Ἔτυχε Τρίτη πρωί (4.1.2011) νά βρίσκομαι στό «Δρομοκαΐτειο». Συμμετέχω στό ΔΣ σέ διάφορες θέσεις κατά καιρούς, ἀπό τό 1981, λόγω Κληροδοτήματος. Δέν ἔχω ἐμπλακεῖ σέ πολιτικές ἴντριγκες, δέν εἶμαι ΠαΣοΚ, ὁρκίζομαι ὅμως ἐνίοτε στό ὄνομα τοῦ ἀειμνήστου Γ. Γεννηματά, ὁ ὁποῖος ἐφαρμόζοντας τήν Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση (δέν εἶναι δυνατόν νά ἐπεκταθῶ ἐδῶ) τήν ἐποχή ἐκείνη πού ἤμουν καί ἐγώ Πρόεδρος τοῦ Ἱδρύματος, βοήθησε τούς ψυχικά πάσχοντες νά διαβιοῦν μέ ἀνθρώπινες συνθῆκες, ὅσο κανένας ἄλλος ὑπουργός πρίν ἤ μετά ἀπό ἐκεῖνον!..
Εὐρισκόμενος λοιπόν σέ μία mini σύσκεψη (πρόεδρος ΔΣ, διοικήτρια, διοικητικός διευθυντής καί… ἡ ἀφεντιά μου _ ὡς ἁπλό μέλος τοῦ ΔΣ) μέ θέμα τή μεθόδευση μεταφορᾶς ἀσθενῶν ἀπό τό Ἵδρυμα στήν Κοινότητα (=Κοινωνία), ὅπου ἀκόμα μέχρι σήμερα δέν μᾶς (τούς) δέχονται (ἄλλη πονεμένη ἱστορία), κτύπησε δειλά – δειλά ἡ πόρτα καί φάνηκε στό ἄνοιγμα ἡ μορφή ἑνός ταλαίπωρου ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος μιλώντας μέ ξενική προφορά ζήτησε τή βοήθειά μας. Δηλαδή νά μεσολαβήσουμε καί νά τοῦ δώσει τό φαρμακεῖο μας (τοῦ «Δρομοκαΐτειου») τά φάρμακα πού παίρνει ἡ γυναίκα του μέ ἱστορικό 15 ἐτῶν (ψυχ)ασθένειας καί ἔξι (6) φορές εἰσαγωγή στό Νοσοκομεῖο μας. Ὁ κύριος ἦταν Ἀλβανός καί γιά πολλά χρόνια τόν ἐξυπηρετοῦσε τό Ἵδρυμα.
Ἡ ἀπάντησή (μας) ἦταν ὅτι «λόγω ἀπογραφῆς δέν μποροῦμε νά σέ ἐξυπηρετήσουμε». Στό ἐρώτημά του «Καί ποῦ νά πάω;» τοῦ ἀπαντήσαμε «Στό διπλό», ἐννοώντας στό «Δαφνί». Ὁ ἄνθρωπος ἔφευγε διστακτικά κι ἐγώ σκεπτόμενος ὅτι πρόκειται περί «ναυαγοῦ» σκέφθηκα νά παίξω τόν ρόλο… «ναυαγοσώστη»… Τοῦ εἶπα λοιπόν νά μέ ἀκολουθήσει καί πήγαμε στό φαρμακεῖο. Ἐκεῖ, πράγματι γινόταν τό «σῶσε»: κιβώτια, ράφια, φάρμακα, χαρτιά, ὅλα ἄνω – κάτω καί 5-6 ἄτομα νά προσπαθοῦν νά τά βάλουν σέ κάποια τάξη. Τέλος πάντων, παρά τίς παρακλήσεις μου, δέν τοῦ ἔδωσαν φάρμακα (οὔτε γιά 48 ὧρες) μέ ἀποτέλεσμα νά φύγουμε (μαζί ἐγώ καί ὁ ἀλλοδαπός) στενοχωρημένοι! Ὅταν βγαίνοντας μέ ρώτησε: «Καί τώρα τί νά κάνω;». Τοῦ ἀπάντησα κι ἐγώ ἀμήχανα: «…Τώρα ρώτα τόν Θεό» δείχνοντας τόν οὐρανό!..
