Νέος, εἴκοσι ὀκτὼ ἐτῶν, μὲ πλοῖον τήνιον

ἔφθασε εἰς τοῦτο τὸ συριακὸν ἐπίνειον

ὁ Ἔμης, μὲ τὴν πρόθεσι νὰ μάθει μυροπώλης.

Ὅμως ἀρρώστησε εἰς τὸν πλοῦν. Καὶ μόλις

ἀπεβιβάσθη, πέθανε. Ἡ ταφή του, πτωχοτάτη,

ἒγιν’ ἐδῶ. Ὀλίγες ὧρες πρὶν πεθάνει, κάτι

ψιθύρισε γιὰ «οἰκίαν», γιὰ «πολὺ γέροντας γονεῖς».

Μὰ ποιοὶ ἦσαν τοῦτοι δὲν ἐγνώριζε κανείς,

μήτε ποιὰ ἡ πατρὶς του μὲς στὸ μέγα πανελλήνιον.

Καλλίτερα. Γιατί ἔτσι ἐνῶ

κεῖται νεκρὸς σ’ αὐτὸ τὸ ἐπίνειον,

θὰ τὸν ἐλπίζουν πάντα οἱ γονεῖς του ζωντανό.