Ἐννόημα
    Ἐννόημα
  • !

    Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες εἶναι «οἱ πεπελεκισμένοι διὰ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ καὶ διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ», ὅπως ἔτσι γράφεται στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη. Εἶν’ ἐκεῖνοι ποὺ οἱ δήμιοί τους κομματίασαν τὰ σώματα καὶ στὸ τέλος μὲ τὸ τσεκούρι τους πῆραν τὰ κεφάλια.

  • !

    Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σὲ μία ὁμιλία του λέγει ὅτι οἱ ἅγιοι Μάρτυρες στὴ δεύτερη παρουσία θὰ ἀναστηθοῦν καὶ θὰ παρουσιαστοῦν κρατώντας μέσα στὶς παλάμες των καὶ προσφέροντας στὸ Χριστό, σὰν σὲ Λειτουργία τὰ σφαγμένα τους κεφάλια. Τί τάχα κανεὶς ἔχει καλύτερο καὶ μπορεῖ νὰ προσφέρει στὸ Θεὸ ἀπὸ τὸ κεφάλι του; Κι ὅμως κι αὐτὸ εἶναι τοῦ Θεοῦ· «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν…».

  • !

    Ὅταν ἑορτάζουμε μνήμη ἁγίων Μαρτύρων, αὐτὸ νὰ μὴν ξεχνᾶμε καὶ νὰ τὸ θυμούμαστε πάντα, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία Μαρτύρων, ὅτι κάτω ἀπὸ τὴν ἁγία Τράπεζα, ποὺ τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία, βρίσκονται ὀστᾶ ἁγίων Μαρτύρων.

Τρεῖς ἅγιοι μάρτυρες

\"\"

(3 Νοεμβρίου)

Τριῶν Ἁγίων Μαρτύρων τὴν ἱερὴ μνήμη ἑορτάζει καὶ τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία, τοῦ Ἀκεψιμᾶ, τοῦ Ἰωσὴφ καὶ τοῦ Ἀειθαλᾶ. Ἔδωκαν κι οἱ τρεῖς «τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ» στὴν Περσία τὸ ἔτος 330. Τὰ ὀνόματα τῶν δύο, τοῦ Ἀκεψιμᾶ καὶ τοῦ Ἀειθαλᾶ, εἶναι ἀσυνήθιστα καὶ ἄγνωστα, ἀλλ\’ αὐτὸ δὲν ἔχει σημασία· εἶναι γνωστὰ στὸ Θεὸ καὶ στὴν Ἐκκλησία, κι ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος, εἶναι «Θεῷ ἐπιγινωσκόμενοι», τοὺς ξέρει δηλαδὴ καλὰ ὁ Θεός. Ἡ Ἐκκλησία δὲν ξεχνάει τὰ ὀνόματά τους καὶ κρατεῖ στὴ μνήμη της τὰ φρικτὰ βασανιστήρια ποὺ σήκωσαν καὶ τὸν πικρὸ θάνατό τους, γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ τρεῖς ἅγιοι Μάρτυρες τῆς πίστης, ὁ Ἀκεψιμᾶς, ὁ Ἰωσὴφ κι ὁ Ἀειθαλᾶς, βασανίστηκαν βάρβαρα καὶ ἀπάνθρωπα, καὶ ταιριάζει νὰ ἐπαναλάβωμε γι\’ αὐτοὺς τὸ λόγο τοῦ Ἀποστόλου, «ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος». Μὲ τί θὰ μποροῦσε ὁ κόσμος νὰ πλήρωση τὰ βασανιστήρια τῶν ἁγίων Μαρτύρων καὶ τί περίμεναν τάχα ἀπὸ τὸν κόσμο οἱ Ἅγιοι, ὅταν βασανίζονταν; Τίποτε, ἀφοῦ ὅλη τους τὴν ἐλπίδα τὴν εἶχαν στὸ Θεὸ κι ὅ,τι περίμεναν ἦταν ἡ μακαριότητα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

Ἐμεῖς, ποὺ δὲν ἔχομε τὴν πίστη καὶ τὴν ὑπομονὴ τῶν Ἁγίων, δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβωμε πῶς τὰ ἔδιναν ὅλα γιὰ ὅλα, γιὰ νὰ μὴν ἀρνηθοῦν τὸ Σωτῆρα Χριστό. Ὁ Ἀκεψιμᾶς δάρθηκε ἀλύπητα μὲ ἀγκαθωτὰ ραβδιά, ὥστε ποὺ κομματιάστηκαν οἱ σάρκες τους καὶ παραμορφώθηκε τὸ σῶμα του καὶ τὸ πρόσωπό του. Ὁ Ἰωσὴφ τεντώθηκε καὶ δάρθηκε, ὥστε ποὺ χώρισαν οἱ σάρκες του καὶ φάνηκαν τὰ κόκκαλά του. Κι ὁ Ἀειθαλᾶς δέθηκε χειροπόδαρα καὶ δάρθηκε κι αὐτός, ὥστε ποὺ ἐξαρθρώθηκαν καὶ χωρίστηκαν τὰ κόκκαλά του. Ἔτσι μισοπεθαμένοι ρίχτηκαν στὴ φυλακὴ κι ὓστερ\’ ἀπὸ ἕναν δεύτερο βασανισμὸ παρέδωκαν κι οἱ τρεῖς τὸ πνεῦμα τους στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. «Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ» λέγει ἡ θεία Γραφὴ· πάει νὰ πῇ πὼς οἱ ψυχὲς τῶν Ἁγίων, ὅταν χωρίζωνται ἀπὸ τὸ σῶμα, εἶναι στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.

Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες εἶναι «οἱ πεπελεκισμένοι διὰ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ καὶ διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ», ὅπως ἔτσι γράφεται στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη. Εἶν\’ ἐκεῖνοι ποὺ οἱ δήμιοί τους κομματίασαν τὰ σώματα καὶ στὸ τέλος μὲ τὸ τσεκούρι τους πῆραν τὰ κεφάλια. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σὲ μία ὁμιλία του λέγει ὅτι οἱ ἅγιοι Μάρτυρες στὴ δεύτερη παρουσία θὰ ἀναστηθοῦν καὶ θὰ παρουσιαστοῦν κρατώντας μέσα στὶς παλάμες των καὶ προσφέροντας στὸ Χριστό, σὰν σὲ Λειτουργία τὰ σφαγμένα τους κεφάλια. Τί τάχα κανεὶς ἔχει καλύτερο καὶ μπορεῖ νὰ προσφέρει στὸ Θεὸ ἀπὸ τὸ κεφάλι του; Κι ὅμως κι αὐτὸ εἶναι τοῦ Θεοῦ· «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν…».

Σὲ μία ἄλλη του ὁμιλία πάλι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, γιὰ νὰ δείξη τί εἶναι γιά μᾶς καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὁ θάνατος τῶν ἁγίων Μαρτύρων, λέγει· «Ἔκαμον ἐκεῖνοι καὶ χαίρομεν ἡμεῖς· ἐπάλαισαν ἐκεῖνοι καὶ ἡμεῖς ἀγαλλόμεθα· ἐκείνων ὁ στέφανος καὶ κοινὸν τὸ κλέος, μᾶλλον δὲ τῆς Ἐκκλησίας ἡ δόξα». Ἂς τὰ μεταφράσουμε αὐτὰ τὰ λόγια, γιὰ νὰ τὰ ἐννοήσουμε καλύτερα. Κουράσθηκαν οἱ ἅγιοι Μάρτυρες κι ἐμεῖς τώρα ἔχομε χαρὰ· πάλεψαν ἐκεῖνοι κι ἐμεῖς τώρα ἔχομε ἀγαλλίαση· ἐκεῖνοι στεφανώθηκαν καὶ ἡ τιμὴ τους εἶναι καὶ δική μας τιμή, μᾶλλον δὲ εἶναι ἡ δόξα ὅλης τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ πνευματική μας χαρά, ἡ ψυχική μας ἀγαλλίαση, ἡ τιμή μας καὶ ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι οἱ ἅγιοι Μάρτυρες.

Οὔτε τὰ ὀνόματα τῶν ἁγίων Μαρτύρων ποὺ ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία καλὰ – καλὰ δὲν ξέρομε. Εἶναι σπάνια καὶ τῶν δύο, τοῦ Ἀκεψιμᾶ καὶ τοῦ Ἀειθαλᾶ, τὰ ὀνόματα καὶ τὰ ἀκοῦμε γιὰ πρώτη φορά. Καὶ δὲν εἶναι μόνο αὐτοὶ· εἶναι καὶ ἀμέτρητοι ἄλλοι, ποὺ τὰ ὀνόματά τους χάθηκαν καὶ παραμένουν ἄγνωστοι. Ὅμως καὶ οἱ Ἅγιοι καὶ τὰ ὀνόματά τους εἶναι γνωστοὶ στὸ θεό, καὶ σ\’ ἐμᾶς εἶναι γνωστὸ τὸ ἔργο τους, ἡ καρποφορία ποὺ εἶχε στὴν Ἐκκλησία τὸ δένδρο τῆς πίστης, ποὺ τὸ πότισε τὸ αἷμα τους. Ὅταν ἑορτάζουμε μνήμη ἁγίων Μαρτύρων, αὐτὸ νὰ μὴν ξεχνᾶμε καὶ νὰ τὸ θυμούμαστε πάντα, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία Μαρτύρων, ὅτι κάτω ἀπὸ τὴν ἁγία Τράπεζα, ποὺ τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία, βρίσκονται ὀστᾶ ἁγίων Μαρτύρων. Ἀμήν.