγκασε νά σταματήσουν νά οἰκοδομοῦν τήν πόλη καί τόν πύργο καί τούς διεσκόρπισε σέ ὅλη τήν γῆ, τούς «διεμέρισεν» (Γεν. 11, 4‐9).
Τό ἐγωϊστικό φρόνημα ἔγινε αἰτία νά ἀποξενωθοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τόν Θεό ἀφοῦ ἔψαχναν νά βροῦν τρόπο νά τόν παραμερίσουν ἀπό τή ζωή τους· ἀλλά καί μεταξύ τους.
Θέλει συζήτηση; Παίρνει συζήτηση; Ὅποιος ἔχει ἐγωϊσμό‐φιλαυτία, ἀγάπη γιά τούς ἄλλους δέν ἔχει. Ἀγάπης μέσα του δέν θά βρεῖς οὔτε ἴχνος. Βλέπει ἄλλους καί κουράζεται!… Καί νά, γυρίζει ἀλλοῦ!… Τό παραπάνω περιστατικό μέ τόν καθηγητή Βεργόπουλο μᾶς δίνει ἀνάγλυφη τήν εἰκόνα αὐτῆς τῆς κατάστασης, στήν σύγχρονη κοινωνία.
Μά πέρασαν χρόνια. Καί κάποτε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ὁ Θεός διένειμε γλῶσσες πυρός! Καί μᾶς προσκάλεσε ὅλους σέ ἑνότητα· καί μεταξύ μας· καί φυσικά μέ τόν Θεό. Καί ἀπό τότε, ὅλοι ἀπό κοινοῦ πιά (συμφώνως) δοξάζομε τό πανάγιον Πνεῦμα.
Συμπέρασμα:
•Ἀληθινή ἑνότητα εἶναι μία: ἡ πίστη στόν Χριστό.
•Ἀληθινή ἐπικοινωνία ἑνότητας εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
•Ἀληθινό ξεπέρασμα τῶν ἀντιθέσεων, εἶναι τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς διδάσκει νά θεωροῦμε ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀδελφούς μας: τέκνα τοῦ ἑνός καί μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ.
