![\"\"](\"/images/stories/arthro/paremvaseis/Nipiobaptismos.jpg\")
«Αὐτὸς ποῦ θὰ πιστέψει καὶ θὰ βαπτισθεῖ, θὰ σωθεῖ»
Λόγος «Εἰς τὸν παραλυτικὸν διὰ τῆς στέγης χαλασθέντα».
Βάπτισε, προσελθόντα, καὶ αὐτὸν τὸν Κύριο.
Γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τὸ Βάπτισμα ἀρχίζει μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ στοὺς ἀποστόλους (Ματθαῖος 28,19) \” Βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος\”. Ἔκτοτε οἱ πιστεύοντες βαπτίζονται. Ἀπὸ τὸν Εὐνοῦχο τῆς Κανδάκης (Πράξεις 8,27) μέχρι τὸν οἶκον Στεφανὰ (Α\’ Κορινθίους 1, 15). Τὸ Βάπτισμα ἀποκτᾶ τὴν θεολογική του ἐξήγηση στὴν ἐπιστολὴ τοῦ ἁγίου Παύλου, πρὸς Ρωμαίους στὸ ἕκτο κεφάλαιο, τόσο στὸ κομμάτι του ποὺ διαβάζουμε στὴν ἀκολουθία τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος ὅσο καὶ στὸ ὑπόλοιπο κεφάλαιο ποὺ διευκρινίζεται ἡ σημασία, τοῦ σὲ ποιὸν εἶναι κανεὶς δοῦλος καὶ ἀπὸ ποιὸν ἐξαρτᾶται. \” Δοῦλοι ἐστὲ ᾧ ὑπακούετε, ἤτοι ἁμαρτίας εἰς θάνατον ἢ ὑπακοῆς εἰς δικαιοσύνην\”(Ρωμ.6, 16).
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ διὰ τῶν ἀποστόλων καὶ τῶν διαδόχων τους \”μαθητεύει\” πάντα τὰ ἔθνη. Ἐπεξηγεῖ τὴν διαδοχὴ τῆς περιτομῆς ὑπὸ τοῦ Βαπτίσματος ὡς ἀφιερωματικὴ ἀναφορὰ τοῦ ἀνθρώπου στὸν Θεὸ καὶ διδάσκει στοὺς προσερχομένους \” τὰς ἐντολὰς τοῦ Χριστοῦ\” ὡς τρόπο ζωῆς, καθὼς καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα ὡς μυστηριακὴ συνθήκη γιὰ νὰ καρποφορήσει αὐτὸς ὁ τρόπος.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος-μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀστοχεῖ στὸ ἐπιδιωκόμενο δηλ. ἁμαρτάνει, ἡ Ἐκκλησία ὑποδέχεται τοὺς πάντες μετανοοῦντας καὶ πάλι, μετὰ ἀπὸ μιὰ μακρὰ θεολογικὴ διχογνωμία (Δονατιστὲς) γιὰ τὸ θέμα, δηλ. γιὰ τὸ κατὰ πόσον εἶναι ἀποδεκτοὶ εἰς μετάνοια καὶ οἱ ἀρνηθέντες τὸν Χριστὸν (lapsi=πεπτωκότες).
Ὅταν οἱ διωγμοὶ τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων τελειώνουν, ἡ Ἐκκλησία συστηματοποιεῖ ἐλεύθερα τὸ \”μαθητεύσατε\” ὀργανώνοντας τὴν κατήχηση τῶν ἐνδιαφερομένων νὰ βαπτισθοῦν καὶ νὰ γίνουν χριστιανοί.
