Ἐννόημα
    Ἐννόημα
  • !

    Ἂν ἕνα θεωρητικὸ βιβλίο ἀθεΐας καὶ ὑλισμοῦ διαπράττει ἕνα τόσο φρικτὸ φόνο τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως στήν καρδιά ἑνὸς παιδιοῦ, πόσο πιὸ φρικτὸ καὶ πιὸ “ἀποτελεσματικό” φόνο τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ διαπράξη στὶς παιδικὲς (καὶ ὄχι μόνο) ψυχὲς ἡ πολύωρη καθημερινὴ “φοιτήση” στὸ “πανεπιστήμιο τῆς πρακτικῆς ἀθεΐας”, δηλ. στὸ πλεῖστο τῶν προγραμμάτων τῆς σημερινῆς τηλεόρασης; Διότι, τὶ ἄλλο παρὰ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΘΕΪΑ δέν εἶναι ὁ ἀσύδοτος εὐδαιμονισμὸς καὶ ἡ ἀχαλινώτη ντόλτσε βίτα, πού διδάσκει ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ἡ σημερινὴ τηλεόραση»;!

Ἕνας φριχτός φόνος

Ὁ λογοτέχνης Θανάσης Πετσάλης-Διομήδης (τιμημένος μὲ Ἀριστεῖο Γραμμάτων τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν) σὲ ἕνα αὐτοβιογραφικὸ βιβλίο του (\”Διάλογοι μὲ τὸν ἑαυτό μου\”) μιλάει γιὰ τὴν καταστροφικὴ ἐπίδρασή πού εἶχε στήν ψυχὴ του ἡ μελέτη ἑνὸς βιβλίου, ποὺ τὸ διάβασε στὰ ἐφηβικὰ του χρόνια. Ἐπρόκειτο γία τὸ βιβλίο ἑνὸς ἀθέου ὑλιστῆ γερμανοῦ φιλοσόφου, τοῦ Μπύχνερ. Ἐξομολογεῖται, λοιπόν, ὁ Πετσάλης:

\”Τὸ βιβλίο τοῦ γερμανοῦ ὑλιστῆ φιλοσόφου ἀνατάραξε τὸν ἐσωτερικό μου κόσμο ὡς τὰ μύχια. Καὶ ἔσκαψε μέσα μου ἕνα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΕΝΟ., ὅπου θάφτηκαν ὅλα ὅσα πίστευα ὥς τότε. Θάφτηκαν ἀνεπανόρθωτα, ἂν μπορῶ νὰ ἐκφραστῶ ἔτσι. Εἶχε γίνει ἐντός μου Ό ΦΡΙΚΤΟΣ ΦΟΝΟΣ. Ὁ Θεὸς τῶν παιδικῶν μου χρόνων ἦταν νεκρός!

 

\"\"
Ἔπρεπε νὰ περάσουν πολλὰ χρόνια, νὰ περάσω ἀπὸ ἄλλες ἀνησυχίες καὶ ἀγωνίες,νὰ γευθῶ τὴν πικρὴ ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων, γιὰ νὰ γυρίσω ἀπὸ αὐτὴ τὴν ΤΕΘΛΑΣΜΕΝΗ στήν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ σήμερα, μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, ἔρχονται στιγμές, ποὺ θὰ ἤθελα νὰ μποροῦσα νὰ γονατίσω, νὰ κάνω τὴν προσευχή μου, νὰ κάνω τὸν σταυρό μου σὰν τὸ μικρὸ παιδί.

\”Δυστυχῶς – ἐζύγισα καλὰ τὴν λέξη καὶ ξαναλέω: δυστυχῶς – δὲν μπορῶ πιά…\”

Εἶναι ὄντως συγκλονιστικὴ ἡ ὁμολογία τοῦ διαπρεποῦς λογοτέχνη.

Μιλάει γιὰ τὸν φρικτὸ φόνο τοῦ Θεοῦ μέσα στήν καρδία του, ὅταν ἦταν παιδί. Ἕνα φόνο, τοῦ ὁποίου τὶς συνέπειές τίς \”πλήρωνε\” μέχρι τὰ γεράματά του. Παρ’ ὅλη τὴν μεταστροφὴ του, εἶχε ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ ( ὅπως λέει ὁ ἴδιος) σακατευθῆ ἡ δυνατότητα γνήσιας ἐπικοινωνίας του μὲ τὸν Θεό. Ἡ δυνατότητα τῆς σωστῆς προσευχῆς.

Ἂς ἔλθωμε τώρα καὶ στήν σύγχρονη πραγματικότητα. Σήμερα, ποὺ τὸ ἐπίπεδο τῆς παιδείας τῶν παιδιῶν μας μετριέται μὲ τὸ… πόσα κιλὰ βιντεοκασσέτες μπαίνουν καθημερινὰ στὸ σπίτι, καὶ μὲ τὸ … πόσες δεκάδες τηλεοπτικοὺς σταθμοὺς \”πιάνει\” ἡ οἰκογενειακὴ τηλεόραση!

Καὶ τολμῶντας νὰ συγκρίνωμε τὰ ἀσύγκριτα, ἂς ἐρωτήσωμε:

Ἂν ἕνα θεωρητικὸ βιβλίο ἀθεΐας καὶ ὑλισμοῦ διαπράττει ἕνα τόσο φρικτὸ φόνο τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως στήν καρδιά ἑνὸς παιδιοῦ, πόσο πιὸ φρικτὸ καὶ πιὸ \”ἀποτελεσματικό\” φόνο τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ διαπράξη στὶς παιδικὲς (καὶ ὄχι μόνο) ψυχὲς ἡ πολύωρη καθημερινὴ \”φοιτήση\” στὸ \”πανεπιστήμιο τῆς πρακτικῆς ἀθεΐας\”, δηλ. στὸ πλεῖστο τῶν προγραμμάτων τῆς σημερινῆς τηλεόρασης; Διότι, τὶ ἄλλο παρὰ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΘΕΪΑ δέν εἶναι ὁ ἀσύδοτος εὐδαιμονισμὸς καὶ ἡ ἀχαλινώτη ντόλτσε βίτα, πού διδάσκει ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ἡ σημερινὴ τηλεόραση»;!

Καὶ μάλιστα εἶναι τόσο ἐποπτικὴ ἡ διδασκαλία (δὲν εἶναι σκέτο βιβλίο!), τόσο ζωντανὴ καὶ σπαρταριστή, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχῃ κανένας φόβος, μήπως τὰ παιδιὰ δὲν ἀφομοιώσουν καλὰ τὸ μάθημα! Δὲν ὑπάρχει κίνδυνος νὰ μὴ τυπωθῆ ἀνεξάλειπτα στὸ νοῦ καὶ στην καρδιά τους τὸ \”σωτήριο δίδαγμα\”: Ἡ ζωὴ εἶναι γιὰ χόρταση!

Ἐπὶ τέλους! \”Ὅσοι θεωροῦμε τὸν \”φρικτὸ φόνο\” γιὰ τὸν ὁποῖο μιλάει ὁ Πετσάλης ΦΟΝΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ μας καὶ ὄχι \”μόρφωσή\” τους ἢ \”ὡριμανσή\” τους, ἂς ἀναλάβωμε τίς εὐθῦνες μας. Καὶ ἂς λάβωμε τὰ μέτρα μας πρὶν εἶναι πολὺ ἀργά…. Τῶν φρονίμων ὀλίγα.