Εἶναι πολὺ σημαντικὸ ὁ ἄνθρωπος νὰ διαθέτει τὴν κ ο ι ν ή λ ο γ ι κ ή, τὸ common sensus ὅπως θέλουν νὰ τὸ ὀνομάζουν οἱ πιὸ μορφωμένοι.
Ὅλοι τὴν ἐπισημαίνουν. Πόσοι τὴν διαθέτουν αὐτὴ τὴν κοινή, τὴν ἁπλὴ λογική.
Ὁ ἄνθρωπος ὡς ψυχοσωματικὴ ὕπαρξη λαμβάνει ἐρεθίσματα καὶ μηνύματα αἰσθητικὰ καὶ πνευματικά. Τὰ αἰσθητὰ τὰ παίρνει μέσω τῶν αἰσθήσεών του (ὅραση, ἀκοή, ἁφή, γεύση, ὄσφρηση). Τὰ ἐρεθίσματα αὐτὰ τῶν αἰσθήσεων μεταφέρονται μέσω κεντρομόλων νευρικῶν ἰνῶν στὰ εἰδικὰ γιὰ κάθε αἴσθηση κέντρα τοῦ ἐγκεφάλου. Ἐκεῖ ὁ ἐγκέφαλος τὰ ἐπεξεργάζεται, τὰ συνειδητοποιεῖ καὶ ὡς γνώση τὰ μεταφέρει στὸ νοῦ, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τὸν πυρήνα τῆς ψυχοπνευματικῆς ὑπόστασης τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ τὴν συμμετοχὴ ὅλων τῶν ἀνώτερων νοητικῶν λειτουργιῶν τὰ ἐρεθίσματα του, τὰ αἰσθητικά, καὶ τὰ πνευματικὰ, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν βιωματικὲς καταστάσεις ποὺ ὑφίστανται κριτικὴ ἀνάλυση, σύγκριση καὶ ταξινόμηση, δημιουργοῦν στὸν ἄνθρωπο τὴν γνώση.
Τὴν γνώση αὐτὴ τὴ χρησιμοποιεῖ ἡ λογική, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀντιδρᾶ μὲ λόγου γνώση, μὲ γνωστικὴ ἐμπειρία , καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν ἐλάχιστη γνωστικὴ ἀντίδραση ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ βίωμα τοῦ ἀνθρώπου καὶ συνιστᾶ τὴν κοινὴ λογική.
Ἡ μεγάλη ἀξία τῆς κοινῆς λογικῆς βρίσκεται στὴν ἁπλότητά της.
Δὲν μπλέκεται στὸ χάος τῶν πολυσύνθετων λογισμῶν. Ὁ προβληματισμὸς εἶναι ἁπλοῦς, σαφής, ἀκριβὴς καὶ ἡ ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας, τῶν λύσεων, τῶν ἀπαντήσεων τοῦ τρόπου ἀντιμετώπισης τῶν προβλημάτων ποὺ πιθανὸ νὰ προκύψουν εἶναι ἁπλὸς καὶ καθαρός.
Στὴν κοινὴ λογικὴ ἡ ἔννοια τῶν λέξεων ἔχουν συγκεκριμένη ὑπόσταση καὶ δὲν μπερδεύονται μεταξύ τους. Εἶναι ξεκάθαρη ἡ διατύπωση ἑνὸς προβλήματος ποὺ προκύπτει καὶ ἡ λύση ποὺ προτείνεται δὲν ἀφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Ὅταν ἀρχίζει ὁ βερμπαλισμὸς σημαίνει ὅτι σκοπὸς εἶναι ἡ δημιουργία σύγχυσης.
Γιὰ παράδειγμα, ἡ κοινὴ λογικὴ λέγει ὅτι τὸ ψέμα εἶναι κακὴ συμπεριφορὰ καὶ ἑπομένως δὲν πρέπει νὰ λέμε ψέματα ἢ νὰ διαδίδουμε ψεύτικες εἰδήσεις. Ἀποτελεῖ ξεκάθαρη θέση χωρὶς «ναὶ μὲν ἀλλά».. Ὅταν ἀρχίζουν δικαιολογίες γιατί εἰπώθηκε τὸ ψέμα, προκειμένου νὰ καλυφθεῖ, ἀρχίζουν καὶ τὰ προβλήματα.
Τὴν σημερινὴ ἐποχὴ οἱ ψεύτικες εἰδήσεις καὶ οἱ ψεύτικες συμπεριφορὲς χρησιμοποιοῦνται εὐρύτατα σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ὅλοι βλέπουμε τὰ ἀποτελέσματα. Ἡ καχυποψία, ἡ ἀβεβαιότητα καὶ ἡ ἀνασφάλεια ἀγγίζουν τὸ σύνολο τῆς ἀνθρωπότητας.
