Δ. ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ (ΟΔΗΣΣΟΣ)
ΚΟΡΑΗΣ (ΠΑΡΙΣΙ)
1 Ἀπριλίου 1821
Ἐκ καρδίας ἀσπάζομαι τὴν σεβασμίαν σου κορυφήν.
Χαῖρε Πρεσβύτα Σοφὲ καὶ κοινὲ Πάτερ τῶν Ἑλλήνων, ὅτι ἀκούεις καὶ μὲ τὰ αἰσθητά Σου αὐτία τὸν κατὰ τῶν τυράννων μας ἐξοπλισμόν! Ναὶ σεβάσμιέ μου Γέρων! Οἱ Γραικοί Σου ἀντιπαρατάττονται τώρα κατὰ πρόσωπον εἰς τοὺς Ὀθωμανούς. Οὗτοι δὲν δύνανται πλέον νὰ ἔλθουν εἰς τὰ βουνά μας καὶ εἰς τὰ καταγώγιά μας νὰ μᾶς πολεμήσουν καθὼς τὸ ἔκανον ἕως τώρα, ἀλλ\’ ἡμεῖς παρὰ Σοῦ ἐμπνευσθέντες, ὡρμήσαμεν κατ\’ ἐκείνων πανταχόθεν τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς ἀλλοδαπῆς γῆς μὲ στερεὰν καὶ ἀμετάτρεπτον ἀπόφασιν νὰ τοὺς καταστρέψωμεν ἐξ ὁλοκλήρου, ἂν δὲν ἐμπορέσωμεν νὰ τοὺς πολιτίσωμεν καὶ νὰ τοὺς συνηθήσωμεν νὰ ζήσουν εἰς τὰς ἀγκάλας τῆς Εὐνομίας καὶ τῆς Δικαιοσύνης.
Ὁ Φοῖνιξ τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ σημεῖον διὰ τοῦ ὁποίου νικοῦν οἱ Χριστιανοὶ προπορεύονται τῶν Λεγεώνων μας καὶ τοῦ Ἱεροῦ μας νέου Λόχου. Ἡ Τακτική, ἡ Ὁμόνοια, ἡ Προμήθεια καὶ ἡ Ἀνδρεία εἰσὶν οἱ ἀχώριστοι σύμμαχοί μας. Οἱ ἐχθροί μας, ὠχροὶ πιστεύουν ἀδιστάκτως ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ ὑστερνὴ των ὥρα καὶ μόνον οἱ ἀπελπισμένοι καὶ οἱ ὠχυρωμένοι πιάνουν καθ\’ ἡμῶν εἰς τὰς τρεμούσας χεῖρας των τ\’ ἅρματα. Ὅθεν χαῖρε καλὲ συμπατριῶτα! καὶ μὴν ἀμφιβάλλων παντάπασιν διὰ τὴν νίκην μας, ἑτοιμάσου ἀπὸ τώρα διὰ νὰ ἔλθῃς ὅταν Σὲ μηνύσωμεν, εἰς τὴν Ἑλλάδα, νὰ ἴδῃς τὴν ὁποίαν Σὺ εἰς ταύτην ἔδωκες μορφὴν καὶ στολήν, νὰ τὴν καμαρώνῃς πολλοὺς χρόνους, νὰ Σοῦ σφαλίσωμεν ἡμεῖς τὰ βλέφαρα καὶ νὰ Σὲ θάψωμεν ὄχι μακρὰν τῶν τάφων τοῦ Σωκράτους καὶ Ἱπποκράτους, τῶν ὁποίων ἐκληρονόμησες καὶ τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν σοφίαν.
Ὁ ἐγχειρίζων τὸ παρόν μου Ἀπόστολος καὶ μαθητής σου Πέτρος Ἠπίτης εἶναι ἐκ παιδικῆς ἡλικίας φίλος μας καὶ φίλος τῶν καλῶν. Οὗτος ἀπέδειξεν πραγματικῶς εἰς πολλὰς περιστάσεις ὅτι εἶναι καθὼς Σὺ εἰς ἕνα σου πρὸς αὐτὸν γράμμα τὸν εὐχήθης. Λυσανίας πατρῴων μεγάλων κακῶν
Χωρὶς λοιπὸν νὰ Σὲ τὸν συστήσω, Σὲ παρακαλῶν νὰ τὸν δώσῃς εὐκαιρίαν νὰ τὸν γνωρίσῃς καὶ προσωπικῶς νὰ τοῦ δώσῃς ἀκρόασιν εἰς ὅσα περὶ τοῦ μεγάλου μας ἐπιχειρήματος θέλει Σ\’ ὁμιλήσει, καὶ νὰ τὸν δείξῃς τὸν συντομώτερον καὶ ἀσφαλέστερον δρόμον τὸν φέροντα εἰς τὴν ἀκρόπολιν τῶν διὰ τοὺς ὁποίους ἔρχεται αὐτοῦ σκοπῶν. Ὑγίαινε Σεβάσμιε Γέρω! καὶ κήρυττεν μὲ τὴν στεντόρειόν Σου φωνὴν εἰς τὰ σοφὰ ἔθνη τῆς γῆς, πόσον μεγάλα εἶναι τὰ δικαιώματά μας καὶ πόσον μεγαλήτερον εἶναι τὸ συμφέρον ἐκείνων ἀρνητικῶς κἂν νὰ συνεισφέρουν εἰς τὸν τῆς Εὐρώπης ἀπὸ τὴν Πανούκλαν καὶ ἀπὸ τὴν Ἀπαιδευσίαν καθαρισμόν.
