(Ἡ παρακάτω ἐπιστολὴ γράφτηκε ἀπὸ τὸν Βιετναμέζο μετανάστη Ha Minh Thanh, ὁ ὁποῖος ἐργάζεται ὡς ἀστυνόμος στὴ Φουκουσίμα, καὶ ἐστάλη σὲ ἕναν φίλο του στὴν πατρίδα του.
Δημοσιεύθηκε στὸ New America Media στὶς 19 Μαρτίου. Ἀποτελεῖ μαρτυρία γιὰ τὴν δύναμη τοῦ πνεύματος τῶν Ἰαπώνων ἀλλὰ καὶ ἕνα ἐνδιαφέρον \”στιγμιότυπο\” ζωῆς κοντὰ στὸ κέντρο τῆς Ἰαπωνικῆς κρίσης, τὸ πυρηνικὸ ἐργοστάσιο τῆς Φουκουσίμα.
Ἡ ἐπιστολὴ μεταφράστηκε στὰ ἀγγλικὰ ἀπὸ τὸν ἀρχισυντάκτη τοῦ New America Media, Andrew Lam, συγγραφέα μεταξὺ ἄλλων τοῦ East Eats West: Writing in Two Hemispheres.)
Ἀδελφέ μου,
Πῶς εἶσαι ἐσὺ καὶ ἡ οἰκογένειά σου; Τὶς τελευταῖες μέρες ἐδῶ ὅλα εἶναι ἕνα χάος. Ὅταν κλείνω τὰ μάτια μου, βλέπω νεκρὰ σώματα. Ὅταν τὰ ἀνοίγω, βλέπω πάλι νεκρὰ σώματα. Πρέπει ὅλοι μας νὰ δουλεύουμε 20 ὧρες τὴν ἡμέρα. Θὰ ἤθελα ἡ κάθε μέρα νὰ εἶχε 48 ὧρες, γιὰ νὰ συνεχίζουμε νὰ βοηθᾶμε καὶ νὰ σώζουμε τὸν κόσμο.
Εἴμαστε χωρὶς νερὸ καὶ ἠλεκτρικό, καὶ τὰ ἀποθέματα φαγητοῦ ἔχουν σχεδὸν ἐξαντληθεῖ. Καὶ μὲ τὸ ποὺ καταφέρνουμε νὰ μετακινήσουμε τοὺς πρόσφυγες ἀπὸ τὸ ἕνα σημεῖο στὸ ἄλλο, ἔρχονται καινούργιες διαταγὲς νὰ τοὺς πᾶμε ἀκόμα παραπέρα.
Αὐτὴ τὴ στιγμὴ βρίσκομαι στὴ Φουκουσίμα, περίπου 25 χλμ μακριὰ ἀπὸ τὸ πυρηνικὸ ἐργοστάσιο. Ἔχω τόσα πολλὰ νὰ σοῦ πῶ, ποὺ ἂν τὰ ἔγραφα εἶμαι σίγουρος ὅτι θὰ ἔβγαινε ὁλόκληρο μυθιστόρημα γιὰ τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις καὶ συμπεριφορὲς σὲ στιγμὲς κρίσης.
Ὁ κόσμος ἔχει παραμείνει ἤρεμος. Ἡ αἴσθηση ἀξιοπρέπειας καὶ σωστῆς συμπεριφορᾶς ποὺ ἔχουν εἶναι πολὺ καλή, γι\’ αὐτὸ καὶ τὰ πράγματα δὲν εἶναι τόσο ἄσχημα ὅσο θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι. Ἀλλὰ σὲ μία ἑβδομάδα ἀπὸ τώρα, δὲν μπορῶ νὰ ἐγγυηθῶ ὅτι θὰ εἴμαστε ἀκόμη σὲ θέση νὰ προσφέρουμε προστασία καὶ τάξη. Ἄνθρωποι εἶναι κι αὐτοί. Κι ὅταν ἡ πείνα καὶ ἡ δίψα ξεπεράσουν τὴν ἀξιοπρέπεια, τότε θὰ κάνουν, δὲν ξέρω, αὐτὸ ποὺ θὰ πρέπει νὰ κάνουν.
Ἡ κυβέρνηση προσπαθεῖ νὰ στείλει προμήθειες μέσω ἀέρος, τροφὴ καὶ φάρμακα, ἀλλὰ εἶναι σὰν νὰ ρίχνεις μία χούφτα ἁλάτι στὸν ὠκεανό.
Ἀδελφέ μου, μοῦ ἔτυχε καὶ κάτι πραγματικὰ συγκινητικό, μὲ ἕνα μικρὸ Ἰαπωνεζάκι, ποὺ ἔδωσε σὲ μένα τὸν ἐνήλικα μάθημα ζωῆς γιὰ τὸ πῶς νὰ συμπεριφέρομαι σὰν ἄνθρωπος.
