Ἡ λέξις ἀμνός, διὰ τῆς ὁποίας ὁ Πρόδρομος παρομοιάζει τὸν Χριστὸν εἶναι ἐκπλήρωσις τῆς προφητείας τοῦ Ἡσαΐου 53,7 ὅπου ὁ Χριστὸς παρίσταται ὡς «ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος καὶ οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ». Εἶναι ἐπίσης ὁ τύπος τοῦ Πασχαλινοῦ ἀμνοῦ, τὸν ὁποῖον ἔτρωγον οἱ Ἰουδαῖοι καὶ διὰ τῆς θυσίας τοῦ ἀμνοῦ, τοῦ Χριστοῦ, θὰ παύσωσιν αἱ νομικαὶ θυσίαι τῶν Ἑβραίων. Ἐνῷ λοιπὸν ἡ λέξις «ἀμνὸς» δηλοῖ τὸ ἀνθρώπινον Αὐτοῦ, ἡ γενικὴ ἡ ἐξαρτωμένη ἐκ τῆς λέξεως ταύτης «τοῦ Θεοῦ» δηλοῖ τὴν θείαν καταγωγὴν τοῦ Χριστοῦ. Ἡ φράσις «ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» δηλοῖ τὸ ἔργον Αὐτοῦ.

Εἴκοσι αἰῶνες παρῆλθον ἔκτοτε καὶ ἑκατομμύρια πιστῶν ᾐσθάνθησαν τὴν ἄρσιν τοῦ φορτίου τῶν ἁμαρτιῶν των καὶ τὴν εὕρεσιν τῆς γαλήνης των εἰς τὸν ἀμνὸν τοῦτον, τὸν Χριστόν! Πῶς προελέχθη ἕνα τοιοῦτον γεγονὸς ἀναγόμενον εἰς τὸν ἠθικόν τοῦ ἀνθρώπου κόσμον εἰς ἐποχὴν κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ «ἀμνὸς» οὗτος ὁ Χριστὸς ἦτο ἀφανὴς υἱὸς τέκτονος ἐν τῇ Ναζαρέτ, ἂν δὲν ἦτο θεία ἡ ἔμπνευσις τοῦ Προδρόμου;

Ὁ Πρόδρομος δὲν ἐγνώριζεν τὸν Χριστὸν πρὸ τοῦ βαπτίσματος προσωπικῶς, τὸν ἐγνώρισεν ὅμως διὰ ἰδιαιτέρας ἀποκαλύψεως, ὅταν μετέβη νὰ βαπτισθῇ ὑπ’ αὐτοῦ, πλήρως δὲ ἐγνώρισεν Αὐτόν, ὅταν εἶδε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον νὰ καταβαίνῃ εἰς τὴν κεφαλὴν Αὐτοῦ καὶ ὅταν ἤκουσε τὴν φωνὴν τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως ὁ σκοπός, διὰ τὸν ὁποῖον ἐβάπτιζεν ὁ Ἰωάννης, ἦτο νὰ γνωρίσῃ τὸν Χριστὸν αὐτὸς ὁ ἴδιος καὶ κατόπιν νὰ συστήσῃ Αὐτὸν εἰς τοὺς Ἰουδαίους ὡς Μεσσίαν.