160;
Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ἐξαντλεῖται μὲ τὸ νὰ μᾶς παραθέσει ἐγκεφαλικὴ διδασκαλία περὶ Χριστοῦ, ἐπακριβῆ ἀποτύπωση τῶν δογμάτων της καὶ θεωρητικὴ ἀνάπτυξη ἰδεῶν ἢ γεγονότων. Κυρίως ἀναλώνεται στὸ νὰ προτρέπει στὴ συμμόρφωσή μας πρὸς μία ζωή, ἡ ὁποία θὰ ἀποκλείει τὴν ἁμαρτία καὶ στὴν ὁποία θὰ κυριαρχεῖ ἡ ἀρετή. Καὶ τοῦτο τὸ κάνει διότι συνειδητὸς χριστιανὸς δὲν εἶναι ὅποιος ἔχει διαβάσει πολλὰ περὶ Χριστοῦ, Ἐκκλησίας καὶ Θεοῦ, ἀλλὰ ὅποιος μπορεῖ, μαζὶ μὲ τὸν Παῦλο, νὰ διαπιστώσει: «Ζῶ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστὸς» (Γαλ. 2,20). Ὁ πνευματικὸς ἀγώνας λοιπόν, γιὰ τὴν κατὰ Χριστὸν τελείωση εἶναι τὸ πρόταγμα γιὰ μία οὐσιαστικὴ πνευματικὴ ζωὴ καὶ κυρίως γιὰ τὴ βίωση τοῦ Θεοῦ!
Τὸ τέλος
Ἐὰν ἡ Ἐκκλησία μας θέλει νὰ μᾶς εἰσαγάγει στὴν οὐσία τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων μὲ προοπτικὴ τὴ βίωσή τους, γιατί ἐπιλέγει τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα; Ἐκ πρώτης ὄψεως δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ Χριστούγεννα. Μιλᾶ γιὰ τὴ Δευτέρα τοῦ Κυρίου Παρουσία στρέφοvτας ὁλοκληρωτικὰ τὴν προσοχή μας σὲ αὐτήν. Πρὶν προχωρήσουμε στὴν ἑρμηνεία τοῦ γιατί συμβαίνει αὐτό, ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ μία παρατήρηση. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μιλᾶ γιὰ τὰ ἔσχατα, χωρὶς νὰ τὸν νοιάζει τίποτε ἀπὸ ὅσα συνταράζουν ἐμᾶς κάθε φορὰ ποὺ ἀναφερόμαστε σὲ αὐτά. Δὲν κάνει λόγο οὔτε γιὰ φοβερὰ σημεῖα, οὔτε γιὰ σάλπιγγες, φιάλες καὶ ὅλα τὰ ἄλλα παραβολικά, οὔτε στὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου ἀναφέρεται, οὔτε στὰ ὅσα θὰ προηγηθοῦν. Κι αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀπόδειξη τῆς σύγχρονης διαστροφῆς!
Στὴν ἐποχή μας ἡ προοπτική τῆς αἰωνιότητας ὑποσκάπτεται. Στὶς ἡμέρες μας τὴν Ὀρθόδοξη Ἐσχατολογία ἔχει ἀντικαταστήσει ἡ ἀκατάσχετη ἀναφορὰ γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἡ γλυκιὰ ἐλπίδα τῆς αἰωνίου ἀποκαταστάσεώς μας στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἔχει παραμερισθεῖ, γιὰ νὰ κυριαρχήσει στὰ γραφόμενα, στὰ λεγάμενα καὶ προβαλλόμενα ὁ φόβoς τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Ἀντιχρίστου κι αὐτὸ μὲ εὐθύνη ἐν πoλλoῖς, κάποιων ποὺ εἴτε αὐτοπροβάλλονται, εἴτε οἱ «ὀπαδοὶ» τους τoὺς διαφημίζουν ὡς «φωτισμέvoυς Γέρovτες», ἐνῶ στὴν πραγματικότητα εἶναι οἱ ὑπεύθυνοι τῆς δογματικῆς διαστροφῆς ποὺ περιγράφουμε. Ἡ ὑπονομευτική, ἀποσπασματικὴ παρουσίαση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐσχατολογίας, ἔχει καταντήσει νὰ ἀφορᾶ τὰ ἔνθετα τῶν ἐφημερίδων, συvήθως ὄχι τῶν πλέον σοβαρῶν, ἐνῶ ἡ λαϊκίστικη καὶ ἐκτὸς Ὀρθοδόξου ἑρμηνείας προβολὴ προφητειῶν, προρρήσεων καὶ παραβολῶν ἔχει δώσει ἔδαφος σὲ ἕναν ἰδιότυπο μεταμοντέρνο συγκρητισμὸ ποὺ ἀνακατεύει στοιχεῖα προφητισμοῦ ἀπὸ διάφoρες παραδόσεις, ἰσοπεδώνοντας τὴν ἀλήθεια τοῦ Θείου Λόγου καὶ καταργώντας τὴν παρηγορητικὴ διάσταση τῶν θείων προρρήσεων, τῶν ὁποίων τὸ νόημα ἔγκειται στὴν καλλιέργεια τῆς πεπoιθήσεως πὼς θὰ γίνουν μὲν πολλὰ καὶ τρομερά, ἀλλὰ στὸ τέλoς ὅ,τι καὶ νὰ γίνει ὁ Χριστὸς καὶ «οἱ σὺν Αὐτῷ θὰ νικήσουν εἰς τὸν αἰῶνα».
