Ἄνθρωποι πού δέ γνώρισα ποτέ μοῦ δῶσαν τό αἷμα μου καί τ’ ὄνομά μου

στήν ἡλικία μου χιονίζει, χιονίζει ἀδιάκοπα

μιὰ κίνηση πάντα σά νὰ ’θελα νά προφυλαχτῶ ἀπό ’να χτύπημα

δίψασα γιά ὅλη τή ζωή, κι ὅμως τήν ἄφησα

γιά ν’ ἁρπαχτῶ ἀπ’ τά πελώρια ἀγκάθια τῆς αἰωνιότητας,

ἡ σάρκα μου ἕνας ἐπίδεσμος γύρω ἀπ’ τό αὐριανό μου τίποτα

κανείς δέν μπορεῖ νά μέ βοηθήσει στόν πόνο μου

ἐκτός ἀπ’ τόν ἴδιο μου τόν πόνο –εἶμαι ἐδῶ, ἀνάμεσά σας, κι ὁλομόναχος,

κ’ ἡ ποίηση σά μιὰ μεγάλη ἀλήθεια πού τήν ἀνακαλύπτεις ὕστερ’ ἀπό χρόνια,

ὅταν δέν μπορεῖ νά σοῦ χρησιμέψει πιά σέ τίποτα.

Ἐπάγγελμά μου: τό ἀκατόρθωτο.