Γιά τήν ἁρμόζουσα παίδευσι κι ἀγωγή
ὁ Ἀπολλώνιος ὁμιλοῦσε μ’ ἕναν
νέον ποὺ ἔκτιζε πολυτελῆ
οἰκίαν ἐν Ρόδῳ. «Ἐγώ δέ ἐς ἱερόν»
εἶπεν ὁ Τυανεύς στό τέλος «παρελθὼν
πολλῷ ἄν ἥδιον ἐν αὐτῷ μικρῷ
ὄντι ἄγαλμα ἐλέφαντός τε καί χρυσοῦ
ἴδοιμι ἤ ἐν μεγάλῳ κεραμεοῦν τε καί φαῦλον.» —
Τό «κεραμεοῦν» καί «φαῦλον»· τό σιχαμερό:
ποὺ κιόλας μερικούς (χωρίς προπόνησι ἀρκετή)
ἀγυρτικῶς ἐξαπατᾶ. Τό κεραμεοῦν καί φαῦλον.