Κατὰ τὴν περίοδο τῶν διωγμῶν, ὅταν ἕνας ἄγνωστος στὸν ἐπίσκοπο, ἐπιθυμοῦσε νὰ γίνει Χριστιανός, τὴν εὐθύνη τῆς εἰλικρίνειας τῶν κινήτρων του τὴν ἀναδεχόταν-ἀναλάμβανε κάποιος ἤδη Χριστιανὸς-ἀνάδοχος, ὁ ὁποῖος καὶ ἐγγυᾶτο στὴν Ἐκκλησία γι\’ αὐτὸν (τὸν προσερχόμενο). Στὴν συνέχεια γραφόταν στοὺς καταλόγους τῶν Κατηχουμένων τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄρχιζε τό… «μαθητεύσατε». Διδασκόταν ὅλη τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν σωτηρία καὶ ἐμυεῖτο στὸν τρόπο ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας (στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ἡ κατήχηση διαρκοῦσε δύο χρόνια), ἀφοῦ συμμετεῖχε μαζὶ μὲ τοὺς Χριστιανοὺς στὶς προσευχὲς καὶ ἀποσυρόταν πρὶν τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας στὸ ὁποῖο, ὡς ἀβάπτιστος, δὲν θὰ μετεῖχε.
Δὲν ἔφευγε γιὰ νὰ μήν… ἀκούσει ἤ μήπως δεῖ (δὲν πρόκειται γιὰ τά… Ἐλευσίνια μυστήρια!) ἀλλὰ γιατί δὲν θὰ συμμετεῖχε-μετελάμβανε! Τὸ ἴδιο γινόταν καὶ ἴσχυε, δηλαδὴ ἔφευγαν πρὶν τὴν τέλεση τῆς Θ. Εὐχαριστίας, καὶ οἱ ἐπιστρέφοντες ἐν μετανοίᾳ ἤδη χριστιανοὶ καὶ ὄντες ἐν ἐπιτιμίῳ.
Ἡ Καινὴ Διαθήκη παραθέτει ὕμνους ἡ προσευχὲς-δάνεια ἀπὸ τὶς λειτουργίες τῶν πρώτων κοινοτήτων. Οἱ εἰδικοί τῆς Βίβλου ὑποστηρίζουν ὅτι πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁμολογίες τῆς πίστεως εἶναι ἀναμφισβήτητα λειτουργικοὶ τύποι ποὺ χρησιμοποιοῦνταν σὲ ἀρχαῖες βαπτίσεις. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὑπάρχει ἕνας πολὺ δυνατὸς δεσμὸς ἀνάμεσα στὸ Βάπτισμα καὶ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεως. Στὴν πρώτη Ἐκκλησία ἡ Βάπτιση ἀπευθύνεται κατὰ βάσιν σὲ ἐνήλικες ποὺ αὐτοπροσώπως ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους.
Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὅμως τοῦ 4ου αἰώνα τὸ Βάπτισμα μικρῶν παιδιῶν γενικεύεται. Ἡ ἐπιμονὴ στὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ στὴν ἀναγκαιότητα νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ αὐτὸ καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ ἐξηγεῖ ἐν μέρει αὐτὴ τὴν ἐξέλιξη. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ σπανίως γίνονται βαπτίσεις ἐνηλίκων. Τὰ «στάδια» τοῦ Βαπτίσματος ἐξαφανίζονται.
Ἡ κοινωνία σιγὰ-σιγὰ γίνεται ὁλόκληρη μία Ἐκκλησία. Αὐτοὶ ποὺ μένουν ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία εἶναι ἐλάχιστοι αἱρετικοὶ σὲ κάποιες περιοχές. Ἡ εἰδωλολατρεία σβύνει ἤ ἔστω ἔτσι νομίζει ἡ Ἐκκλησία! (Παυλικιανοί, Καθαροί, Ἰανσενιστές, Νεογνωστικοί). Προοδευτικὰ στὴν συνείδηση τῶν ὑπευθύνων της Ἐκκλησίας γεννιέται ἡ ἀντίληψη ὅτι ὅλα πλέον εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἡ δαιμονικὴ ἐπανάπαυσις στὴν «καθαρὴ» γῆ τῆς Ἐκκλησίας φτάνει στὸ ἄκρον ἄωτον στὴν περίπτωση τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου ὁ ὁποῖος ζητᾶ ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα «τὴν γῆν, καθαρὰν τῶν αἱρετικῶν» γιὰ νὰ τοῦ ἀντιδώσει «τὴν τῶν Οὐρανῶν Βασιλείαν»!!! Σιγὰ-σιγὰ ὁ τρίτος πειρασμὸς τοῦ Χριστοῦ (Ματθ.4, 8-10) «ναρκώνει» τὴν Ἐκκλησία.