Ἡ ὑποκρισία, ἐπίσης, γιὰ τὴν κοινὴ λογικὴ εἶναι ἀπαράδεκτη συμπεριφορά, ἄρα ἀπορρίπτεται. Ἡ εὐθύτητα καὶ ὅταν δημιουργεῖ πόνο εἶναι εὐπρόσδεκτη καὶ δημιουργεῖ σχέσεις ἐμπιστοσύνης. Ἀντίθετα ἡ ὑποκριτικὴ συμπεριφορὰ πολιτικῶν καὶ μεγάλων δυνάμεων ὁδηγοῦν σὲ ἐπικίνδυνες καὶ συνήθως θανατηφόρες συνέπειες.
Στὴν καθημερινότητα, οἱ ἁπλὲς οἰκογενειακὲς σχέσεις, ἀλλὰ καὶ στὴν εὐρύτερη κοινωνία, ὅταν χρησιμοποιεῖται ἡ ἁπλὴ λογικὴ ὁδηγεῖ σὲ ἁρμονικὴ συνεργασία καὶ ἤρεμη, εἰρηνικὴ ζωή.
Ἡ ἁπλὴ σκέψη ὅτι ἡ ἀνάρμοστη συμπεριφορὰ ἑνὸς προσώπου δημιουργεῖ δυσάρεστη καὶ ἀνεπιθύμητη κατάσταση στὸ οἰκογενειακὸ καὶ στὸ κοινωνικὸ περιβάλλον, ὁδηγεῖ τὸν σκεπτόμενο ἄνθρωπο νὰ συμπεριφέρεται μὲ τρόπο ποὺ δὲν προκαλεῖ καὶ δὲν στενοχωρεῖ τὸν συνάνθρωπό του (τὸν ἢ τὴν σύζυγο, τὸ παιδὶ ,τὸν γονιό, τὸν ἀδελφό, τὸν συνάνθρωπο τὴν κοινωνία).
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος χάνει τὴν ἁπλότητά του καὶ γίνεται σύνθετος δημιουργοῦνται προϋποθέσεις καὶ αὐξημένος κίνδυνος νὰ ἐκδηλωθοῦν προβλήματα. Σύνηθες εἶναι ὁ προσανατολισμὸς τῆς σκέψης καὶ τῶν δραστηριοτήτων στὴν προσωπικὴ ἱκανοποίηση. Ἡ στάση αὐτὴ δίνει ἀφορμὴ καὶ δικαίωμα στὸ ἐ γ ώ του, νὰ ἐκδηλώσει ἀπαιτήσεις γιὰ ἱκανοποίηση παθῶν. Καὶ εἶναι πολλὰ τὰ πάθη ποὺ ἔχουν ἀφετηρία τὸ ἐ γ ώ ἢ μᾶλλον ὅλα τὰ πάθη ξεκινοῦν ἀπὸ τὸ ἐ γ ώ. Ἡ λαχτάρα τοῦ πλούτου, τῆς ἐξουσίας, τῆς ὑπεροχῆς, τῆς μοναδικότητας, τῆς αὐθεντίας, τῆς ἐπίδειξης, ἡ πλεονεξία, ἡ λαγνεία, ἡ αὐθαιρεσία ἀποτελοῦν ἕνα μέρος τους.
Ὅλα αὐτὰ τὰ πάθη – ποὺ ἀκολουθοῦνται στὴν συνέχεια καὶ ἀπὸ ἄλλα – ἀποτελοῦν τὸν στόχο καὶ σκοπὸ τοῦ ἐ γ ώ . Προκειμένου νὰ πραγματοποιηθοῦν, ἂν ὑπάρξουν ἐμπόδια πρέπει νὰ ἐξαφανισθοῦν.
Ἡ κοινὴ λογική, ἡ ὁποία δείχνει τοὺς κινδύνους ἀπὸ τέτοιες συμπεριφορές, ἀπορρίπτεται ἢ ὀρθότερα θεωρεῖται ἐμπόδιο.
Τὸ ἄτομο βρίσκει ἕνα σωρὸ δικαιολογίες γιὰ νὰ καλύψει τὴν ἀ-νόητη συμπεριφορά του. Προβάλλει μὲ ἔντονο τρόπο τὰ ἀτομικά του δικαιώματα, τὴν ἐλευθερία του νὰ τὰ ἀσκήσει, ἀδιαφορώντας ἂν ὁ ἴδιος καταπατᾶ τὰ δικαιώματα τῶν ἄλλων. Δὲν τὸν ἐνδιαφέρει. Δικαιολογεῖ τὴν συμπεριφορὰ του καθὼς πιστεύει ὅτι προκειμένου νὰ πετύχει τὸν στόχο του, ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα, ἔστω καὶ ἂν χρειασθεῖ νὰ πατήσει ἐπάνω σὲ πτώματα. Τὸ μόνο ποὺ τὸν ἀπασχολεῖ εἶναι νὰ πετύχει αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμεῖ, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς δυσάρεστες ἐπιπτώσεις στὸ στενὸ ἢ εὐρύτερο περιβάλλον.
