Δὲν ἀνησύχησεν ὁ Νέρων ὅταν ἄκουσε

τοῦ Δελφικοῦ Μαντείου τὸν χρησμό.

«Τὰ ἑβδομῆντα τρία χρόνια νὰ φοβᾶται.»

Εἶχε καιρὸν ἀκόμη νὰ χαρεῖ.

Τριάντα χρονῶ εἶναι. Πολὺ ἀρκετὴ

εἶν’ ἡ διορία ποὺ ὁ θεὸς τὸν δίδει

γιὰ νὰ φροντίσει γιὰ τοὺς μέλλοντας κινδύνους.

Τώρα στὴν Ρώμη θὰ ἐπιστρέψει κουρασμένος λίγο,

ἀλλὰ ἐξαίσια κουρασμένος ἀπὸ τὸ ταξεῖδι αὐτό,

ποὺ ἦταν ὅλο μέρες ἀπολαύσεως —

στὰ θέατρα, στοὺς κήπους, στὰ γυμνάσια …

Τῶν πόλεων τῆς Ἀχαΐας ἑσπέρες …

Ἆ τῶν γυμνῶν σωμάτων ἡ ἡδονὴ πρὸ πάντων …

Αὐτὰ ὁ Νέρων. Καὶ στὴν Ἱσπανία ὁ Γάλβας

κρυφὰ τὸ στράτευμά του συναθροίζει καὶ τὸ ἀσκεῖ,

ὁ γέροντας ὁ ἑβδομῆντα τριῶ χρονῶ.