Στὶς γιορτὲς τῶν Θεοφανείων καὶ τοῦ Πάσχα πρωτευόντως καὶ ἴσως κάποιες φορὲς καὶ τῶν Χριστουγέννων καὶ τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ Ἐκκλησία βάπτιζε τὰ νέα μέλη της. Ἀπόηχος τοῦ γεγονότος ἡ συμπερίληψις στὴν Θεία Λειτουργία αὐτῶν τῶν ἑορτῶν, τοῦ ὕμνου «Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε… » ἀντὶ τοῦ Τρισαγίου. Πλέον ὅμως καὶ τεχνικὰ καταργοῦνται τὰ βαπτιστήρια τῶν ἐνηλίκων ἤ μεταποιοῦνται καὶ ἔρχεται σὲ χρήση ἡ κολυμβήθρα ὡς σκεῦος κινητό.
Ἡ σταδιακὴ εἰσαγωγὴ τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ προφανῶς προέκυψε μετὰ τὸν πλήρη ἐκχριστιανισμὸ τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ ἔστω τὴν αὐταπάτη τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ. Γιατί τί εἴδους ἐκχριστιανισμὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ δὲν γεννάει κανένα μάρτυρα στὴν προέλαση τοῦ πρώϊμου ὀθωμανικοῦ κράτους ἀλλὰ ἀντιθέτως ἐξισλαμίζεται ὁ κύριος ὄγκος τῶν πρώην Χριστιανῶν τῆς Ἀνατολίας (Heath Lowry: Ἡ φύση τοῦ πρώιμου ὀθωμανικοῦ κράτους, ἐκδ. Παπαζήση);
Καὶ τὰ δύο τμήματα τῶν Χριστιανῶν, Ἀνατολικοὶ καὶ Δυτικοί, ἐπαναπαυμένοι στὴν ἀφελῆ ἀντίληψη ὅτι οἱ γονεῖς εἶναι Χριστιανοί, βαπτίζουν τὰ νήπια «στηρίζοντας» τὴν «Chretianite». Οἱ φωνὲς τοῦ Τερτυλλιανοῦ ὅτι \”οἱ Χριστιανοὶ δὲν γεννιοῦνται ἀλλὰ γίνονται\” ἔχουν ἀπὸ αἰῶνες σιωπήσει! Ὅταν ἔρχεται γιὰ τὴν Δύση ἡ Μεταρρύθμιση (προτεστάντες), μεταξὺ τῶν ἄλλων θεμάτων ἀνακύπτει καὶ τὸ τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ. Στὴν πορεία τῆς ἱστορικῆς κατάτμησης τοῦ προτεσταντισμοῦ, πολλὲς ὁμολογίες δὲν δέχονται τὸν νηπιοβαπτισμὸ θεωρώντας μαζὶ μὲ τὸν κανόνα τῆς ἐν Νεοκαισαρείᾳ Συνόδου ὅτι «… οὐκ ἐκ προαιρέσεως ἡ πίστις αὐτῶν, ἀλλ’ ἐξ ἀνάγκης». Φυσικὰ ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ ἀλλὰ καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία οὔτε κἄν δέχτηκε νὰ συζητήσει πιθανότητα ὀρθῆς κρίσεως σὲ μία τέτοια τοποθέτηση. Ἐξαντλήθηκε σὲ μία ἀπολογητικὴ συνηγορία τῆς συνήθειας τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ ποὺ ἴσως τότε νὰ εἶχε λόγους ὅμως ἀτυχῶς φτάνει καὶ μέχρι τὸ σήμερα καὶ συναντᾶμε σὲ περιοδικὸ μητροπόλεως (πρῶτο τρίμηνο 2008) ἀγχώδη προσπάθεια (2. «Ὁ νηπιοβαπτισμὸς γνωστὸς στὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἀρχή… » 3. «Μὲ τὸ βάπτισμα τοῦ νηπίου δὲν καταργεῖται ἡ ἐλεύθερη βούλησή του») καταξίωσης ἑνὸς θεσμοῦ, ποὺ ἂν μὴ τί ἄλλο, πρέπει νὰ ἐπαναδρομολογηθεῖ.
