Ναί, ἡ Ἑλλάς δέν εἶναι ποτέ πεθαμένη, εἶναι αἰωνίως προδομένη. Τό εἶχα συνειδητοποιήσει ἀπό τά χρόνια τῆς Κατοχῆς, ὅταν ἄκουγα κι ἔλεγα (χωρίς νά τό ἐννοῶ) τό ἄκρως διδακτικό: «Βαριά θαμμένη, προδομένη ἀπό δειλούς προδότες γιούς σου». Εἶναι ν\’ ἀπορεῖ κανείς πῶς ὁ τόπος αὐτός κι ὁ κόσμος πού τόν κατοικεῖ κατορθώνουν νά ἐπιβιώνουν μέ τόση παραγωγή προδοτῶν.
Μπορεῖ κατά τήν ἀρχαιότητα νά νικήσαμε κατ\’ ἐπανάληψη τούς Πέρσες στά πεδία τῶν μαχῶν καί διά τοῦ Ἀλεξάνδρου νά διαλύσαμε τήν αὐτοκρατορία τους, ὡστόσο εἶναι χρέος τιμῆς νά ὁμολογήσουμε ὅτι στή διάρκεια αὐτῶν τῶν πολέμων, πού κράτησαν δύο αἰῶνες, οὐδείς Πέρσης ἐπρόδωσε τήν πατρίδα του γιά νά προσχωρήσει καί νά πολεμήσει στό πλευρό τῶν Ἑλλήνων. Ἀντίθετα, στό πλευρό τῶν Περσῶν, εἴτε ὡς προδότες, εἴτε ὡς μισθοφόροι, ἐπολέμησαν ἀναρίθμητοι Ἕλληνες.
Σήμερα αὐτό πού καταλογίζεται ὡς γενική -ἀλλά μή ὁμολογημένη- διαπίστωση εἶναι πώς ὁ Ἕλληνας προδίδει τήν ἱστορία του, πού σημαίνει ὅτι προδίδει τόν ἑαυτό του. Διότι ἡ Ἱστορία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἱστορία τοῦ ἑαυτοῦ μας στό χθές, ἡ ἱστορία αὐτῶν πού μᾶς γέννησαν. Σήμερα τό ἑλληνόπουλο μέσα στόν χῶρο τῆς Ἱστορίας νιώθει σάν ἕλληνας τουρίστας σέ βουδιστικό ναό τῆς Βιρμανίας. Γνωρίζει ὁ νέος βλαστός μας τήν Ἱστορία του ἀμυδρά, «ρεπουσικά». Στό περίπου, στό «ἔτσι κι ἔτσι». Στό πνεῦμα του ἔχει ἐμφυτευθεῖ ἐπιτηδείως μία σύγχυση, ἕνα εἶδος ζάλης. Καί λέγω τό «ἐπιτηδείως ἐμφυτευθεῖ» διότι ἡ διδασκομένη στό σχολεῖο Ἱστορία ἔχει γραφτεῖ γιά νά δημιουργήσει στό μυαλό τοῦ παιδιοῦ ἕνα καλειδοσκόπιο, ἔτσι πού τό παιδί νά μήν μπορεῖ νά ξεχωρίσει τίποτα: Οὔτε τό 1821 ἀπό τό 1940. Οἱ Γάλλοι ἔχουν πολλούς ὅρους γιά νά ἐκφράσουν τήν ἔννοια τῆς προδοσίας. Προκειμένου γιά τόν προδότη τῆς πατρίδας χρησιμοποιοῦν τήν ἔκφραση traitre a sa patrie. Εἶναι ἡ κορυφαία στιγμή τοῦ ἀνθρώπινου ξεπεσμοῦ.
Ἐπανερχόμενος στούς Γάλλους -καί μή, παρακαλῶ, μοῦ ἐπικολληθεῖ καί ἡ ταμπέλα τοῦ ξενομανοῦς- θά \’θελα νά θυμίσω μία ὡραία φράση πού χρησιμοποιοῦν γιά νά δηλώσουν τή λεηλασία, τό διαγούμισμα οἴκου περιφανοῦς: tout y est au pillage = ὅλα ἐκεῖ εἶναι πρός διαρπαγή, ὅλοι ἐκεῖ κλέβουν. Μέ αὐτό δέν θέλω νά ὑπαινιχθῶ ὅτι τό ἐν λόγῳ «pillage» ἀφορᾶ στόν δημόσιο κορβανά, στίς λεγόμενες ΔΕΚΟ, ἐπιχειρήσεις κοινῆς ὠφελείας, κοινοτικά προγράμματα. Loin de nous. Ἄπαγε! Ἐννοῶ τό κλέψιμο πού γίνεται εἰς βάρος τῆς ἐθνικῆς ἱστορίας μας. Δέν ἔχει μείνει λίθος ἐπί λίθου. Ἐθνική Τράπεζα θέλουμε νά ἔχουμε. Ἐθνική ποδοσφαίρου, καλαθοσφαίρισης, ἄρσεως βαρῶν ἔχουμε, μόνον ἐθνική Ἱστορία δέν θέλουμε νά ἔχουμε. Γιατί κάποιοι ἀποφάσισαν ὅτι δέν πρέπει νά εἴμαστε ἔθνος. Λές καί τό ἔθνος κάνει κακό στήν ὑγεία, ὅπως τά τσιγάρα «Ἔθνος», πού τόν παλαιό καιρό τά κάπνιζα μανιωδῶς. Ἴσως γι\’ αὐτό μοῦ κόλλησαν τή ρετσινιά τοῦ… ἐθνικιστή!
