Ἀπρόσβλητοι, μέχρι τὴν ἀλλαγὴ σελίδας

Τῆς Τασούλας Καραϊσκάκη

Τί κρύβεται πίσω ἀπὸ τὰ ρὸζ σκάνδαλα; Σίγουρα ὄχι ἁπλῶς, μιὰ συνταρακτικὴ ἱστορία πάθους ἱκανὴ νὰ τινάξει στὸν ἀέρα μιὰ λαμπρὴ καριέρα, μιὰ ὑπηρεσία, μιὰ κυβέρνηση. Τὸ πιθανότερο εἶναι νὰ κρύβεται ἕνα σοβαρὸ πολιτικὸ ζήτημα, μιὰ ἐκτεταμένη κρίση, καὶ χρησιμοποιεῖται ὡς πρόσχημα μιὰ παράνομη σχέση γιὰ νὰ ἀπομακρυνθεῖ τὸ ἐξιλαστήριο θύμα, ὁ πολιτικός, ὁ στρατιωτικός, ὁ λειτουργὸς «ποὺ δὲν στάθηκε στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων».

Οἱ δύο εὐειδεῖς κυρίες στὴν ὑπόθεση Πετρέους – Ἄλεν εἶναι πιθανὸ νὰ ἀποτελοῦν τὴν κορυφὴ τοῦ παγόβουνου τῶν φημολογούμενων ἀνακατατάξεων στὴ CIA. Στὶς προεκλογικὲς περιόδους, σχεδὸν πάντα ἀνασύρεται μία ἐρωτικὴ περιπέτεια ὑποψηφίου γιὰ νὰ ἀμαυρώσει τὴν εἰκόνα του καὶ νὰ μειώσει τὰ ποσοστὰ τῶν ὑποστηρικτῶν του. Καὶ μόλις «σκάσει» ἡ ρὸζ ἱστορία, παραμένει στὸ προσκήνιο γιὰ καιρό, μονοπωλώντας τὴν ἐπικαιρότητα (Μπερλουσκόνι, Στρὸς Κάν, Μπαϊκάλ, Χέϊγκ, Ζαχόπουλος…).

Ὅμως γιὰ ποιὸ λόγο τὸ κοινὸ δίνει τόση σημασία, τόσο συχνά, ὅλο καὶ πιὸ συχνά, στὸ μπουντουὰρ τῶν δημόσιων λειτουργῶν; Πρέπει νὰ ὑπάρχει κάτι ἄλλο πέρα ἀπὸ τὴν ψυχολογία τῆς κλειδαρότρυπας. Γιὰ παράδειγμα, ἡ ἀναξιοπιστία τῶν θεσμῶν, τῆς πολιτικῆς, τῆς ἐλὶτ τῆς ἐξουσίας. Ὅσο περνᾶ ὁ καιρὸς τόσο οἱ ἄνθρωποι δὲν ἐμπιστεύονται τοὺς πολιτικούς, τοὺς εἰδήμονες, τοὺς ἐπιστήμονες, ἐν γένει τὰ δημόσια πρόσωπα, ὅσους διαθέτουν ἕνα κάποιο κύρος. Λέγεται συχνὰ ὅτι αἰτία τῆς αὐξανόμενης δυσπιστίας εἶναι ἡ κρίση, ἡ κλιμακούμενη ἀπογοήτευση, ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀνεργία, ἡ οἰκονομικὴ ἐξουθένωση. Ἴσως τὴν κύρια εὐθύνη ἔχει ἡ κατάλυση τῶν ἀξιῶν. Οἱ παλιὲς βεβαιότητες ἔχουν ὑπονομευτεῖ καὶ δὲν ἔχουν ἐμφανιστεῖ νέες. Ἡ ἐπακόλουθη σύγχυση -δὲν ξέρουμε ποιὸν νὰ πιστέψουμε καὶ τί στάση νὰ υἱοθετήσουμε-, ἡ ἠθικὴ ἀδιαφορία, ὁδηγοῦν σὲ ἀκόμη μεγαλύτερη δυσπιστία γιὰ τὴν εἰλικρίνεια τῶν δημόσιων δηλώσεων, ποὺ φαντάζουν σὰν ἕνα καλοσερβιρισμένο ψέμα.

Καὶ παλαιότερα οἱ πολίτες ἀμφισβητοῦσαν τοὺς ἡγέτες τους, τοὺς καταλόγιζαν λάθη, ἀλλὰ θεωροῦσαν ὅτι πίστευαν σὲ κάτι. Σήμερα ἡ περιρρέουσα πεποίθηση εἶναι ὅτι οἱ πολιτικοὶ δὲν ἔχουν ἀρχές, δὲν τηροῦν ὑποσχέσεις, δὲν ἔχουν πιστεύω. Κι ὅταν ζητοῦν τὴν ψῆφο τῶν πολιτῶν, τὸ κάνουν ὄχι γιὰ τὴν ἰδεολογία τους, ἀλλὰ γιὰ τὸ πρόσωπό τους. Ζητοῦν νὰ ψηφίσουν ὄχι μία θέση, ἀλλὰ τοὺς ἴδιους. Ἔτσι ὁ πολίτης μοιραῖα ὁδηγεῖται νὰ ἀναζητεῖ καὶ νὰ καταναλώνει ἀδηφάγα πληροφορίες γιὰ τὴν ἰδιωτικὴ ζωὴ τῶν ἐκπροσώπων του, τῶν εὑρισκομένων στὰ ὕπατα ἀξιώματα, τῶν -μέχρι μιὰ κρίσιμη στιγμὴ- ὑπεράνω τῶν 10 ἐντολῶν, ποὺ μεσουρανοῦν πασίγνωστοι, πανίσχυροι, ἀπρόσβλητοι μέχρι τὴν ἀλλαγὴ σελίδας, καὶ ὁ δημόσιος βίος συρρικνώνεται σὲ συζητήσεις γιὰ τὰ ἀστραφτερὰ συμπαρομαρτοῦντα τῶν προσωπικῶν τους στιγμῶν, σὲ κουτσομπολιὰ καὶ ρὸζ ἱστορίες. Δὲν εἶναι ἕνα εἶδος κριτικῆς ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀνατρεπτικὴ ἀποδόμηση τοῦ λαμπεροῦ φαίνεσθαι τῆς κεφαλῆς. Δὲν εἶναι ἀπεικονίσεις κοινωνικῶν ταλαντεύσεων ποὺ ἐγκυμονοῦν βήματα προόδου. Εἶναι ἀπολαυστικὴ φυγὴ σὲ ἀβύσσους ἐκτονωτικῆς ψυχαγωγίας, οἱ ὁποῖες, ὅμως, καθὼς εἶναι χωρὶς ρίζες, χωρὶς θεμέλιο, δὲν ὁδηγοῦν… πουθενά.

 Πηγή: Καθημερινή 17-11-2012