Δὲν νομίζουμε ὅτι μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐπικαλεστεῖ ὡς ἐπιχείρημα ὑπὲρ τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ τὴν γενικὴ φροντίδα τῶν γονέων γιὰ τὸ βρέφος. Ἡ ἐνστικτώδης ἀγάπη καὶ μέριμνα καταξιώνεται ὅταν ἀντιγράφει τὴν θεϊκὴ φροντίδα σεβασμοῦ ἐλεύθερης ἀγάπης! Οὔτε οἱ γονεῖς τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου τὸν φρόντιζαν λιγότερο ἀφοῦ 19 χρονῶν πηγαίνοντας γιὰ σπουδὲς στὴν Ἀθήνα εἶναι ἀβάπτιστος ἐνῶ ὁ πατέρας του εἶναι κληρικός!!! Ἀργότερα ὁ ἴδιος σὲ διδασκαλία του γιὰ τὸ βάπτισμα ὡς ἐπίσκοπος, θὰ ρωτάει: «Τί δ’ ἂν εἴποις περὶ τῶν ἔτι νηπίων καὶ μήτε τῆς ζημίας ἐπαισθανομένων, μήτε τῆς χάριτος; ἢ καὶ ταῦτα βαπτίσομεν;». Βέβαια, τοποθετεῖται εὐνοϊκὰ στὸ θέμα τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ ἔστω καὶ εἰσάγοντας ἡλικιακὸ ὅριο τὴν τριετία ζωῆς τοῦ νηπίου, λέγοντας τὸ ἀπίθανο «τοῦ βίου τὰς εὐθύνας τηνικαῦτα ὑπέχειν ἄρχονται ἡνίκα ἂν ὅ τε λόγος συμπληρωθεῖ καὶ μυστήριον μάθωσι»!!! οὐσιαστικὰ (ἂς μὴ τὸ φοβόμαστε) αὐτοαναιρούμενος.
Δὲν νομίζω ὅτι θὰ ζητήσει κανεὶς εὐθύνες ἀπὸ ἕνα τριετὲς νήπιο πού… μιλάει! Ὁ ἅγιος Γρηγόριος (μέγας διδάσκαλός μας) ἐδῶ ὑπερβάλλει. Ὅπως ὑπερβάλλουμε καὶ μεῖς ὅταν δὲν θέλουμε νὰ δοῦμε «κατάματα» τὰ κενά της θεολογικῆς μας σκέψεως «στηριζόμενοι» στὴν τοποθέτηση «σκέφτονται ἄλλοι (ἡ παράδοση) γιά μᾶς». Ἡ παράδοση εἶναι περιουσία· ὄχι «καπέλο» ποὺ μᾶς πέφτει μεγάλο κλείνοντας καὶ τὰ μάτια μας! Εἶναι στάση ζωῆς· ὄχι φωτοτυπία μιᾶς στιγμῆς ἀπὸ τὴν ζωή. Εἶναι προοπτικὴ καὶ εἶναι ὁ λόγος ποὺ διεγείρει τὴν φαντασία γιὰ σωστὴ δουλειά. Εἶναι ἐρώτημα. Εἶναι φανέρωση. Εἶναι ἀλήθεια. Εἶναι δημιουργία. Εἶναι «σύσταση» καὶ ὄχι ὑπακοή.
Φυσικά, δόξα τῷ Θεῷ, παραμένει ἡ ἐλεύθερη βούληση. Φυσικὰ καὶ βάπτιζε νήπια στὸ παρελθὸν καὶ στὴν ἀρχὴ τῆς ἱστορίας της ἡ Ἐκκλησία. Τὸ θέμα μας ὅμως εἶναι ὄχι μιὰ ἱστορικίστικη δικαίωση τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ (κατὰ προτεσταντικοῦ τύπου ἀναδρομὴ στὸ γνήσιο ἀρχικὸ ἀποστολικὸ πλαίσιο) ἀλλὰ μία ἐκτίμηση τοῦ ἂν καὶ κατὰ πόσον σήμερα «συμφέρει» τὴν Ἐκκλησία ἡ συνέχιση μιᾶς τέτοιας πρακτικῆς σὲ ἕνα κόσμο ποὺ κάνει ἐμφανὲς καὶ «διὰ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ», τὸ ὅτι δὲν ἔχει πλέον σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία.
Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ θεσμικὴ ἀπόρριψη τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ ἀπὸ τοὺς προτεστάντες. Δὲν ἔχουμε ὅμως καὶ ἀγωνία νὰ συνεχιστεῖ μία παράδοση ποὺ ἀγνοεῖ τὴν σημερινὴ πραγματικότητα! Ἡ Ἐκκλησία ζεῖ σὲ ἕνα μετανεωτερικὸ περιβάλλον. Κυριαρχεῖ δηλαδὴ στὸ σήμερα ἕνας ὑποκειμενισμὸς ἀναιρετικός τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ στὴν Ἐκκλησία ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ βιώσει τὸ ἀπὸ κοινοῦ (… ἡμῶν… Πάτερ ἡμῶν, ὄχι ἐμοῦ), τὴν ἑνότητα, τὴν συσσωμάτωση ἐνῶ ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ἔχει σημαία του τὸ «ἐγὼ» ὄχι μόνο στὶς ἐπιθυμίες, ἀλλὰ καὶ ὡς στάση ζωῆς. Οἱ ἄνθρωποι βλέπουν ἀκόμα καὶ τὴν σχέση μὲ τὸν Θεὸ ἀτομικὰ-ἐγωκεντρικά. Γιὰ τὸ θέμα ποὺ ἀσχολούμαστε ἀκόμα καὶ ἡ Ἐκκλησία «ἀπήχθει αὐτῶν τῇ ὑποκρίσει» (Γαλ.2, 13) καὶ ἀνέχεται πλέον τὴν πλήρη Ἐκκλησιολογικὴ ἀναίρεση τοῦ μυστηρίου τῆς εἰσδοχῆς τῶν νέων μελῶν της, μετατρέποντάς το σὲ ἰδιωτικὴ-οἰκογενειακὴ τελετή. Φυσικὸ συνακόλουθο προέκυψε τὸ γεγονὸς τοῦ \”ἐκχυδαϊσμοῦ\” τοῦ Βαπτίσματος ἀπὸ τὶς παιδαριωδίες ποὺ συνδυάστηκαν μὲ τὴν «τελετή». Μπαλόνια, ἀρκοῦδοι, λουλούδια, λαμπάδες διακοσμημένες μὲ τερατάκια καὶ δεινόσαυρους, «ἐμφώτιοι χιτῶνες» παντὸς χρώματος (United colours of Benetton), ἀτμόσφαιρα νηπιαγωγείου.
Μέσα σ’ ὅλα αὐτὰ ἕνας παπὰς-μάγος τῆς φυλῆς νὰ «ἀνασκουμπώνεται» νὰ ἀνακατεύει νερά, λάδια, νὰ κόβει μαλλιὰ καὶ νὰ βουτάει στὰ νερὰ (ὑπὸ τὴν ὑπόκρουση τῶν κραυγῶν τοῦ νηπίου καὶ τῶν καθησυχαστικῶν ἀνοητολογιῶν τῶν συγγενῶν) τὸν βαπτιζόμενο!
Συμβολισμοὶ νεκροὶ καὶ ἀναντίστοιχοι μὲ τὸ κοινωνικὸ «τώρα», ἄγνωστοι καὶ συνεπῶς χωρὶς ἀναγωγικὴ ἰσχύ. Διαδικασία. Καὶ ὅλα αὐτὰ σὲ μία γλώσσα ξένη καὶ ἀκατανόητη ποὺ ἐπιτείνει τὴν αἴσθηση μαγικῆς τελετῆς. Ἐπιπροσθέτως ὅλα αὐτὰ σὲ ἀνθρώπους καὶ γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἀκόμα καὶ ἂν δεχθοῦμε ὅτι πιστεύουν… στὸν Θεό, οἱ συντριπτικὰ περισσότεροι καμμία σχέση δὲν ἔχουν μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μὲ τὴν Ἐκκλησία Του. Ἁπλῶς διεκπεραιώνουν ἕνα… ἐθνικὸ συνήθειο. «Οἱ μεγάλες γιορτές, κυρίως ἡ Ἡμέρα τοῦ Ἐξιλασμοῦ, τηροῦνταν ὄχι γιὰ ἐθιμοτυπικοὺς ἡ θεολογικοὺς λόγους, ἀλλὰ σὰν ἐτήσιο προσκλητήριο ταυτότητας, πατρίδας χιλιετιῶν» γράφει ὁ G. Steiner, Errata ἔκδ. SCRIPTA, περιγράφοντας τὴν ἀνάλογη κατάσταση στὸν Ἰουδαϊκὸ κόσμο. Ἐπιπλέον οἱ Χριστιανοὶ μας κινοῦνται καὶ ἀπὸ μία φοβικὴ (ἀπὸ πλευρᾶς τῶν μεγαλυτέρων στὴν ἡλικία) ὑποχρέωση ἀπέναντι στὸν… «γιαραμπὴ» Θεὸ στὴν περίπτωση ποὺ κάτι συμβεῖ ἀπὸ πλευρᾶς ὑγιείας στὸ νήπιο.