Σήμερα δυστυχῶς στήν πατρίδα μας, πού λίγοι ἐπιμένουν νά τή λένε πατρίδα, γιά νά ὀρθοτομεῖς τόν λόγο πρέπει νά λιβελογραφεῖς. Λυπᾶμαι πού ἄνθρωπος εὐαίσθητος, ὅπως ἐγώ, ἀναγκάζομαι συχνά πυκνά νά χρησιμοποιῶ λόγο σκληρό. Δέν μπορῶ, ὅμως, νά κάνω ἀλλιῶς. Νιώθω δύσπνοια μέσα σ\’ αὐτή τήν ἀτμόσφαιρα τῆς γενικῆς καταπτώσεως. Ἡ λέξη merde, χάρη στόν Καμπρόν, δοξάστηκε στό Βατερλὼ καί ταπεινώνεται σήμερα στήν Ἑλλάδα, διότι ἀνεπιτρέπτως παρομοιάζεται ἡ πολιτική καί πνευματική μας ζωή μέ τό merde, πού εἶναι, ἴσως, κάτι ἀνώτερο.
Λυπᾶμαι πού χρησιμοποιῶ τό λεξιλόγιο αὐτό. Ἀλλ\’ ὁμολογῶ ὅτι ἡ αἰσχρολογία εἶναι πλέον προϋπόθεση γιά τήν ἀκριβολογία. Δυστυχῶς, γιά νά ἀκριβολογεῖ κανείς σήμερα πρέπει νά αἰσχρολογεῖ. Τό αἰσχρό δέν περιγράφεται μέ κομψές ἀλλά μέ αἰσχρές ἐκφράσεις. Πῶς ἀλλιῶς νά ἐκφραστεῖ κανείς ὅταν βλέπει παντοῦ γύρω του, πάνω του, νά κυριαρχοῦν ἡ αἰσχρότητα, ἡ ἀγριότητα καί ἡ ἀχρειότητα; Ἄν στρέψουμε τό βλέμμα μας πρός τήν πολιτική, αὐτομάτως ἔρχεται στή γλώσσα μας ἡ λέξη τοῦ Καμπρόν. Συνήθως ὁ κοσμάκης λέει πώς οἱ πολιτικοί μας «τά ἔκαναν σκ…». Λάθος! Δέν τά ἔκαναν σκ… Ἦσαν σκ…!
Ἐμφανίζονται κάθε φορὰ σάν Ἡρακλῆς, πού θά καθαρίσουν τήν κόπρο τοῦ Αὐγεία, ἀλλ\’ ὅταν εἰσέρχονται στόν στάβλο δέν ἀφαιροῦν· προσθέτουν. Λυπᾶμαι, ἀλλ\’ ἡ εἰκόνα τήν ὁποία προσφέρει ἡ μεταπολιτευτική Ἑλλάδα εἶναι εἰκόνα ἀκάθαρτης Βεσπασιανῆς.
Ὅταν πρό εἰκοσαετίας περίπου ἐμφανίστηκα γιά πρώτη φορά στήν τηλοψία ἐν μέσῳ δύο πολιτικῶν ὀγκολίθων, ἐδήλωσα πώς ἡ λεγόμενη δημοκρατία μας κινδυνεύει νά ἡττηθεῖ σέ θέματα ἠθικῆς ἀπό τή δικτατορία. Ὄντως, ἡττηθήκαμε. Ἀσχέτως ἄν οἱ ρωγμές στό πολιτικό σύστημα ἔγιναν πιό ἔντονες ἐξαιτίας τῆς δικτατορίας, πού μέ τήν ἀπρόσμενη πτώση της μᾶς ἔφερε ἀπροσδοκήτως στά… ἴδια.
Εἶχα τότε δηλώσει (καί αὐτό δημοσιεύθηκε σέ πολλές ἐφημερίδες) ὅτι οἱ πολιτικοί διατρέχουν τόν κίνδυνο νά μεταβληθοῦν σέ ἔμψυχα πτυελοδοχεῖα. Σήμερα δυστυχῶς αὐτό ἐπιβεβαιώνεται ἀπό εἰδικές μετρήσεις. Σέ λίγο ἡ τάση αὐτή θά ἐκδηλωθεῖ καί πρός τή λεγόμενη μεγαλοδημοσιογραφία.
