Συχνὰ διαβάζουμε στὸ Εὐαγγέλιο ὅτι κάποιος ποὺ θεραπεύτηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ, ποὺ ἡ ζωή του μεταμορφώθηκε ἀπὸ τὴ συνάντησή του μαζὶ Του, ἤθελε νὰ Τὸν ἀκολουθήσει, νὰ Τὸν συντροφέψει, νὰ προσκολληθεῖ σ’ Ἐκεῖνον. Καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε, «Ὄχι, γύρνα πίσω στοὺς δικοὺς σου. Γύρισε στὸν κόσμο ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἦλθες, ἐπειδὴ ἐκεῖ χρειάζεται ἡ παρουσία σου». Μᾶς ἀρκεῖ νὰ γνωρίσουμε τὸν Θεό, νὰ γνωρίσουμε τὸν Χριστὸ, νὰ ἀναγνωρίσουμε μέσα μας τὴν ἀναμορφωτικὴ ἐργασία ποὺ ἐνεργεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Δὲν χρειαζόμαστε περισσότερα. Ἄν λάβουμε περισσότερα, μποροῦμε νὰ εἴμαστε εὐγνώμονες καὶ γεμᾶτοι θαυμασμὸ γι’ αὐτὸ τὸ προνόμιο, ἀλλὰ ἡ λειτουργία του καὶ αὐτὸ ποὺ εἶναι ὁ ρόλος καὶ τὸ βασικὸ μας προνόμιο εἶναι νὰ μᾶς στείλει ὁ Χριστὸς ἐκεῖ ὅπου μᾶς χρειάζεται· νὰ φέρουμε φῶς στὸ σκοτάδι, νὰ φέρουμε ἀγάπη, ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει μῖσος, νὰ φέρουμε συμφιλίωση, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει διαμάχη, νά φέρουμε παρηγοριὰ, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει πόνος καὶ οὕτω καθ’ ἑξῆς. Ἡ θέση μας βρίσκεται ἐκεῖ ποὺ τὰ πράγματα εἶναι δύσκολα καὶ πρέπει νὰ πᾶμε ἐκεῖ, πρέπει νὰ εἴμαστε ἐκεῖ, ὥστε νὰ ὑπάρχει κάποιος σὲ κάθε περίσταση ποὺ νὰ πεῖ, «Ἔλα, Κύριε, στάσου ἀνάμεσα μας, φέρε μας Τὴν εἰρήνη.»
Θέλω νὰ τὸ σκεφτεῖτε αὐτό, ἐπειδὴ ὅλοι μας συνεχῶς ὑποπίπτουμε σ’ ἕναν φυσιολογικὸ, ἀλλὰ ἄσχημο πειρασμὸ νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὸν Θεὸ σὰν Ἐκεῖνον ποὺ δίνει καὶ ποὺ πρέπει νὰ δίνει. Ξεχνᾶμε ὅτι εἶναι τὸ πῦρ τὸ καταναλῖσκον καὶ θέλουμε νὰ καθίσουμε γύρω ἀπὸ μιὰ φωτιὰ καὶ νὰ ζεστάνουμε τὰ χέρια μας. Δὲν εἶναι σωστό. Ἄν Τὸν ἐπιλέγουμε, ἄν εἶναι ὑπέροχος, τόσο ὑπέροχος ὥστε νὰ ἀποκαλύψει σ΄ ἐμᾶς τὸν ἑαυτό Του, μποροῦμε νὰ τοῦ ἐπιτρέψουμε νὰ μᾶς προσφέρει αὐτὸ ποὺ θὰ διαλέξει, ἀλλὰ νὰ ζήσει γιὰ Ἐκεῖνον καὶ γιὰ ἐκείνους γιὰ τοὺς ὁποίους ἔγινε ἄνθρωπος, ἔζησε καὶ πέθανε. Ἀναρωτηθεῖτε γιὰ τὸ πῶς Τὸν πλησιάζετε στὴν προσευχή. Τὸν πλησιάζετε στὸ δικό Του ὄνομα, ἤ στὸ δικὸ σας; Πρόκειται γιὰ τὸ δικό Του καλό, γιὰ νὰ εἶναι ὁ νικητὴς στὴ ζωή σας, ἤ γιὰ νὰ ἔλθει στὴ ζωή σας ἡ γλυκύτητα καὶ ἡ εἰρήνη; Ρωτῆστε τὸν ἑαυτό σας ἄν μὲ τὸ νὰ εἶστε τοῦ Χριστοῦ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴ ζωή σας, μὲ τὸ βαθύτερο εἶναι σας, ἄν ἀποστρέφεστε τὸν ἐγωκεντρισμό σας, λέγοντας στὸν ἑαυτό σας σὲ ὁποιαδήποτε ἐγωιστικὴ σκέψη σᾶς ἔλθει στὸ νοῦ: «Ὤ, φύγε ἀπὸ τὸν δρόμο μου, γιατὶ στέκεσαι ἐμπόδιο στὸν δρόμο μου πρὸς τὸν Θεὸ καὶ στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμένα;» Ἀναρωτηθεῖτε ἄν σχετίζεστε μὲ τοὺς ἀνθρώπους στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ στὸ ὄνομά τους ἤ στὸ δικό σας, ἄν φαντάζεστε κάποιο πρόσωπο ἀπὸ τὸ περιβάλλον σας ποὺ μπορεῖτε νὰ πεῖτε: «Αὐτὸ τὸ πρόσωπο τὸ ὑπηρετῶ δίχως νὰ σκέφτομαι πῶς μπορεῖ νὰ μὲ ἐπηρεάσει· ἤ ἄν κάθε ἄνθρωπος ποὺ σᾶς εἶναι ἀγαπητὸς, ποὺ εἶναι φίλος σας, γνωστὸς σας, ποὺ συναντήσατε τυχαῖα στὴ ζωή σας, κρίνεται μὲ τὸ δικό σας κριτήριο: «Τὶ πρέπει νὰ κάνει γιὰ ἐμένα; Τὶ σημαίνει γιὰ μένα αὐτὸ τὸ πρόσωπο;»
