γράφει πολλά. Καὶ τέλος πάντων, νά, ὁ λίνος

ὁ τελευταῖος ἔγινε. Μὲ αὐτὸν ὀγδόντα τρία

ποιήματα ἐν ὅλῳ. Πλὴν τὸν ποιητὴ

κούρασε τόσο γράψιμο, τόση στιχοποιία,

καὶ τόση ἔντασις σ’ ἑλληνικὴ φρασιολογία,

καὶ τώρα τὸν βαραίνει πιὰ τὸ κάθε τί —

Μιὰ σκέψις ὅμως παρευθὺς ἀπὸ τὴν ἀθυμία

τὸν βγάζει — τὸ ἐξαίσιον Οὗτος Ἐκεῖνος,

ποὺ ἄλλοτε στὸν ὕπνο του ἄκουσε ὁ Λουκιανός.

———-
Σημ: ΟΥΤΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ: Φράση άπὸ τὸ Ἐνύπνιον τοῦ Λουκιανοῦ ( Γενν. 115 μ,Χ.), ὁ ὁποῖος, νέος πείστηκε νὰ προτιμήσει τὸ στάδιο τῶν γραμμάτων, ὅταν ὀνειρεύτηκε τὴν Παιδεία νὰ τοῦ ὑπόσχεται, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα: «Ἄν δὲ τύχη νὰ ταξιδεύσης, οὔτε εἰς τὰς ξένας χώρας θὰ εἶσαι ἄγνωστος καὶ ἀφανής. Τοιαῦτα γνωρίσματα θὰ σοῦ ἐπιθέσω, ὥστε καθείς ποὺ θὰ σἐ βλέπει θὰ κινῆ τὸν πλησίον καὶ θὰ δεικνύη μὲ τὸν δάκτυλον λέγων: «Εἶναι Ἐκεῖνος» (Μετάφραση Κονδυλάκη) (Ι Ι). Ὁ ξενογλωσσος ἥρωας τοῦ ποιήματος εἶναι φανταστικὸ πρόσωπο, καταγόμενο ἀπὸ τὴν Ἔδεσσα τῆς Μεσοποταμίας.

(Β) Λίνος: εἶδος ὕμνου.