Στὸ πανεπιστήμιο ὑπῆρχε ἕνας καθηγητὴς μὲ φήμη γιὰ τὴν ἐχθρότητά του πρὸς τὴν χριστιανικὴ πίστη. Στὸ πρῶτο μάθημα τοῦ πρώτου ἑξαμήνου, ἐὰν ὑπῆρχε ἀνάμεσα στοὺς φοιτητὲς κάποιος θρησκευόμενος, ἐπιχειροῦσε νὰ χλευάσει τὴν πίστη του.
Ρώτησε λοιπὸν τοὺς φοιτητές:
– Τὰ πάντα εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ;
Ἕνας φοιτητής μὲ βεβαιότητα εἶπε:
– Μάλιστα, κύριε καθηγητά.
Ὁ καθηγητὴς εἶπε:
– Ἀφοῦ τὰ πάντα δημιούργησε ὁ Θεός, τότε καὶ τὸ Κακὸ εἶναι δικό του δημιούργημα καὶ σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχὴ ὅτι τὰ ἔργα μᾶς καθορίζουν τί εἴμαστε, ὁ Θεὸς εἶναι τὸ Κακό.
Ὁ φοιτητὴς δὲν εἶχε νὰ πεῖ τίποτα καὶ ὁ καθηγητὴς ἱκανοποιημένος μὲ τὸν ἑαυτὸ του εἶπε στοὺς φοιτητὲς πὼς ἡ πίστη στὸ Θεὸ εἶναι μῦθος.
Ἕνας φοιτητὴς σήκωσε τὸ χέρι του καὶ εἶπε:
– Κύριε καθηγητά, μπορῶ νὰ σᾶς ρωτήσω κάτι;
– Βεβαίως, ἀπάντησε ὁ καθηγητής.
– Κρύο ὑπάρχει, κύριε καθηγητά;
– Τί ἐρώτηση εἶναι αὐτή; Βεβαίως ὑπάρχει. Ποτὲ δὲν ἔνιωσες κρύο;
Οἱ φοιτητὲς γέλασαν μὲ τὴν ἐρώτηση τοῦ συμμαθητῆ τους.
Ὅμως ὁ φοιτητὴς συνέχισε:
– Στὴν πραγματικότητα, ὅμως κρύο δὲν ὑπάρχει. Σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τῆς φυσικῆς, ἐκεῖνο ποὺ ἐμεῖς θεωροῦμε κρύο εἶναι ἀπουσία θερμότητας. Τὸ ἀπόλυτο «μηδέν» (-460 βαθμοὺς Fahrenheit ἤ -273 Celsius) εἶναι ἡ πλήρης ἀπουσία θερμότητας. Κρύο δὲν ὑπάρχει. Ἐμεῖς δημιουργήσαμε αὐτὴ τὴ λέξη γιὰ νὰ περιγράφουμε τί νιώθουμε ὅταν δὲν ὑπάρχει θερμότητα.
Μετὰ ὁ φοιτητὴς συνέχισε:
– Τί λέτε, κύριε καθηγητά, σκοτάδι ὑπάρχει;
– Βεβαίως ὑπάρχει, ἀπάντησε ὁ καθηγητής.
– Ὄχι κύριε καθηγητά, καὶ σκοτάδι δὲν ὑπάρχει. Στὴν πραγματικότητα τὸ σκοτάδι εἶναι ἀπουσία φωτός. Ἐμεῖς μποροῦμε νὰ ἐρευνοῦμε τὸ φῶς, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε τὸ σκοτάδι. Μποροῦμε νὰ χρησιμοποιήσουμε τό πρῖσμα τοῦ Νεύτωνα γιὰ νὰ ἀποσυνθέσουμε τὸ φῶς σὲ ἄλλα χρώματα καὶ νὰ ἐρευνήσουμε τὸ μῆκος κύματος τοῦ κάθε χρώματος. Ὅμως δὲν μποροῦμε νὰ μετρήσουμε καὶ νὰ ἀποσυνθέσουμε τὸ σκοτάδι. Ἡ ἀκτίνα τοῦ φωτὸς μπορεῖ νὰ μπεῖ στὸ σκοτάδι καὶ νὰ τὸ φωτίζει. Πῶς μπορεῖτε νὰ μετρήσετε σὲ τί βαθμὸ εἶναι σκοτάδι; Μόνο μετρώντας τὸ ποσοστὸ τοῦ φωτός. Δηλαδή, τὸ σκοτάδι εἶναι μιά ἔννοια τὴν ὁποία οἱ ἄνθρωποι χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ περιγράψουν τίς καταστάσεις ὅταν ἀπουσιάζει τὸ φῶς.
Καὶ μετὰ ὁ φοιτητὴς ρώτησε:
– Κύριε καθηγητά, Κακὸ ὑπάρχει;
Ὁ καθηγητὴς ἀπάντησε μέ, ὄχι καὶ μεγάλη, βεβαιότητα:
– Δὲν εἶναι Κακὸ αὐτὸ πού βλέπουμε καθημερινά; Ἡ σκληρότητα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, πολλὰ ἐγκλήματα καὶ βία παντοῦ στὸν κόσμο, ὅλα αὐτὰ κατὰ τὴ γνώμη μου εἶναι παραδείγματα ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ὑπάρχει Κακό.
– Κακὸ δὲν ὑπάρχει, κύριε καθηγητά. Τὸ Κακὸ εἶναι ἁπλὰ ἀπουσία Θεοῦ. Εἶναι μιά λέξη ποὺ μοιάζει στὸ κρύο καὶ τὸ σκοτάδι, δηλαδὴ λέξη ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἐπινόησαν γιὰ νὰ περιγράφουν τὴν ἀπουσία Θεοῦ. Ὁ Θεὸς δὲν δημιούργησε τὸ Κακό. Τὸ Κακὸ δὲν εἶναι σὰν τὴν ἀγάπη, ποὺ ὑπάρχει ὅπως ἡ θερμότητα καὶ τὸ φῶς. Τὸ Κακὸ εἶναι ἀποτέλεσμα ἀπουσίας στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου τῆς θεϊκῆς ἀγάπης. Εἶναι σὰν τὸ κρύο ποὺ ἔρχεται ὅταν ἀπουσιάζει ἡ θερμότητα, ἤ σὰν τὸ σκοτάδι ποὺ ἔρχεται, ὅταν δὲν ὑπάρχει φῶς.
Καὶ ὁ καθηγητὴς δὲν εἶχε νὰ ἀπαντήσει τίποτα…
(σ.σ. Ἡ ὡς ἄνω διήγηση εὑρέθη στὸ Διαδίκτυο καὶ εἶναι ἀγνώστου προελεύσεως. Κατὰ τὸ καλοκαίρι τοῦ 2004, κάποιος προσέθεσε ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ φοιτητῆ ἦταν Albert Einstein, τὸ ὁποῖο ἀμφισβητεῖται, παρ’ ὅ,τι ὁ Einstein προερχόμενος ἀπὸ μὴ θρησκευόμενη οἰκογένεια, εἶχε ἀναπτύξει ἀπὸ νωρὶς μιά θρησκευτικότητα, μὲ πίστη ποὺ ἐξεφράσθη ἀρκετὲς φορὲς στὴ ζωή του.)