Χθὲς τὸ βράδυ, μὲ ἔστειλαν σὲ ἕνα σχολεῖο νὰ βοηθήσω μία φιλανθρωπικὴ ὀργάνωση νὰ μοιράσει φαγητὸ στοὺς πρόσφυγες. Ἡ οὐρὰ ἦταν στριφογυριστὴ καὶ τεράστια.
Κάποια στιγμὴ ἐντόπισα ἕνα μικρὸ ἀγόρι, περίπου 9 ἐτῶν. Φοροῦσε ἕνα T-shirt καὶ ἕνα σορτσάκι. Τὸ κρύο ὅλο καὶ μεγάλωνε, καὶ τὸ ἀγοράκι ἦταν ἀκριβῶς στὸ τέλος τῆς οὐρᾶς. Σκέφτηκα ὅτι μέχρι νὰ ἔρθει ἡ σειρά του, δὲν θὰ ἔχει μείνει καθόλου φαγητό.
Πῆγα κοντά του καὶ τοῦ μίλησα. Μοῦ εἶπε ὅτι ἦταν στὸ σχολεῖο ὅταν ἔγινε ὁ σεισμός. Ὁ πατέρας του δούλευε ἐκεῖ κοντὰ καὶ ὁδηγοῦσε πρὸς τὸ σχολεῖο. Ὁ μικρὸς εἶχε ἤδη φτάσει στὸν μπαλκόνι τοῦ τρίτου ὀρόφου τοῦ σχολείου, ὅταν εἶδε τὸ τσουνάμι νὰ παρασύρει τὸ αὐτοκίνητο τοῦ πατέρα του. Τὸν ρώτησα γιὰ τὴν μητέρα του.
Εἶπε ὅτι τὸ σπίτι τους βρισκόταν ἀκριβῶς δίπλα στὴν παραλία καὶ ὅτι ἡ μητέρα καὶ ἡ μικρή του ἀδερφὴ τὸ πιθανότερο εἶναι νὰ μὴν ἐπέζησαν. Γύρισε τὸ κεφάλι του ἀλλοῦ καὶ σκούπισε τὰ δάκρυά του ὅταν τὸν ρώτησα γιὰ τοὺς συγγενεῖς του.
Ὁ μικρούλης ἔτρεμε ἀπὸ τὸ κρύο καὶ ἔτσι ἔβγαλα καὶ τοῦ ἔδωσα τὸ μπουφὰν τῆς ἀστυνομίας ποὺ φοροῦσα. Τότε ἦταν ποὺ ἔπεσε ἡ σακούλα μὲ τὸ συσσίτιό μου. Τὸ σήκωσα καὶ τοῦ τὸ ἔδωσα. «Ὅταν ἔρθει ἡ σειρά σου, μπορεῖ νὰ ἔχει τελειώσει τὸ φαγητό. Πάρε τὴ μερίδα μου. Ἐγὼ ἔχω ἤδη φάει. Πάρε την νὰ τὴν φᾶς ἐσύ.»
Τὸ ἀγόρι πῆρε τὸ σακουλάκι καὶ ὑποκλίθηκε. Νόμιζα ὅτι θὰ ἔτρωγε ἀμέσως, ἀλλὰ δὲν τὸ ἔκανε. Πῆρε τὴ σακούλα μὲ τὸ φαγητὸ καὶ πῆγε καὶ τὴν ἐναπόθεσε στὴν ἀρχὴ τῆς γραμμῆς, ἐκεῖ ποὺ ἦταν συγκεντρωμένο ὅλο τὸ φαγητὸ γιὰ διανομή.
Σοκαρίστηκα. Τὸν ρώτησα γιατί δὲν ἔφαγε καὶ ἔβαλε τὴ σακούλα μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα φαγητά.
Καὶ μοῦ λέει: «Γιατί βλέπω πολλοὺς ἄλλους πολὺ πιὸ πεινασμένους ἀπὸ μένα. Ἂν τὴ βάλω ἐκεῖ τότε θὰ μοιραστεῖ ἰσότιμα.»
Ὅταν τὸ ἄκουσα αὐτὸ πῆγα καὶ στάθηκα παραπέρα, γιατί δὲν ἤθελα νὰ μὲ δεῖ ὁ κόσμος νὰ κλαίω. Ἡ κοινωνία ποὺ μπορεῖ νὰ ἐμφυσήσει σὲ ἕνα ἐννιάχρονο παιδὶ τὴν ἔννοια τῆς θυσίας γιὰ τὸ εὐρύτερο καλό, πρέπει νὰ εἶναι μία σπουδαία κοινωνία, σπουδαῖος λαός.
Σοῦ ἔγραψα δύο γραμμὲς γιὰ νὰ στείλω τὶς εὐχές μου σὲ σένα καὶ τὴν οἰκογένειά σου. Πρέπει νὰ ἐπιστρέψω στὴ βάρδια μου.
Ha Minh Thanh
(τὸ πρωτότυπο:http://newamericamedia.org/2011/03/letter-from-fukushima-a-vietnamese-japanese-police-officers-account.php)
