Τὴν χάραξι φρόντισε τεχνικὰ νὰ γίνει.

Ἔκφρασις σοβαρὴ καὶ μεγαλοπρεπής.

Τὸ διάδημα καλλίτερα μᾶλλον στενό·

ἐκεῖνα τά φαρδιά τῶν Πάρθων δέν μέ ἀρέσουν.

Ἡ ἐπιγραφή, ὡς σύνηθες, ἑλληνικά·

ὂχ’ ὑπερβολική, ὄχι πομπώδης—

μὴν τὰ παρεξηγήσει ὁ ἀνθύπατος

ποὺ ὅλο σκαλίζει καὶ μηνᾶ στὴν Ρώμη —

ἀλλ’ ὅμως βέβαια τιμητική.

Κάτι πολὺ ἐκλεκτὸ ἀπ’ τὸ ἄλλο μέρος·

κανένας δισκοβόλος ἔφηβος ὡραῖος.

Πρὸ πάντων σὲ συστήνω νὰ κυττάξεις

(Σιθάσπη, πρὸς θεοῦ, νὰ μὴ λησμονηθεῖ)

μετὰ τὸ Βασιλεὺς καὶ τὸ Σωτήρ,

νὰ χαραχθεῖ μὲ γράμματα κομψά, Φιλέλλην.

Καὶ τώρα μὴ μὲ ἀρχίζεις εὐφυολογίες,

τὰ «Ποῦ οἱ Ἕλληνες;» καὶ «Ποῦ τὰ Ἑλληνικὰ

πίσω ἀπ’ τὸν Ζάγρο ἐδῶ, ἀπὸ τὰ Φράατα πέρα».

Τόσοι καὶ τόσοι βαρβαρότεροί μας ἄλλοι

ἀφοῦ τὸ γράφουν, θὰ τὸ γράψουμε κ’ ἐμεῖς.

Καὶ τέλος μὴ ξεχνᾷς ποὺ ἐνίοτε

μᾶς ἒρχοντ’ ἀπὸ τὴν Συρία σοφισταί,

καὶ στιχοπλόκοι, κι ἄλλοι ματαιόσπουδοι.

Ὥστε ἀνελλήνιστοι δὲν εἴμεθα, θαρρῶ.