Πόθοι νεανικοί,

σὰν πολὺ ὡραῖοι, νεανικοὶ ἐραστές,

μὲ ἄψογη τὴν ἁγνότητα τῆς ὁρμῆς,

μ\’ ἀπαράμιλλη περηφάνεια κι εὐγένεια.

Ἔσβησαν.

Ὅπως γιὰ κάποιους νέους λέν,

πὼς ὁ θεὸς τοὺς ἀγάπησε

καὶ νέοι πεθάναν.

Ἴσως νὰ ἐξαφανίστηκαν δίχως ἐπιστροφή,

κάποιαν ὡραία βραδιά,

μὲ πλῆρες φῶς, μελιχρό, τῆς σελήνης.

H ἐκδοχή, πὼς ἀνίερα χέρια

τοὺς ἔπνιξαν σὲ ἄνομα πάνω κρεβάτια,

σὲ δωμάτια γιὰ φτηνὴ ἡδονή,

– ἂς τὴν ἀποτρέψουμε,

τούτη τὴν ἀποτρόπαια σκέψη.

Τὰ φαντάσματα ποὺ ξανάρχονται

ἀνήσυχα τῶν πόθων,

πανέμορφα, τραγικὰ πρόσωπα,

ὁμολογοῦν κάποιο ἔγκλημα,

ἐν τούτοις.