Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ Κ Ο Σ Μ Α Σ

 

Πρὸς τὸ Χριστεπώνυμον Πλήρωμα τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

«Μετέστης πρὸς τὴν ζωὴν μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς…»

Μὲ ἰδιαίτερη χαρὰ ἑορτάζουμε σήμερα τὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἀλλὰ καὶ τὴν Μετάστασί της «ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανόν».

Δὲν ἔχουμε λύπη σήμερα. Ἑορτάζουμε καὶ ζοῦμε μὲ μεγάλη χαρὰ τὴν σημερινὴ ἑορτή. Πανηγυρίζουμε πνευματικά, τιμοῦμε τὴν Παναγία μας.

Πλησιάζουμε τὸν κενὸ τάφο τῆς Γεθσημανῆ, ὑμνοῦμε τὴν Παναγία μας καὶ δοξάζουμε τὸν Τριαδικὸ Θεό μας.

Ὅπως καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο, ἔτσι καὶ γιὰ τὴν Παναγία μας ἦλθε ἡ ὥρα τοῦ θανάτου. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐνῶ εἶχαν διασκορπισθῆ στὰ πέρατα τῆς γῆς, θαυματουργικὰ συναθροίσθηκαν στὴ Γεθσημανὴ καὶ ἐκήδευσαν τὸ πανάχραντο σῶμα τῆς Κυρίας Θεοτόκου.

«Παράδινες Παναγία μου», λέει ὁ Ἱερὸς Δαμασκηνός, «τὸ ἱερὸ καὶ ἀμόλυντο σῶμα στὸν ἅγιό σου τάφο καὶ οἱ ἄγγελοι τρέχανε μπροστά, σὲ κυκλώσανε, σ’ ἀκολουθοῦσαν. Οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μεγαλόφωνα ψέλνανε θείους ὕμνους καὶ σκιρτούσανε χορευτικὰ καθὼς τοὺς κάτεχε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Ἐσένα, τὴν ἀληθινὴ κιβωτὸ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, σήκωσε στοὺς ὤμους ἡ σύναξι τῶν Ἀποστόλων. Δὲν κατέβηκε ἡ ψυχή σου στὸν Ἅδη οὔτε ἡ σάρκα σου ἀντίκρυσε τὴ φθορά…Δὲν ἀπέμεινε ἡ ψυχή σου οὔτε τὸ ἀνέγγιχτο κι ὁλότελα ἀπείραχτο σῶμα σου στὴ γῆ, μὰ μὲ τὴ μετάστασί σου κατοικεῖ στὰ οὐράνια βασιλικὰ δώματα, βασίλισσα, Κυρά μας καὶ Δέσποινα, Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἀληθινὴ Θεοτόκε».

Ἀφοῦ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι κήδευσαν καὶ ἐνταφίασαν τὸ ἱερὸ σκήνωμα τῆς Θεοτόκου, μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες δὲν βρέθηκε τὸ πανάγιο σῶμα της στὸν τάφο. Δὲν ὑπῆρχε στὸν τάφο, γιατί μετέστη στὸν οὐρανό. Ὑπογραμμίζει καὶ πάλι ὁ Ἱερὸς Δαμασκηνός: «Ἂν καὶ χωρίστηκε σύμφωνα μὲ τὴ φυσικὴ τάξι ἡ πανίερη καὶ μακαρία ψυχή της ἀπὸ τὸ τρισευτυχισμένο καὶ ἄσπιλο σῶμα της, μόλο ποὺ τὸ σῶμα παραδόθηκε στὸν τάφο, δὲν ἔμεινε στὸ χῶρο τοῦ θανάτου, οὔτε τὸ ἀφάνισε ἡ φθορά…».

«Ἴδετε», λέει ὁ πολὺς Ἠλίας Μηνιάτης, «τὸν τάφο τῆς Γεθσημανῆ. Θέλετε τὸν εὕρει κενόν, διότι τάφος δὲν δύναται νὰ χωρίση τὴν μητέρα τῆς ζωῆς, τὸ δοχεῖον τῆς σεσαρκωμένης θεότητος, τοῦ ὁποίου θρόνος ἀντάξιος εἶναι ὁ θρόνος τῆς θείας δόξης».

Ἡ μετάστασι τῆς Παναγίας μας εἶναι μία πρώτη Ἀνάστασι, τὴν ὁποία ἐνήργησε ὁ Χριστὸς μας τιμώντας ἰδιαιτέρως τὴν μητέρα Του καὶ δική μας μεγάλη μητέρα. Εἶναι ὅμως καὶ μία διακήρυξι, βεβαίωσι καὶ ἐγγύησι γιὰ τὸ πόσο ὁ Κύριός μας θὰ τιμήση τὸ σῶμα τοῦ κάθε πιστοῦ καὶ συνειδητοῦ χριστιανοῦ μετὰ τὴν κοινὴ Ἀνάστασι πάντων ἀνθρώπων.

