Ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, ἐπισκόπου Ἀντιοχείας τῆς Συρίας σήμερα. Ἡ ἐθνικότητά του εἶναι ἀσαφής. Γεννήθηκε στὴ Συρία. Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση ὁ Ἰγνάτιος ἦταν τὸ παιδὶ τὸ ὁποῖον ἔστησε ἐν μέσῳ τῶν μαθητῶν Του ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς λέγοντας: «ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν».
Σύμφωνα μὲ μεταγενέστερες πηγὲς ὁ Ἰγνάτιος διετέλεσε, μαζὶ μὲ τὸν φίλο του Πολύκαρπο Σμύρνης, μαθητὴς τοῦ Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου. Τὸ περιβάλλον ποὺ γεννήθηκε καὶ μορφώθηκε ἦταν Ἑλληνικό, ὅπως μαρτυρεῖ τὸ ἀναπτυγμένο γλωσσικὸ αἰσθητήριο τῶν ἐπιστολῶν του. Ἀργότερα ἔγινε ὁ δεύτερος κατὰ σειρὰ ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας, διάδοχος τοῦ Εὐοδίου. Ἡ ἐπισκοπεία του ἄρχισε μεταξὺ 68-70 μ.Χ. καὶ στάθηκε φρουρὸς τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου του.
Ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἰγνάτιο διασώζονται 7 γνήσιες συνοπτικὲς ἐπιστολές. Σὲ αὐτὲς προτρέπει τοὺς πιστοὺς νὰ ὑμνοῦν μὲ ὁμόνοια καὶ ἀγάπη τὸν Κύριο. Ἡ σημασία τους εἶναι μεγάλη, κυρίως ἐπειδὴ μέσῳ αὐτῶν ἔχουμε τὴν πρώτη καὶ ἀρχαιότερη σαφῆ μαρτυρία γιὰ τοὺς 3 διακεκριμένους ἱερατικοὺς βαθμοὺς τῆς Ἱερωσύνης. Ἐπειδὴ οἱ ἐπιστολές του ἀπὸ μόνες τους κατεδαφίζουν συνθέμελα ὅλες τὶς Προτεσταντικὲς αἱρέσεις, (μιὰ καὶ οἱ Προτεστάντες ἀρνοῦνται τὸν Ἐπισκοπικὸ θεσμό), οἱ Προτεστάντες, ἔσπευσαν ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ νὰ ἀμφισβητήσουν τὴν ἀξιοπιστία τους.
Κατὰ τὸν διωγμὸ τοῦ Τραϊανοῦ (98-117 μ.Χ.), ἐνῶ ὁ βασιλιὰς περνοῦσε ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια, θαρραλέα ὁ Ἰγνάτιος παρουσιάστηκε μπροστά του καὶ ὑπεράσπισε τὰ δίκαια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἀλήθεια τῆς χριστιανικῆς πίστης. Τότε ὁ Τραϊανὸς διέταξε τὴ σύλληψή του καὶ τὴ μεταφορὰ μὲ στρατιωτικὴ συνοδεία ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια στὴ Ρώμη. Οἱ Χριστιανοὶ τῆς Ρώμης σκόπευαν νὰ τὸν ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὸ μαρτύριο, ἀλλὰ ὁ Ἰγνάτιος, μὲ φλογερὴ δίψα πρὸς τὸ μαρτύριο, ἔγραψε σ\’ αὐτοὺς νὰ ἀφήσουν νὰ γίνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ μαρτύρησε στὸ ἀμφιθέατρο, γενόμενος βορὰ τῶν λιονταριῶν, τὴν 20ή Δεκεμβρίου τοῦ 107. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας τελεῖ τὴ μνήμη του σὲ αὐτὴ τὴν ἡμερομηνία, ἐνῶ ἡ Λατινικὴ τὴν 1η Φεβρουαρίου.
Διασώθηκαν μόνο τὰ μεγαλύτερα ἀπὸ τὰ ὀστᾶ του, ποὺ μεταφέρθηκαν καὶ τάφηκαν μὲ τιμὲς στὴν Ἀντιόχεια. Τὸ 540 μετακομίσθηκαν στὴ Ρώμη καὶ ἐναποτέθηκαν στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος. Ἔτσι, ὁ Ἰγνάτιος ἔμεινε μέχρι τέλους πιστὸς στὴ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ, καὶ “ὁ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ, οὗτος καὶ τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱὸν ἔχει”, διότι αὐτὸς ἔγινε ναὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἑπομένως φέρει μέσα του τὸ Θεό. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἰγνάτιος ἐπονομάσθηκε Θεοφόρος.
