Ὁ Δημοσθένης, ὁ μεγάλος ρήτορας, σέ μιὰ δημηγορία του “Περί Συντάξεως” προτείνει στούς Ἀθηναίους τή βέλτιστη διάθεση τῶν χρημάτων τῆς πολιτείας. Ἄν καί ὑποτιμοῦν τά συμπεράσματα τῶν δημοσθένειων δημηγοριῶν, συνεχίζει νά τούς στηρίζει σέ στιγμές ἀπαισιόδοξες, ὅταν εἶχαν πανικοβληθεῖ ἀπό κάποιες παρανομίες τους. Τούς δείχνει ὅτι ἡ δημοκρατία δέν κινδυνεύει ἀπό αὐτές ἀλλά ἀπό τήν ἀπάθεια καί ἀδιαφορία τους.Ἐνῶ θά πρέπει νά στηρίζονται στόν ἑαυτό τους καί στήν ὀργάνωση τῆς πολιτείας τους.
“Ὅσοι ἀποβλέπουν στίς ἐκλογές καί τό σχετικό ἀξίωμα συμπεριφέρονται ὡς δοῦλοι τῆς δημοτικότητας τήν ὁποία χρειάζονται γιά νά ἐκλεγοῦν, φροντίζοντας ὁ καθένας πῶς θά ἐκλεγεῖ στρατηγός, ὄχι πῶς θά πράξει κάτι ἀντάξιο ἑνός ἄνδρα”. “Το ἀποτέλεσμα ἑπομένως αὐτῶν τῶν καταστάσεων εἶναι ὁ ἄλφα νά ἔχει χάλκινο ἀνδριάντα, ὁ βήτα νά ἔχει κάμει τήν τύχη του, ἕνας ἤ δυὸ δηλαδή, σέ θέση ἀνώτερη τῆς πόλης. Καί οἱ ὑπόλοιποι μένετε μάρτυρες τῆς εὐτυχίας τους, προσφέροντάς τους τήν πολλή καί ἔνδοξη εὐδαιμονία σας μέ ἀντάλλαγμα τήν καθημερινή σας ραθυμία”.
“… ἐνῶ στόν ἰδιωτικό τομέα,ἀπό ὅσους ἔχουν ἀποκτήσει κάποιο δημόσιο ἀξίωμα, ἄλλοι ἔχουν χτίσει τά σπίτια τους μεγαλοπρεπέστερα ἀπό ὅ,τι τά δημόσια οἰκοδομήματα, ὄχι μόνο καλύτερα ἀπό τούς ὑπόλοιπους, ἐνῶ ἄλλοι, πού ἀγόρασαν κτήματα, καλλιεργοῦν τόση γῆ ὅση οὔτε στό ὄνειρό τους δέν εἶχαν ἐλπίσει”.
“Πῶς καταλύεται ὅμως (ἡ δημοκρατία), αὐτό δέν τό λέει κανείς οὔτε ἔχει τό θάρρος. Ἐγώ θά τό πῶ: ὅταν ἐσεῖς, Ἀθηναῖοι, παρασυρμένοι, βρίσκεστε οἱ περισσότεροι χωρίς πόρους καί ὅπλα καί σύστημα καί ὁμοψυχία, καί ὅταν οὔτε στρατηγός οὔτε κανείς ἄλλος φροντίζει γιά ὅσα ἐσεῖς ἔχετε ἀποφασίσει καί κανείς δέν δέχεται νά σᾶς τά πεῖ οὔτε νά τά διορθώσει, οὔτε κάνει ἐνέργειες γιά νά πάψουν αὐτά νά βρίσκονται σέ τέτοια κατάσταση, πράγμα πού τώρα μόνιμα συμβαίνει. Καί, μά τόν Δία, Ἀθηναῖοι, καί ἄλλα ψεύτικα λόγια σᾶς ἔχουν πλημμυρίσει, πού κάνουν μεγάλο κακό στό πολίτευμα, παραδείγματος χάρη “στά δικαστήρια βρίσκεται ἡ σωτηρία σας” καί “πρέπει μέ τήν ψῆφο σας νά διαφυλάξετε τήν πόλη σας””.
“Ἄν πάλι κάποιος νομίζει ὅτι τά λόγιά μου εἶναι ἀνώτερα τῆς ἀξίας μου, αὐτό ἀκριβῶς τό χαρακτηριστικό τους ἀποτελεῖ καί τήν ἀρετή τους, διότι ὁ λόγος πού θά ἐκφωνηθεῖ γιά μιὰ τόσο ἀξιόλογη πόλη καί γιά τόσο σπουδαῖες ὑποθέσεις πρέπει πάντα νά φαίνεται ἀνώτερος ἀπό ὁποιονδήποτε ρήτορα καί νά βρίσκεται κοντά στή φήμη τή δική σας καί ὄχι στή φήμη τοῦ ρήτορα…”».