Ἡ Ἐκκλησία μας προγεύεται στὴν μετάστασι τῆς Παναγίας μας τὴν κοινὴ Ἀνάστασι καὶ τὴ δόξα ποὺ θὰ λάβουν τὴ Δευτέρα Παρουσία «οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρὸς» χριστιανοί. Καὶ μὲ τὴ σημερινὴ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας, γνωρίζει, διδάσκει καὶ ὑπενθυμίζει σὲ μᾶς τὸ πόσο ὁ Θεὸς μᾶς ἐτίμησε καὶ τιμᾶ τὴν ἀνθρώπινη φύσι, τὸ πόσο θὰ τιμήση-ὅπως καὶ τῆς Παναγίας-καὶ τὸ δικό μας σῶμα.

Τὸ πανάσπιλο σῶμα τῆς Παναγίας μας μὲ θεία ἐνέργεια ἄλλαξε κατάστασι ὑπάρξεως καὶ πέρασε ἀπὸ τὴν κατάσταση τοῦ θανάτου στὴν κατάστασι τῆς ζωῆς. Ἔτσι θὰ τιμήση ὁ Κύριος καὶ τὸ δικό μας σῶμα, ἐφ’ ὅσον βέβαια ἐδῶ στὴν πρόσκαιρη αὐτὴ ζωή, ἀγωνισθοῦμε νὰ τὸ διαφυλάξουμε καὶ νὰ τὸ διατηρήσουμε καθαρὸ ἀπὸ κάθε ἁμαρτία καὶ νὰ τὸ ἁγιάσουμε. «Τὸ φθαρτὸν τοῦτο (δηλαδὴ τὸ σῶμα μας) ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν» (Α΄ Κορ. ιε΄, 53) γράφει πρὸς Κορινθίους ὁ Ἀπ. Παῦλος.

Ἀγαπητοί, σήμερα τὴ λαμπρὴ αὐτὴ ἡμέρα, θαυμάζοντας τὴ δόξα τῆς Παναγίας μας, τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός της, ἂς θελήσουμε νὰ ἀναλογισθοῦμε καὶ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν ἱερότητα, τὸ σκοπὸ τοῦ σώματος ἀλλὰ καὶ τὴν εὐθύνη μας. Ὅσο κι ἂν ὁ κόσμος προσφέρει ἀναίδεια, ἀσχημοσύνη καὶ διαστροφή, ὅσοι βλέπουμε σήμερα τὴ δόξα τῆς Παναγίας μας, ἂς στολίσουμε τὸ σῶμα μας μὲ τὴν αἰδῶ, τὴν σωφροσύνη, τὴ σεμνότητα.

Ἂς ἀγωνισθοῦμε νὰ διδαχθῆ, νὰ ἀγαπηθῆ, νὰ ἑδραιωθῆ ἡ σεμνότητα στὴν κοινωνία μας καὶ μάλιστα στὰ παιδιά μας, τὰ ὁποῖα δυστυχῶς τὰ ἀποξενώνουμε ἀπὸ τὴν σεμνότητα καὶ τὴν ἐντροπή, τὴν μητέρα τῆς ἁγνότητος. Ἂς προσέξουμε τὶς θυρίδες τοῦ σώματος, τὶς αἰσθήσεις, διὰ τῶν ὁποίων εἰσέρχεται στὸ σῶμα καὶ στὸν ἔσω ἄνθρωπο ἡ ζωὴ ἤ ὁ θάνατος.

Ἂς μάθουμε τὸ σῶμα μας νὰ ἀσκῆται καὶ νὰ ἐξαγνίζεται μὲ τὴν βοήθεια τοῦ πνευματικοῦ μας, μὲ τὴν διακριτικὴ ἄσκησι καὶ τὴν ἐγκράτεια, τὴν νηστεία, τὴν προσευχὴ ἀλλὰ καὶ νὰ φωτίζεται μὲ τὴν μελέτη τῶν ἁγίων Γραφῶν. Ἀλλὰ καὶ ἡ τακτικὴ Θεία Λατρεία καὶ ἡ χαριτόβρυτη μυστηριακὴ ζωή, ἂς χαριτώνουν, ἂς ἑνώνουν τὸ σῶμα μας μὲ τὸ Χριστό, ἂς τὸ ἁγιάζουν.

«Ἀπεκδυσάμενοι τὸ παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον» (Κολ. γ΄, 10), ἂς ἀπομακρύνουμε τὸ σῶμα μας ἀπὸ τὴν κατὰ σάρκα ζωὴ τοῦ κόσμου καὶ τὴ φθορά, γιὰ νὰ ζῆ ἁγιοπνευματικὴ ζωὴ καὶ ἀξιωθῆ μετὰ τῆς μονογενοῦς μας ψυχῆς, τῆς οὐρανίου θείας δόξης.

Ἀγαπητοί, διὰ πρεσβειῶν τῆς Παναγίας μας, πατρικῶς εὔχομαι νὰ μᾶς χαρίση ὁ Κύριός μας αὐτὴ τὴν τιμὴ καὶ δόξα μαζὶ μὲ τὴν Παναγία μας.
 

Μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