Ἡ εὐθύνη
Ἂς γυρίσουμε στὸ ἐρώτημά μας. Γιατί ἐπιλέγεται τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ἐνῶ δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὰ Χριστούγεννα, ἀλλὰ μὲ τὴ φανέρωση τοῦ Κυρίου κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία; Ἀκριβῶς διότι τὰ Χριστούγεννα εἶναι ἡ πρώτη φανέρωση καὶ παρουσία τοῦ Κυρίου μας. Καὶ ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία δὲν θέλει νὰ μᾶς ὑπομνήσει γεγονότα, ἢ νὰ καλλιεργήσει συναισθήματα, ἄλλα νὰ μᾶς πείσει νὰ βιώσουμε τὰ Χριστούγεννα, γι\’ αὐτὸ καὶ δανείζεται ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο. Τί; Μὰ τὸν τρόπο προετοιμασίας ποὺ ἐκεῖνος συνιστᾶ γιὰ νὰ ἐπιδεχθοῦμε τὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτή μας. Δὲν ἔχει σημασία ἂν μιλᾶμε γιὰ τὴν πρώτη ἢ τὴ δεύτερη φανέρωσή του. Σημασία ἔχει τὸ πῶς θὰ ἐμφανισθοῦμε ἐμεῖς ἐνώπιόν του, κατὰ τὴ φανέρωσή του.
Σὲ αὐτὸ ἐπάνω, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς δίνει τὸ μέτρο τῆς προετοιμασίας. Τόσο περιμένοντας τὰ Χριστούγεννα, ὅσο προσδοκώντας καὶ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, εἶναι εὐθύνη μας ἡ ἠθική μας καθαρότητα. Ἡ προοπτική τῆς συvαvτήσεώς μας μὲ τὸν Χριστό, ἡ ἐκ μέρους του ἀποδοχή μας ὡς δικῶν του καὶ ἡ βίωση τῆς κοινωνίας μας μαζί του, περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴν παντοδαπὴ ἄρνηση τῆς ἁμαρτίας ἀφ\’ ἑνὸς καὶ τὴν ὁλοπρόθυμη καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν στὴ βάση τῆς ἀγάπης ἀπὸ τὴν ἄλλη!
Ἔτσι καταλήγουμε σὲ αὐτὸ ποὺ μὲ λίγα λόγια οἱ Πατέρες μᾶς παρέδωσαν ὡς τρόπο πνευματικῆς ζωῆς: Ἐξομολόγηση καὶ θεία Κοινωνία. Δὲν βιώνονται χωρὶς αὐτὰ τὰ Χριστούγεννα. Δὲν λογίζεται χριστιανὸς χωρὶς αὐτά. Δὲν ὑπάρχουν ἄλλα μέσα προετοιμασίας γιὰ τὴ φρικτὴ καὶ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας. Ἀπὸ αὐτὰ ξεκινοῦν καὶ μὲ αὐτὰ καλλιεργοῦνται ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ χαρακτηρίζουν τὴ σύνολη πνευματικὴ ζωή: προσευχή, ἐλεημοσύνη, νήψη, ἐγκράτεια, σύνεση, διάκριση, ἀγάπη…
Ἀδελφοί, στὴν τελικὴ εὐθεία πρὶν τὰ Χριστούγεννα, ἂς ἀναλωθοῦμε σὲ μία οὐσιαστικὴ προσπάθεια πνευματικῆς προετοιμασίας γιὰ νὰ τὰ βιώσουμε ἀνεξίτηλα. Τὸ πετραχῆλι τοῦ Πνευματικοῦ περιμένει γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸ Ποτήριο τῆς ζωῆς, ὥστε νὰ φανερωθεῖ καὶ σὲ ἐμᾶς ὁ Χριστός. Ἀμήν.
