Γράφει στὸν Γκογκέν: «Ἔκανα ἕνα κάδρο τοῦ ὑπνοδωματίου μου, μὲ τὰ ἔπιπλα ἀπὸ λευκὸ ξύλο, ὅπως τὰ ξέρετε. Ε, λοιπὸν διασκέδασα πολὺ κάνοντας αὐτὸ τὸ λιτὸ ἐσωτερικό, μὲ μία ἁπλότητα σὰν τοῦ Σερά: μὲ ἐπίπεδα χρώματα, χονδροκομμένα ὅμως, χωρὶς νὰ διαλύσω τὴν μπογιὰ … Ἡ πρόθεσή μου ἦταν νὰ ἐκφράσω τὴν ἀπόλυτη ἀνάπαυση μέσα ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς τόσο διαφορετικοὺς τόνους, ποὺ ἀνάμεσά τους ὑπάρχει μόνο μία λευκὴ νότα, στὸν καθρέφτη μὲ τὴ μαύρη κορνίζα…». Καὶ σ\’ αὐτὴ τὴν περίπτωση ὁ Βίνσεντ ἔχει ἐπίγνωσή του ὅτι ἐφτίαξε ἕνα ἀριστούργημα.

Εἶναι ἡ ἀφήγηση τῆς ζωῆς του, ὁ καθρέφτης τοῦ ἐσωτερικοῦ του κόσμου, ἀλλὰ κι ἕνα ἔργο τέλεια ἰσορροπημένο ὡς πρὸς τὴ σύνθεση καὶ τοὺς τόνους.

Ὁ καλλιτέχνης αἰσθάνθηκε τόσο πολὺ τὸ θέμα ὡς ἀλληγορία τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, ποὺ στὴν ἀρχὴ σκέφτηκε νὰ ζωγραφίσει μία γυμνὴ γυναίκα πάνω στὸ κρεβάτι ἡ τὴν κούνια ἑνὸς μωροῦ.

Πίστευε ἐπίσης ὅτι τὴ ζωτικὴ δύναμη τοῦ χρωματικοῦ συνόλου θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν πλαισιώσει μία λευκὴ κορνίζα. Θὰ ἀντιγράψει ἄλλες δύο φορὲς τὸν πίνακα, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἐγκλεισμοῦ του στὴν ψυχιατρικὴ κλινική του Σὲν-Ρεμί, ἐπειδὴ στὸ μεταξὺ εἶχε γίνει γι\’ αὐτὸν ἡ ἀλληγορία μίας ὁλοκληρωμένης ζωῆς ὁριστικὰ χαμένης.

Λεπτομέρειες:

Ὁ Βίνσεντ τοποθετεῖ πάνω στὸ τραπεζάκι τὰ φτωχικὰ ἀπαραίτητα ἀντικείμενα τῆς καθημερινότητάς του, ποὺ ὅμως εἶναι δικά του καὶ αὐτὸ τοῦ εἶναι ἀρκετό. Ἐξάλλου, κατὰ τὴν ἄποψή του, ἔχουν κι αὐτὰ τὴ δική τους ψυχή.

 

Τὸ δωμάτιο εἶναι μικρὸ καὶ φτωχικό, καὶ γιὰ νὰ δώσει ἕναν προσωπικὸ τόνο ὁ Βᾶν Γκὸγκ ζωγραφίζει κίτρινα τὰ ἔπιπλα ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι λευκά. Ἐπίσης δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ λείπουν τὰ κάδρα ἀπὸ τοὺς τοίχους, ἀνάμεσα στὰ ὁποῖα ὑπάρχει καὶ μία αὐτοπροσωπογραφία.

 

 

Δὲν πρόκειται μόνο γιὰ μία ἄσκηση προοπτικῆς (ἀνάμνηση τῶν ἀκαδημαϊκῶν σπουδῶν), ἀλλὰ καὶ γιὰ μία πετυχημένη προσπάθεια νὰ ταυτιστεῖ μὲ ἕνα ἀντικείμενο, γυμνὸ καὶ οὐσιῶδες ὅπως αἰσθάνεται καὶ ὁ κάτοχός του.