Ἔχει καὶ ἡ ψυχὴ τὸν δικό της κονιορτὸ ποὺ ἐὰν σηκωθεῖ μέσα μας ἀέρας, ἀλίμονο. Οἱ ὁρμὲς χτυπᾶνε στὰ παράθυρα, τὰ τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ὅτι ὁ ὑπερθετικὸς στὰ αἰσθήματα σχηματίζεται μὲ τὸ φῶς, ὄχι μὲ τὴ δύναμη. Κι ὅτι χρειάζεται χάδι ἐκεῖ ποὺ βάζουν μαχαίρι. Ὅτι ἕνας κοιτώνας μὲ τὴ μυστικὴ συνεννόηση τῶν σωμάτων μᾶς παρακολουθεῖ παντοῦ καὶ μᾶς παραπέμπει στὴν ἁγιότητα χωρὶς συγκατάβαση.
Ἄ ! ὅταν ἡ στιγμὴ φτάσει νὰ καθίσουμε κι ἐμεῖς πάνω στὸ πεζούλι κάποιας Ἁγίας Πρέκλας ἐν μέσω ἀγριοσυκῶν, μορεῶν μὲ ἐρυθροὺς καρπούς, εἰς ἔρημον τόπον, ἀπόκρημνον ἀκτήν, τότε ἡ μικρὴ Κουμπὼ μ\’ ἕνα κερὶ στὸ χέρι θὰ σηκωθεῖ στὶς μύτες τῶν ποδιῶν νὰ φτάσει ἐκεῖ ψηλά, μέσα στὸν ἀναστεναγμό μας, ὅλα τὰ εὔφλεκτα: πάθη, πείσματα, φωνὲς ὀργῆς, μυριάδες ἔντομα χρωματιστούλια ποὺ νὰ λαμπαδιάσει ὁ τόπος !
Ὀδυσσέας Ἐλύτης
(Ὁ μικρὸς ναυτίλος, Ἴκαρος 1985)