Μέσα σ’ ὅλα αὐτὰ (ἐν μέσῳ… τῶν συμφωνούντων) ὁ ἱερέας νὰ διαβάζει εὐχὲς ποὺ ἀφοροῦν ἐνήλικες καὶ τὶς ἁμαρτίες τους, σὲ ἕνα βρέφος λίγων μηνῶν, ποὺ οὔτε ἀντιλαμβάνεται οὔτε μιλάει! Νὰ ἐξορκίζει τὸ νήπιο σὰν νὰ πρόκειται γιὰ συνειδητοποιημένα ὥριμο ἄτομο ποὺ πλανεμένο σχετίζεται μὲ τὸν διάβολο σὲ μία αὐταπάτη πορείας εὐτυχίας. «Κερασάκι» στὴν ὅλη «τούρτα» ὁ ἀνάδοχος ποὺ δὲν μπορεῖ (ὄχι νὰ ἀπαγγείλει) οὔτε νὰ ἀναγνώσει τὴν ὁμολογία πίστεως-«Πιστεύω». Καὶ ὁ ἱερέας νὰ βασανίζεται συνειδησιακὰ σκεπτόμενος ὅτι σ’ αὐτὸν (τὸν ἀνάδοχο) καὶ στῶν γονέων τὴν Κατήχηση (!;) θὰ παραδώσουμε τὸν νέο… χριστιανὸ γιὰ νὰ βιώσει καὶ νὰ συνειδητοποιήσει τὴν πίστη του καὶ τὴν σχέση του μὲ τὴν Ἐκκλησία.
Μόνη μας ἀγωνία μπὰς καὶ ὁ ἀνάδοχος ἔχει τελέσει (μόνον) πολιτικὸ γάμο!
Ὅλα τὰ παραπάνω εἶναι ἕνα «κομμάτι» τῆς σύγχυσης ποὺ ὡς σύγχρονη Ἐκκλησία ζοῦμε.
Τὸ Βάπτισμα ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιο καὶ τὸν τρόπο εἰσόδου στὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχει κάποιος (δὲν λέω ἱερέας) ἀλλὰ καὶ μόνον συνειδητὰ χριστιανὸς ποὺ δὲν ἀντιλαμβάνεται καὶ δὲν ζεῖ, ὅτι πλέον μὲ τὸν ἀπροϋπόθετο (ὅπως ἔχει καταντήσει) νηπιοβαπτισμὸ ἁπλῶς συντηροῦμε ἕνα θρησκευτικὸ σχῆμα χωρὶς καθόλου περιεχόμενο καὶ συνεπῶς δυναμισμὸ ἀλλαγῆς; Ἂν αὐτὸ συνεχιστεῖ, τί μπορεῖ κανεὶς νὰ περιμένει;
Ἡ Ἐκκλησία εἶχε τὸν δυναμισμὸ νὰ λέει: «Ἐὰν νοσῶν τις φωτισθῇ, εἰς πρεσβύτερον ἄγεσθαι οὐ δύναται. Οὐκ ἐκ προαιρέσεως γὰρ ἡ πίστις αὐτοῦ, ἀλλ’ ἐξ ἀνάγκης»(Κανὼν Β’ τῆς ἐν Νεοκαισαρείᾳ Συνόδου). Πῶς θὰ τὸν ξεπεράσουμε; Σ’ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἡ ἀπροϋπόθετος σχέσις μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι τὸ σκοπούμενο καὶ τὸ ἰδανικό. Ἀκόμα καὶ στὴν μοναχικὴ ἀπόταξη ἐπανέρχεται ἡ ἀγωνιώδης ἀπορία-ἐρώτηση: Μὴ ἔκ τινος ἀνάγκης ἢ βίας; Ὁ Κανὼν 95 τῆς ἁγίας Ἕκτης Συνόδου ἀκόμα καὶ γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς (ποὺ ἐν πολλοῖς ἦσαν χριστιανοὶ) λέει: «… κατηχοῦμεν αὐτοὺς καὶ ποιοῦμεν χρονίζειν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ ἀκροάσθαι τῶν Γραφῶν καὶ τότε αὐτοὺς βαπτίζομεν… ».
