Ἁπλώνω σὰν κλαδιά, σὰ φύλλα,

ἐντυπώσεις γύρω στὸ κορμί μου, ἀναμνήσεις

θροῦν, κρούονται, κινοῦνται

ἥσυχα ἢ σφοδρά.

Μοιάζουν ἴδια τὰ κλαδιά,

ὅμως ὁ ἄνεμος τῆς ζωῆς

μὲ παιχνίδια καὶ μὲ φῶτα,

δείχνει τὴ διαφορά τους.

Μοιάζουν κι ὅλες οἱ μέρες

ποὺ περνοῦν ἀπάνω μου.

Μὲ τριγυρίζ\’ ἡ μέρα,

ἡ νύχτα μ\’ ἀγκαλιάζει.

Λυγοῦνε τὰ κλαδιά, τὰ φύλλα,

οἱ ἀναμνήσεις, οἱ ἐντυπώσεις μου συγκρούονται

φωλιάζουν μυστικὰ πουλιά,

φωνὲς κρυφές, στὰ πιὸ πυκνά,

πυκνόφυλλα κλαδιὰ τῆς φαντασίας.

Σὰ φτάσει ἡ καταιγίδα

ὁ στολισμός μου δέρνεται.

Ὄρθιο τὸ κορμὶ στυλώνεται,

μένει ἀκίνητη ψυχὴ κι αὐξαίνει,

σὰ ν\’ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν περιβολή μου…

ποὺ παρέρχεται καὶ θὰ ξανάρθει,

μαραίνεται καὶ πέφτει,

γιὰ νὰ φουντώσει πάλι ἡ ζωή μου.