Τό ποτήρι καί τό ἄγαλμα

τῆς Ὄλγας Σελλᾶ

«Δέν μᾶς ἔχουν σκίσει οὔτε μισὴ καρέκλα, δέν ἔχουν πάρει οὔτε γιά δεῖγμα ἕνα ποτήρι ἤ ἕνα μαχαίρι. Σ’ ἕνα ταξίδι μέ προορισμό τήν Ἰταλία, μέ 140 ὁδηγούς φορτηγῶν, χάνω περίπου 50 μπουρνούζια ἀπό τήν Πάτρα μέχρι τήν Ἀνκόνα. Σέ αὐτά τά δρομολόγια μέ τούς 2.500 ἐπιβάτες δέν χάνω τίποτα».

Εἶναι τό ἀπόσταγμα ἑνός ταξιδιοῦ πού κάνουν κάθε μέρα αὐτό τό καλοκαίρι ὅσοι ἐργάζονται στό πλοῖο «Ἐλευθέριος Βενιζέλος», μεταφέροντας ἀπό τά νησιά τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου πρός τόν Πειραιᾶ ἤ τήν Καβάλα τούς πρόσφυγες πού φεύγουν κάθε μέρα, μόνο μέ τά ροῦχα πού φοροῦν, κυρίως ἀπό τή Συρία. Τή φράση καταγράφει τό ἐξαιρετικό ρεπορτάζ τοῦ Γιάννη Παπαδόπουλου στήν «Κ» τῆς Κυριακῆς. Μία φράση πού ἀναπαρήγαγαν ἀρκετοί καί στά social media ἀπό προχθές.

Χθές τό πρωί, στήν Ἀθήνα, στό κεντρικότατο σημεῖο τῆς διασταύρωσης τῶν ὁδῶν Κολοκοτρώνη καί Σταδίου, μία ὁμάδα πολύ θερμόαιμων νεαρῶν ἤ λιγότερο νεαρῶν μπῆκε μέ τό ἔτσι ἤθελε στό κτίριο τοῦ ΤΑΙΠΕΔ καί τά ἔκανε γυαλιά καρφιά. Ἡ φράση τοῦ ἐργαζόμενου στό «Ἐλευθέριος Βενιζέλος» ἦρθε αὐτομάτως ξανά στόν νοῦ μου…

Μ’ αὐτήν τή φράση ἀπογυμνώθηκαν ἀπό τά ὅποια «ἰδεολογήματα» ἤ τούς λυρισμούς πού συνόδευσαν τίς ἀκατανόητες πράξεις βίας καί φθορᾶς τῆς δημόσιας περιουσίας κυρίως ἀπό τό 2008 καί μετά. Μέσα ἀπ’ αὐτήν τή φράση, πού περιγράφει ἀνθρώπους πού ἔχουν χάσει τά πάντα καί θά εἶχαν τήν ἀνάγκη νά ἔχουν ὄχι μία δεύτερη, ἀλλά μία πρώτη πετσέτα, ἀντικρίζουμε κατάματα τήν κακομαθησιά καί τήν αὐθάδεια μέ τήν ὁποία δροῦν τά τελευταία χρόνια ὅσοι θεωροῦν ὅτι αὐτοδικαίως ὅλα τοὺς ἀνήκουν.

Ξανακοιτοῦσα τά πλάνα ἀπό τήν εἰσβολή στά γραφεῖα τοῦ ΤΑΙΠΕΔ (ἐπειδή τά ἔχουμε πολύ πρόσφατα καί ἐπειδή ἔχουμε τήν τάση νά ξεχνᾶμε). Καί θυμήθηκα ὅτι ἄνθρωποι μέ παρόμοιες ἀπόψεις ἔκαναν ἀγνώριστη τήν ὄψη τοῦ Πολυτεχνείου, βανδάλισαν τά ἀγάλματα στίς πλατεῖες τῆς Ἀθήνας, ἔκαψαν μέσα μαζικῆς μεταφορᾶς μέρα μεσημέρι κ.λπ. Ὑποθέτω γιατί ὅλα αὐτά ἀνήκουν στήν περιουσία τοῦ πολύ κακοῦ κράτους…

Οἱ ἄνθρωποι πού μετακινοῦνται μέ τό «Ἐλευθέριος Βενιζέλος» ἔχουν ἀφήσει στίς πατρίδες τους ὄχι μόνο τούς νεκρούς τους καί τίς μνῆμες τους, ἀλλά καί ὁτιδήποτε δίνει στόν ἄνθρωπο τήν αἴσθηση ὅτι μπορεῖ νά κινηθεῖ ἰσότιμα σ’ αὐτόν τόν κόσμο. Κουβαλοῦν σ’ αὐτό τό ἐπικίνδυνο ταξίδι ἐκτός ἀπό τά ροῦχα πού φορᾶνε καί αὐτό πού «κέρδισαν» ἀπό τόν πόλεμο: τόν σεβασμό τους στήν κανονικότητα.

Αὐτοί πού μπῆκαν στό κτίριο τοῦ ΤΑΙΠΕΔ εἶναι σίγουρο ὅτι δέν ἔχουν ζήσει ποτέ πόλεμο, ἀλλά ὀνειρεύονται ὅτι μεταφέρουν τή βία καί τόν τρόμο του στό κέντρο μιᾶς εἰρηνικῆς εὐρωπαϊκῆς πρωτεύουσας. Ὀνειρεύονται βία καί «πόλεμο» ὅσοι ἔχουν ζήσει μέ ἀσφάλεια τή ζωή τους, σέ μία χώρα πού ἀπό τίποτα δέν κινδυνεύει. Καί γιά νά διασκεδάσουν τήν ἀνία τους δροῦν μέ προσομοίωση μικρῶν πολέμων…

Πηγή : ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 15/9/2015