Γιά χρόνια πολλά ἤμουν ἕνα πρόσωπο νευρωτικό. Ἐνεργοῦσα ὅλο γκρίνια, θυμό, ὀργή. Ὅλα τά ἔβλεπα ἀπό τήν δική μου μόνο πλευρά. Καί δέν μποροῦσα νά συνεννοηθῶ μέ κανέναν!
Μοῦ ἔλεγαν οἱ γνωστοί μου:
– Νά φροντίσεις νά ἀλλάξεις. Δέν σηκώνει ἄλλο!…
Καί ὅλοι μοῦ τό ξεκαθάριζαν:
– Εἶσαι νευρωτικός! Ἐνεργεῖς νευρωτικά!…
Ἦσαν ὅλοι ἐναντίον μου!… Καί ἐγώ αὐτό δέν τούς τό συγχωροῦσα! Δέν ἐννοοῦσα νά ἀλλάξω. Καί, ὅποιος ἐπέμενε, τόν ξέγραφα!…
Ὅλων τά λόγια καί τίς κρίσεις, τά προσπερνοῦσα μέ καταφρόνηση. Εἶχα ὅμως καί ἕναν φίλο πολύ καλό! Καί αὐτός τά ἴδια μοῦ ἔλεγε. Καί μερικές φορές πιό αὐστηρά. Αὐτόν ὅμως δέν εἶχα τό θάρρος νά τόν ξεπεράσω. Μέ πίκραιναν τά λόγια του. Ἀλλά τόν ὑπέμενα! Γιατί μέ ἀγαποῦσε.
Μιά ἡμέρα, στάθηκε δίπλα μου πολύ ἤρεμος. Καί μοῦ εἶπε:
– Συγχώρεσέ με, γιά αὐτά πού σοῦ ἔλεγα. Μήν ἀλλάζεις. Μεῖνε, ὅπως εἶσαι. Δέν εἶναι τίποτα. Ὅπως καί νά εἶσαι, ἐγώ σέ ἀγαπάω. Καί ὅπως καί νά μοῦ φαίνεσαι, ἐγώ θά σέ ἀγαπάω.
Τά λόγια του ἦταν ἡ πιό γλυκειά μουσική πού ἄκουσα στήν ζωή μου!
-Μήν ἀλλάζεις. Δέν ἔχει σημασία. Ἐγώ σέ ἀγαπάω!
Καί ἔγινε μέσα μου ἕνα θαῦμα. Ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα, ἄρχισα νά φέρωμαι καί ἐγώ σέ ὅλους μέ ἀγάπη καί μέ καλωσύνη. Χωρίς γκρίνια. Χωρίς νευρωτικά ἐκδηλώματα.
Περιοδικό Λυχνία (Μητροπόλεως Νικοπόλεως καί Πρεβέζης, τεῦχος 256 )
