Κάνε καί σύ ὅ,τι μπορεῖς γιά τό Χριστό

Μία μέρα βρέθηκα στήν περίφημη Οἰκουμενική ἀδελφότητα τοῦ Ταιζέ στό μέσο τῆς Γαλλίας, κάπου κοντά στήν Λυών. Ἀφοῦ εἴδαμε τόν ἀξιόλογο ἡγούμενο Ροζέ Σούτς, τούς Ἀδελφούς καί τίς δραστηριότητές τους, τό μεσημέρι καθίσαμε στήν ὕπαιθρο-ἤτανε καλοκαίρι, σέ μεγάλο τραπέζι γιά τούς φιλοξενούμενους. Τελειώνοντας τό γεῦμα ἀρχίσαμε κουβέντα μέ τούς γύρω μας. Σέ μιὰ στιγμή ρωτάω τόν διπλανό μου – ἦταν νέος καί φαινόταν μορφωμένος.

Ἀπό ποῦ εἶσαι, τί σπουδάζεις; κτλ.

Μέ ἁπλότητα καί φυσικότητά μοῦ λέει.

-Εἶμαι στήν τάδε σχολή καί τώρα πού ἀρχίζει ἡ θερινή μου ἄδεια, θά πάω ἐθελοντικά γιά ἑνάμιση μήνα σέ μία ἱεραποστολή τῆς Ἀφρικῆς.

Μοῦ ἔκανε τόση ἐντύπωση αὐτή ἡ φράση, πού ἔκρυβε ἕνα κόσμο ὁλόκληρο, ἕνα κόσμο νεανικό μέ ὁράματα καί πράξη. Δικαιολογημένα δέν τό ξεχνῶ.

Τό δεύτερο παράδειγμα εἶναι ἀπό τήν Ἐλβετία. Γιά δύο ἡμέρες μέ τή συνοδεία μου, δύο συναδέλφους, μείναμε τρεῖς ἡμέρες στήν Γενεύη. Μεταξύ ἄλλων ἐπισκεφθήκαμε ἐκεῖ τόν ἐκπρόσωπο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μητροπολίτη Αἰμιλιανό Τιμιάδη, γνωστό γιά τίς μελέτες καί τήν ζωντανή παρουσία του. Στό τέλος τῆς συνάντησης μᾶς λέει: Τό ἀπόγευμα ἐλᾶτε νά σᾶς πάω μιὰ βόλτα στά ἀξιοθέατά της πόλεως. Θά μᾶς πάει ὁ John, ὁ ὁποῖος ἦλθε προχθές ἀπό Ἀμερική καί μοῦ εἶπε «γιά μία ἑβδομάδα πού θά εἶμαι ἐδῶ, θέτω τόν ἑαυτό μου καί τό αὐτοκίνητό μου στήν διάθεσή σας».

Καί αὐτό τό παράδειγμα δέν τό ξεχνῶ.

Ἕνας Ἀμερικάνος στό θερινό ταξίδι του παίρνει αὐτή τήν ὡραία πρωτοβουλία.

Γιατί, λέω, μερικοί ἀπό ἐμᾶς νά εἴμαστε τόσο δυσκίνητοι γιά μερικές πρωτοβουλίες σάν καί αὐτή καί πιό πολύ σάν τήν προηγούμενη;

Τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1980 βρέθηκα γιά ἕνα εἰκοσαήμερο στήν Βοστώνη μέ ἕνα δικό μου πρόσωπο γιά ἰατρικούς λόγους.

