Γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: Πολλοί μέ ἀπεστράφησαν ἐν τῇ Ἀσίᾳ, καί ἀνάμεσα σ’ αὐτούς ὁ Φύγελλος καί ὁ Ἑρμογένης. 

 

* * *
 

Τό πιό πικρό ποτήρι πού ἤπιε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, δέν ἦταν ὁ πόνος τοῦ σταυρικοῦ θανάτου. Ἦταν ὁ πόνος ἀπό τήν προδοσία τοῦ μαθητοῦ του Ἰούδα· ἦταν ἡ ἄρνησις τοῦ μαθητοῦ του Πέτρου.

Το ἴδιο πικρό ποτήρι τῆς ἐγκαταλείψεως ἔπρεπε νά δοκιμάσει καί ὁ Παῦλος, ὁ κατά πάντα μιμητής τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί μιλάει γιά τήν ἐγκατάλειψη τῶν συνεργατῶν του ἀπό τήν Ἀσία.

Λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Εἰκός ἦν αὐτῷ συλληφθέντα ἐγκαταλειφθῆναι». Δηλαδή. Ἦταν φυσικό, ἀφοῦ τόν ἔβαλαν στήν φυλακή, νά σκορπίσουν οἱ συνεργάτες του.

Κι ὅμως θά ἔπρεπε νά ἦταν ἀφύσικο!

Γιατί ἐγκατέλειψαν τόν Παῦλο ὁ Φύγελλος καί ὁ Ἑρμογένης; Ἔφταιγε ὁ Παῦλος; Ὁ Παῦλος ἦταν πάντοτε ἀποστολικός ἥλιος. Καί ὅπως ὁ ἥλιος δέν φταίει, ἄν μπαίνουν σύννεφα καί τόν καλύπτουν, ἔτσι δέν ἔφταιγε καί ὁ Παῦλος, ὅταν τά σύννεφα τοῦ διωγμοῦ καί τῆς φυλακίσεως τόν κάλυπταν. Καί ὅπως ὁ ἥλιος δέν ἔχει νά ζημιωθεῖ τίποτε, ἄν μερικοί τόν ἀποστραφοῦν καί κρυφτοῦν σέ σκοτεινό ὑπόγειο, ἔτσι καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δέν εἶχε νά ζημιωθεῖ τίποτε ὁ ἴδιος προσωπικά, ἄν μερικοί, σέ ὧρες δύσκολες, τόν ἀποστρέφονταν· ἄν ἔκαναν, πὼς δέν τόν ἤξεραν· καί ἄν κλείνονταν σέ κάποιο ὑπόγειο κοσμικῆς σκοπιμότητος.

 

* * *
 

Γιατί ὅμως ἡ ἐγκατάλειψη;

Λόγῳ τῆς δειλίας καί τῆς σκοπιμότητος. Εἶναι κάποιος σέ ὕψος δόξης; Ὅλοι παριστάνουν τόν φίλο του. Γιατί ὅλοι κάποιο κέρδος θά ἔχουν! Καί ἄν δέν ἱκανοποιήσουν κάποια κοσμική φιλοδοξία τους καί δέν ἀποκομίσουν ὑλικό κέρδος, ἱκανοποιοῦν τουλάχιστον τόν ἐγωισμό τους, ὅτι τάχα βρίσκονται κοντά σέ κάποιο ὑψηλό πρόσωπο. Μόλις ὅμως τό ἄλλοτε ὑψηλό πρόσωπο βρεθῆ πεσμένο ἀπό τήν ἐφήμερη κοσμική του δόξα, ἕνας ἕνας τόν ἐγκαταλείπουν. Κανένας δέν τόν ξέρει. Ὅλοι τραβᾶνε τό δρόμο τους. Καί ἐκεῖνος τόν δρόμο τῆς μοναξιᾶς του.

Ἐδῶ ἔχει τό μεγαλεῖο της ἡ ἀληθινή φιλία καί ἀγάπη. Ἐκεῖνος πού σέ θυμᾶται στόν πόνο, ἐκεῖνος πού στή φυλακή σέ ἐπισκέπτεται, ἐκεῖνος πού μένει στήν ἀδοξία σου δίπλα σου, ἐκεῖνος πού σοῦ χαμογελάει μέ στοργή τήν ὥρα πού ὅλοι σέ φτύνουν, ἐκεῖνος εἶναι ὁ φίλος σου καί ὁ συγγενής σου.

Γιατί ἐγκατέλειψαν τόν Παῦλο στίς δύσκολες στιγμές του; Ἀπό δειλία καί σκοπιμότητα· καί ἀπό ἀγάπη τοῦ κόσμου τούτου.

Γιατί προτίμησαν τά θέλγητρα τοῦ κόσμου τούτου; Γιατί ἡ ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων, καί ἡ σκοπιμότητα τοῦ σήμερα δέν ἀφήνουν περιθώρια θυσίας, οὔτε μεγάλης, οὔτε μικρῆς.

Το χαρακτηριστικό στήν περίπτωση τοῦ Παύλου εἶναι, πὼς οὔτε ἀπογοητεύεται ἀπό τήν ἐγκατάλειψη καί στενῶν ἀκόμη συνεργατῶν, ἀλλά καί οὔτε πικραίνεται, οὔτε καταριέται τούς φίλους καί συνεργούς του, πού τόν ἐγκατέλειψαν.

Γιατί νά ἀπογοητευόταν; Δέν ζοῦσε γιά τούς συνεργάτες του. Γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό ζοῦσε. Κι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦταν πάντοτε κοντά του.