στὸν Δημήτρη Κοσμόπουλο
 

Κεφαλὴ ἀλόγου σκύβει νὰ πιεῖ νερό.

Ἴσα ποὺ πρόλαβε νὰ δεῖ, ἐκτὸς ἀπ’ τὴ μορφή του, μιὰν ἀλογόμυγα ἐπάνω στὰ καπούλια, πρὶν σπάσει ὁ καθρέφτης τῆς πηγῆς.

Ρουθούνια ἀνοιγμένα γεμάτες γουλιὲς ἤρεμη ἀνάσα καὶ μόνο

τὰ μάτια του τρομαγμένα, μὲ τὸ τρέμισμα μιᾶς σκιᾶς στὸν ἀέρα.

Ξανά.

Ἀναπεπταμένο πεδίο. Γύρω βουνά. Ἕνα ἄλογο πίνει νερό. Ἡ καμπύλη τοῦ αὐχένα τόξο καλὰ τανυσμένο. Ἀεράκι στὴ χαίτη, ὅταν μαῦρο πουλὶ περνάει ψηλά. Ἡ σκιὰ του βιτσιὰ στὰ καπούλια.

Ξανά.

Χαμηλὴ πτήση μὲ ἑλικόπτερο πάνω ἀπὸ τὴ Δρακόλιμνη τῆς Τύμφης. Καταπράσινο ὀροπέδιο ἀνάμεσα σὲ χιονισμένα βουνά.

Στὴ ὄχθη τῆς λίμνης ἕνα ἄλογο πυρρὸ ξεδιψάει. Ἀλαφιάζεται. Τρέχει. Τρέχουν μαζί του καὶ τ’ ἄλλα, λευκά, φαιά, πυρρά, σίβα, μαῦρα, 150 ἄλογα κάτω ἀπὸ ἕνα καπώ, στὸ δρόμο Ἰωαννίνων-Κοζάνης.