Ἀναφέρω μέ τά πιό πάνω ἕνα περιστατικό, ἀπό τίς χιλιάδες πού ὅλα ἔγιναν σωστά καί… νόμιμα. Ὁ ἄνθρωπος ἤθελε φάρμακα γιά τή σύζυγό του. Ὁ γιατρός τοῦ ἔγραψε (ὡς ὄφειλε) μία συνταγή μέ ἁπλά φάρμακα καί ναρκωτικά, ἀξίας περίπου 500-700 εὐρώ (τά ψυχοφάρμακα εἶναι πανάκριβα). Τό Νοσοκομεῖο μας καί (φαντάζομαι) ὅλα τά κρατικά νοσοκομεῖα ἔκαναν ἀπογραφή! Καί _ πολύ σωστά _ ἡ ὑπηρεσία (διοίκηση – φαρμακεῖο) δέν χορήγησε τά φάρμακα… Καί μετά;
Ἐπίλογος:
Παρά τά 30 χρόνια ἐθελοντικῆς (ἀμίσθου) προϋπηρεσίας στό Ἵδρυμα καί παρά τό γεγονός ὅτι ὡς ἐξασκῶν ἕνα κατ\’ ἐξοχήν ἀνθρωπιστικό ἐπάγγελμα (ἀγγειοχειρουργός) ἔχω κάποια περισσότερη εὐαισθησία (ἄν ἔχω) ἀπό τόν μέσο ἄνθρωπο, ἐντούτοις δέν ἔχω ἀπάντηση. Ἔχω νιώσει ὡς ἐκπαιδευόμενος στό ἐξωτερικό στό πετσί μου, τό τί σημαίνει «πολίτης β\’ κατηγορίας», ὅμως ἐδῶ ἡ ἀντιμετώπιση στό φαρμακεῖο ἦταν ἡ ἴδια καί γιά τούς Ἕλληνες (πῆγαν περί τούς 50 ἐξωτερικοί ἀσθενεῖς μέ τό ἴδιο πρόβλημα καί ἡ ἀπάντηση ἦταν ἡ ἴδια: «Ἔχουμε ἀπογραφή»).
Τελειώνοντας, καί γιά νά μήν παρεξηγηθῶ, ἔχω νά δηλώσω ὅτι ὅλοι μά ὅλοι δούλεψαν περίφημα: Διοίκηση καί φαρμακεῖο (γιά τό ὁποῖο εἴμεθα περήφανοι) αὐτό ἔπρεπε νά κάνουν. Ὅμως τό ἐρώτημα παραμένει: Ὁ ἀσθενής τί κάνει σέ παρόμοιες περιπτώσεις [εἰδικά ὁ (ψυχ)ασθενής, ἄν ἀπορυθμιστεῖ μπορεῖ νά κάνει κάποια… ἀνοησία!…];
Ὁ δρ. Ἀναστ. Ι. Τριπολίτης εἶναι ἀγγειοχειρουργός, πρ. Πρόεδρος «Δρομοκαϊτείου» καί τῆς Ἑλληνικῆς Ἀγγειολογικῆς Ἑταιρείας.
ΥΓ.1: Τώρα (μετά ἀπό 45 χρόνια γιατρός) ἔμαθα ὅτι, σύμφωνα μέ τό φαρμακεῖο μας (τυπικά ἤ νομικά;), τά φάρμακα πρέπει νά τά παραλαμβάνει ὁ ἴδιος ὁ ἀσθενής καί ὄχι μέσω τρίτου.
ΥΓ.2: Αὐτοί πού μᾶς κρίνουν καί μᾶς κατακρίνουν (οἱ περισσότεροι) οὔτε πού ἔχουν ἀκούσει πού κεῖται τό «Δρομοκαΐτειο». Καί γιά τούς φιλανθρώπους: Τά Νοσοκομεῖα ὑπάρχουν 365 ἡμέρες τόν χρόνο, ὄχι μόνο τίς χαρούμενες – γιορτινές ἡμέρες πού θυμόμαστε τόν πάσχοντα Συνάνθρωπό μας!..
