Grece est dans la merde

Ὅταν ἄρχιζε ἡ οἰκονομικὴ κρίση στὴ χώρα, ὁ Στρὸς-Κάν εἶχε διαπιστώσει ὅτι: «Grece est dans la merde». Τρία χρόνια μετά, τὸ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο κατάφερε νὰ μετατρέψει αὐτὴ τὴν ἰδιωματικὴ ἔκφραση σὲ ἀπόλυτη κυριολεξία. Ἡ ἐδῶ καὶ ἕνα μήνα ἀπεργία τῶν καθαριστῶν του καὶ τὰ στρατηγήματα τῆς πρυτανείας ἔκαναν τὶς Σχολὲς ἀηδιαστικοὺς σκουπιδότοπους. Κι ὅπου καταβάλλεται κάποια προσπάθεια στοιχειώδους συμμαζέματος, ὥστε νὰ συνεχιστοῦν τὰ μαθήματα, παρεμβαίνουν οἱ φιλοΣΥΡΙΖΑϊκὲς φοιτητικὲς παρατάξεις (ΕΑΑΚ καὶ ἄλλες συναφεῖς) γιὰ νὰ σκορπίσουν ὅ,τι συμμαζεύτηκε καὶ νὰ διατηρήσουν τὸ σκουπιδαριὸ ἀναλλοίωτο.

Σὰν νὰ μὴν ἔφτανε αὐτὴ ἡ συνεισφορὰ στὴ δημόσια καὶ δωρεὰν παιδεία, οἱ ἴδιες παρατάξεις ἀποφάσισαν νὰ καταλάβουν τὶς Σχολὲς καὶ νὰ ἐμποδίσουν (γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ) τὴν ψηφοφορία γιὰ πανεπιστημιακὰ συμβούλια. Εὐλόγως. Ἄνθρωποι ποὺ καταγγέλλουν στὶς ἀφίσες τους τὴν «ἀξιολόγιση» (μὲ γιώτα), πῶς νὰ δεχτοῦν τὴν ἐφαρμογή της; Ἀποκορύφωμα, ὡστόσο, ἦταν ἡ συμβολὴ καὶ συναδέλφων καθηγητῶν στὴν παρεμπόδιση τῆς ψηφοφορίας, μὲ τὸν ἀνυπέρβλητο ἰσχυρισμὸ ὅτι αὐτοὶ «δὲν ἀσκοῦν βία». Ἁπλῶς, στέκονται μπρὸς στὶς εἰσόδους τῶν χώρων ἐκλογῆς καὶ θὰ πρέπει νὰ βιαιοπραγήσουν, παραμερίζοντάς τους, ἐκεῖνοι ποὺ θέλουν νὰ μποῦν νὰ ψηφίσουν! Ἰδού, λοιπόν, μία κρίσιμη διαφορὰ τῶν δύο «ἄκρων». Οἱ Χρυσαυγίτες σὲ δέρνουν κατευθείαν, ἐνῶ στὴν ΕΑΑΚ ζητοῦν νὰ τοὺς δώσεις ἄλλοθι γιὰ νὰ σὲ δείρουν.

Εἶναι ἀπολύτως φανερό, νομίζω, ὅτι ἕνα σωρὸ τενεκέδες ἔγιναν καθηγητὲς τὰ τελευταῖα χρόνια. Προβιβάζουν μὲ ἄριστα τοὺς πάντες, γιὰ νὰ καλύψουν τὴν ἀνεπάρκειά τους, κι ἀντιστέκονται λυσσωδῶς σὲ ὅ,τι θὰ μποροῦσε νὰ ἐλέγξει τὶς ἀποδόσεις τους. Ὅπως ἕνα σωρὸ νεαροὶ μαφιόζοι ἔγιναν φοιτητὲς καί, τώρα ποὺ μειώνεται ἡ πιθανότητα νὰ πάρουν δίπλωμα ὥστε νὰ χρηματίζονται ὡς ἐπιστήμονες, προτιμοῦν τὸ ἄμεσο χαρτζιλίκωμα ἀπὸ ὀργανωτὲς πανεπιστημιακῶν πάρτι, παράνομα κυλικεῖα ἢ «αὐτοδιαχειριζόμενα» στέκια ἑνὸς ἐγκατεστημένου στὸ πανεπιστήμιο ὑπόκοσμου, ἕτοιμου νὰ προπηλακίσει ἢ νὰ δείρει ὅποιον τοὺς ἐπικρίνει. Ἂν τὰ μέλη τῶν ΕΑΑΚ προσφέρουν ἀνιδιοτελῶς τὶς ὑπηρεσίες τους σὲ ὅλους αὐτούς, τότε διαφέρουν καὶ σὲ κάτι ἀκόμα ἀπὸ τοὺς Χρυσαυγίτες.

Ἀφοῦ ἡ πανεπιστημιακὴ διοίκηση παίζει τὰ πολιτικά της παιχνίδια, μὲ τὸ νὰ ἐπιτρέπει νὰ ἀκυρώνουν τὶς σπουδὲς χιλιάδων ἄλλων 50-60 ἄτομα σὲ κάθε Σχολή, ἡ λύση εἶναι ἁπλή. Οἱ ἱκανοὶ δάσκαλοι δὲν χάνονται. Κάπου θὰ βροῦν νὰ βιοποριστοῦν, διοχετεύοντας τὴν ἀγάπη τους γιὰ γνώση. Οὔτε οἱ ἱκανοὶ φοιτητὲς χάνονται. Κάπου θὰ βροῦν ἀξιοπρεπῆ πανεπιστήμια καὶ ὑποτροφίες σπουδῶν. Ὅσο γιὰ τὸ ΑΠΘ, ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ μέχρι τὸ Τμῆμα Μηχανολόγων κι ἀπὸ τὴν αἴθουσα τελετῶν μέχρι τὸ ΑΧΕΠΑ, μπορεῖ νὰ γίνει ἕνας ἐξαίρετος τόπος ἐπεξεργασίας ἀπορριμμάτων. Θὰ ὠφεληθοῦν, ἔτσι, οἱ μετακινήσεις τῶν ὀχημάτων τοῦ δήμου καὶ θὰ λυθεῖ, μαζί, ἡ ἀντίρρηση περιφερειακῶν δήμων σὲ κάθε σχετικὴ κατασκευὴ στὴν περιοχή τους. Ἂν ἡ ἀρχὴ εἶναι τὸ ἥμισυ τοῦ παντός, αὐτὴ ἡ λύση βρίσκεται ἤδη στὰ μισά τοῦ δρόμου.

Ὁ κ. Πέτρος Μαρτινίδης εἶναι συγγραφέας καὶ καθηγητὴς στὸ Τμῆμα Ἀρχιτεκτόνων τοῦ ΑΠΘ.