Ἡ εἰδήσεις γιὰ τὴν ἔκβασι τῆς ναυμαχίας, στὸ Ἄκτιον,

ἦσαν βεβαίως ἀπροσδόκητες.

Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ συντάξουμε νέον ἔγγραφον.

Τ’ ὄνομα μόνον ν’ ἀλλαχθεῖ. Ἀντίς, ἐκεῖ

στὲς τελευταῖες γραμμές, «Λυτρώσας τοὺς Ρωμαίους

ἀπ’ τὸν ὀλέθριον Ὀκτάβιον,

τὸν δίκην παρῳδίας Καίσαρα,»

τώρα θὰ βάλουμε «Λυτρώσας τοὺς Ρωμαίους

ἀπ’ τὸν ὀλέθριον Ἀντώνιον».

Ὅλο τὸ κείμενον ταιριάζει ὡραῖα.

«Στὸν νικητήν, τὸν ἐνδοξότατον,

τὸν ἐν παντὶ πολεμικῷ ἔργῳ ἀνυπέρβλητον,

τὸν θαυμαστὸν ἐπὶ μεγαλουργίᾳ πολιτικῇ,

ὑπὲρ τοῦ ὁποίου ἐνθέρμως εὔχονταν ὁ δῆμος

τὴν ἐπικράτησι τοῦ Ἀντωνίου»

ἐδῶ, ὅπως εἴπαμεν, ἡ ἀλλαγή: «τοῦ Καίσαρος

ὡς δῶρον τοῦ Διὸς κάλλιστον θεωρῶν—

στὸν κραταιὸ προστάτη τῶν Ἑλλήνων,

τὸν ἔθη ἑλληνικὰ εὐμενῶς γεραίροντα,

τὸν προσφιλῆ ἐν πάσῃ χώρᾳ ἑλληνικῇ,

τὸν λίαν ἐνδεδειγμένον γιὰ ἔπαινο περιφανῆ,

καὶ γιὰ ἐξιστόρησι τῶν πράξεών του ἐκτενῆ

ἐν λόγῳ ἑλληνικῷ κ’ ἐμμέτρῷ καὶ πεζῷ·

ἐ ν  λ ό γ ῳ  ἐ λ λ η ν ι κ ῷ  ποὺ εἶν’ ὁ φορεὺς τῆς φήμης,»

καὶ τὰ λοιπά, καὶ τὰ λοιπά. Λαμπρὰ ταιριάζουν ὅλα.