Μετὰ ποὺ ἐπέστρεψε, περίλυπη, ἀπ’ τὴν κηδεία του,

ἡ ἀδελφή τοῦ ἐγκρατῶς καὶ πράως ζήσαντος,

τοῦ λίαν ἐγγραμμάτου Ἀντιόχου, βασιλέως

Κομμαγηνῆς, ἢθελ’ ἕνα ἐπιτύμβιον γι’ αὐτόν.

Κι ὁ Ἐφέσιος σοφιστὴς Καλλίστρατος —ὁ κατοικῶν

συχνὰ ἐν τῷ κρατιδίῳ τῆς Κομμαγηνῆς,

κι ἀπὸ τὸν οἶκον τὸν βασιλικὸν

ἀσμένως κ’ ἐπανειλημμένως φιλοξενηθείς—

τὸ ἔγραψε, τῇ ὑποδείξει Σύρων αὐλικῶν,

καὶ τὸ ἔστειλε εἰς τὴν γραῖαν δέσποιναν.

«Τοῦ Ἀντιόχου τοῦ εὐεργέτου βασιλέως

νὰ ὑμνηθεῖ ἐπαξίως, ὦ Κομμαγηνοί, τὸ κλέος.

Ἦταν τῆς χώρας κυβερνήτης προνοητικός.

Ὑπῆρξε δίκαιος, σοφός, γενναῖος.

Ὑπῆρξεν ἔτι τὸ ἄριστον ἐκεῖνο, Ἑλληνικός—

ἰδιότητα δὲν ἒχ’ ἡ ἀνθρωπότης τιμιοτέραν·

εἰς τοὺς θεοὺς εὑρίσκονται τὰ πέραν.»