Ἄραγε σήμερα ποὺ πλέον ἡ κοινωνία δὲν εἶναι Χριστιανικὴ (ἀκόμα καὶ ὅταν τὴν ἔχουμε… βαπτίσει) δὲν θὰ πρέπει νὰ ξανασκεφτοῦμε ἔστω τὸ μέγα αὐτὸ θέμα, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ πιπιλάει τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ ποὺ κάθε χαζούλης ἔφηβος σοῦ πετάει κατάμουτρα τὴν ἐξυπνάδα: «Μὲ ρωτήσατε ποὺ μὲ βαπτίσατε;»
Δὲν ἔχει σημασία τὸ πόσο ἀποστομωτικὰ μποροῦμε νὰ ἀπαντήσουμε στὴν ἐξυπνακίστικη ἐρώτηση τοῦ νεαροῦ. Σημασία ἔχει πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ συνεννοηθοῦμε ὥστε νὰ γίνουμε γέφυρα προσέλευσής του στὴν Ἐκκλησία. Ὅμως, «Γλῶσσα διαπορθμεύει τοῖς ἔξω τὸν νοῦν» λέει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος. Ἐμεῖς μένοντας στὴν ὑπεράσπιση τοῦ θρησκευτικοῦ παρελθόντος δὲν μιλᾶμε τὴν γλώσσα τοῦ νεαροῦ.
«Τί θὰ φορᾶς συνεννόηση
νὰ σὲ γνωρίσω
ὥστε νὰ μὴ χαθοῦμε πάλι
μὲς στοὺς πολυπληθεῖς σωσίες σου;»
Κ. Δημουλᾶ: Ραντεβοὺ μὲ μιὰν ἄγνωστη
Ἀτυχῶς ἔγινε (ὑπαιτιότητί της) ἄγνωστη ἡ Ἐκκλησία στὸν σύγχρονο ἄνθρωπο. Πρέπει νὰ ἀποσαφηνίσει «τί φοράει» γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ συνεννοεῖται μὲ τὰ παιδιά της. Πρέπει νὰ δεῖ μὲ τὴν ἐλευθερία ποὺ τῆς ἔδωσε ὁ Πανάγιος Ἱδρυτής της, τὴν τωρινὴ πραγματικότητα καὶ νὰ ἀποφεύγει τὶς ὑπεκφυγές! Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁδός, ἀλήθεια καὶ ζωή. Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ δείχνει τὸν δρόμο τῆς Ἀλήθειας ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Ζωή.
Μένοντας σὲ σχήματα ἀνενεργὰ καὶ πεθαμένα δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ μαζὶ μὲ τὸν ἐν ἁγίοις Γρηγόριο τὸν Θεολόγο:
«Εἴ τι οὖν ἐμοὶ πείθεσθε…
αὐτοὶ τῶν ἀγαθῶν προσπηδήσατε καὶ διπλοῦν ἀγώνα ἀγωνιεῖσθε·
τὸν μὲν προκαθαίρειν ὑμᾶς αὐτοὺς τοῦ Βαπτίσματος,
τὸν δὲ συντηρεῖν τὸ Βάπτισμα…»
Πηγή: http://www.enoriako.info/page4.html