Μία μέρα βγῆκα ἀπό τό ξενοδοχεῖο μέ ἕναν ξάδελφό μου, ὁ ὁποῖος ἤξερε τά μέρη αὐτά καί ἐρχόταν συχνά. Βγήκαμε, λοιπόν, γιά ἕναν περίπατο σ’ ἕνα ἤρεμο πάρκο ἐκεῖ κοντά, γιά νά ἀπολαύσουμε τούς σκίουρους πού σκαρφάλωναν στά δέντρα. Σέ μιὰ στιγμή ἕνας διαβάτης πού μᾶς προσπερνοῦσε εἶπε κάτι στόν ξάδελφό μου. Στήν συνέχεια τόν ρώτησα: Τί σοῦ εἶπε;

Μέ ρώτησε ἐάν ὁ συνοδός μου εἶναι κληρικός, τοῦ εἶπα ναί, καί ἐκεῖνος πρόσθεσε: Δέν εἶναι καλή αὐτή ἡ περιοχή, μήν πηγαίνετε πρός τά κεῖ, εἶναι κακόφημη αὐτή ἡ περιοχή.

Καί αὐτό τό περιστατικό μοῦ ἔκανε ἐντύπωση καί τό κρατάω. Δέν εἶναι σπουδαῖο, ἀλλά ἔχει κάτι νά μᾶς πεῖ, εἶναι μία εὐαισθησία, ὄχι συνηθισμένη. Ἄξια προσοχῆς.

Τέλος, μία μέρα ἦρθε στήν Βοστώνη ἕνας φίλος ἀπό τήν Νέα Ὑόρκη γιά κάποιες ἐργασίες καί μοῦ λέει: Αὔριο τό πρωί ἐπιστρέφω στή Νέα Ὑόρκη μέ τό αὐτοκίνητό μου, θά κάνουμε τρεῖς ὧρες καί ἕνα τέταρτο. Ἐάν θέλεις, ἔλα μαζί μου, νά δοῦμε τά ἀξιοθέατα τῆς μεγάλης πόλης καί τό ἀπόγευμα σέ βάζω σέ ἕνα ἀπό τά τοπικά ἀεροπλάνα καί ἐπιστρέφεις στή Βοστώνη. Πράγματι, πήγαμε, ἀνεβήκαμε στόν μεγάλο οὐρανοξύστη, ἐπισκεφτήκαμε τόν ἀρχιεπίσκοπο Ἰάκωβο καί τό ἀπόγευμα μέ ὁδήγησε στό ἀεροδρόμιο γιά τό τοπικό ἀεροπλάνο. Ὅταν ἔφθασα στό ἀεροδρόμιο τῆς Βοστώνης, ὅλοι οἱ συνεπιβάτες μου κατέβηκαν βιαστικοί, ὁ καθένας μέ τήν τσάντα του στό χέρι κι ἐγώ μετά τήν ἀποβίβαση ἔμεινα μόνος, σάν ἐπαρχιώτης καί δέν ἤξερα ποῦ νά πάω. Κοιτάζω δεξιά-ἀριστερά νά δῶ τήν ἔξοδο, ἀπό ὅπου εἴχαμε ἔρθει ἀπό τήν Ἀθήνα, πουθενά τέτοιο πράγμα. Κοιτάζω ἀπό δῶ, κοιτάζω ἀπό κεῖ, τίποτα. Ὁπότε μέ πλησιάζει ἕνας κύριος καί μέ ρωτάει: Do you have any problem?

Τοῦ εἶπα περίπου τό πρόβλημα μέ τά λίγα μου ἀγγλικά. Κι ἐκεῖνος μου εἶπε: Give me your ticket. Ἡ ἀπάντησή του κατόπιν: Not here, come with my car Μέ πῆρε λοιπόν μέ τό ἁμάξι του, μοῦ εἶπε ὅτι πρέπει νά βγοῦμε ἔξω ἀπό τό κτίριο καί νά πᾶμε ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ὅπου θά μέ περίμεναν οἱ ντόπιοι συγγενεῖς μου, ὅπου καί τούς βρῆκα ἀναμένοντας. Καί αὐτό τό συμβάν τό κρατῶ καί τό σκέφτομαι, σάν πρωτοβουλία, σάν ἔμπνευση. Πόσα μᾶς λένε αὐτά τά μικρά περιστατικά πού ἴσως εἶναι μεγάλα….

π. Ἠλίας Μαστρογιαννόπουλος

Περιοδικό «ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ» τεῦχος 90

Ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὴν ἱστοσελίδα www.zoiforos.gr