Στά πλαίσια τῆς χειραγωγήσεως τοῦ μετά-ἀνθρώπου (μαζανθρώπου) τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, περιλαμβάνεται καί ἡ ἐπίθεση στήν προσωπική ὑπευθυνότητα.

Ἡ βίωση τῆς πραγματικῆς ζωῆς, χαρά, λύπη, φόβος, δυστυχία, ἀπογοήτευση, θάνατος, βαφτίζεται «ψυχοτραυματικό» γεγονός πού ἀπειλεῖ τήν ζωή καί ὁ ἄνθρωπος πού βιώνει ἔντονα τά συναισθήματα αὐτά βαφτίζεται «ἄρρωστος» πού ἔχει ἀνάγκη τόν εἰδικό.

Εἶναι ἡ γνωστή συνταγή «κατασκευῆς» θυμάτων. Γι’ αὐτό βλέπουμε, καί στήν Ἑλλάδα, μία σταθερά αὐξανόμενη τάση τῆς παρουσίας τοῦ λεγομένου «συμβούλου κρίσεων ἤ παρηγοριᾶς».

Ἔχει ψυχιατρικοποιηθεῖ σχεδόν κάθε πτυχή τῆς προσωπικῆς καί κοινωνικῆς ζωῆς (μία ἀνάγνωση στό ἀμερικάνικο ταξινομικό σύστημα ψυχικῶν παθήσεων θά ἐπιβεβαιώσει τά παραπάνω μέ πολύ σκληρό τρόπο) καί ἔτσι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀνάγκη τόν θεραπευτή τους! Ἡ μεγαλύτερη παγίδευση καί ἐκμετάλλευση γίνεται στά περιβόητα «τραύματα» (ἰδίως τῆς παιδικῆς ἡλικίας) καί στήν θεωρία -θεραπευτική παρέμβαση μέ τήν ἀνάκληση τῶν μνημῶν. Στό ἴδιο μῆκος κύματος ἡ ψυχοθεραπευτική παρέμβαση γιά τό ταξίδι στό χρόνο πίσω γιά νά «δοῦν τά τραύματα τοῦ παρελθόντος».

Ἕνα ταξίδι πού ἀντίκειται πλήρως στή σύγχρονη φυσική καί στά νέα μαθηματικά (αὐτά μέ τά ὁποῖα μπορεῖ πλέον νά ἑρμηνευθεῖ καί ὁ κόσμος τῶν αἰσθήσεών μας καί ὁ κόσμος γενικά). Ἡ σχετική βιβλιογραφία εἶναι ἀηδιαστικά πλούσια, ἀλλά γιά πολλούς «θεραπευτές» δέν συμφέρει νά τήν γνωρίσουν.

Ἡ ἐπιστήμη αὐτή λοιπόν διογκώνει τά συμπτώματα καί παράγει νέες κατηγορίες «ἀσθενειῶν» (π.χ. μέ τόν ὅρο τραῦμα ἐννοεῖται πλέον κάθε τι πού μᾶς ἀναστατώνει, ὁ ἐθισμός περιλαμβάνει κάθε «καταναγκαστική» καί ἐπαναλαμβανόμενη συμπεριφορά, κ.λ.π.).

Ἡ ἀπάτη ἔγκειται στό ὅτι συμπεριφορές πού ὀφείλονται σέ ἐπιλογές τρόπου ζωῆς καί ἱεραρχήσεις τοῦ βίου, ὀνομάζονται ἀσθένειες καί τίς ἀναλαμβάνει ὁ εἰδικός θεραπευτής.

Κάποιοι θά βιαστοῦν νά ποῦν ὅτι σ’ αὐτές τίς συμπεριφορές διαπιστώνεται μεταβολή στήν βιοχημεία καί νευροφυσιολογία τοῦ ἐγκεφάλου.

Γιά ὅσους ὅμως γνωρίζουν καλύτερα τά πράγματα ἡ ἐλεύθερη βούληση τοῦ ἀνθρώπου ἐπιλέγει καί ἀκολουθεῖ ἡ μεταβολή στήν βιοχημεία καί νευροφυσιολογία τοῦ ἐγκεφάλου.

Ἡ θεραπευτική αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἐπιζητεῖ τήν ἄρνηση τῶν ἐμπειριῶν πού μᾶς κάνουν ἀνθρώπινους. Μέ αὐτό σάν δεδομένο ἀπειλεῖται ἡ ἐλευθερία μας. Γιατί μέ τό νά καταπνίγεται ἡ ἀτομική εὐθύνη γιά χάρη τῆς αὐτοεκτιμήσεως, δημιουργεῖται μιὰ ἀ-πολιτικοποιημένη κοινωνία ἀποτελούμενη ἀπό εὐχαριστημένα πλάσματα, πού ἡ μόνη ἀνάγκη τους εἶναι νά τά διοικοῦν καί νά τά διατηροῦν ἀτάραχα.

Παρανομαστής ὅλου αὐτοῦ τοῦ ἐπικίνδυνου ἰδεολογήματος εἶναι ἡ ἐπικρατήσασα στή Δύση ἄποψη γιά τήν κληρονομική ἐνοχή γιά τήν προσβολή τῆς θείας δικαιοσύνης.