Γράφει ὁ μοναχὸς Μωυσῆς, ἁγιορείτης
Δὲν θὰ ποῦμε κάτι τὸ πρωτότυπο καὶ πρωτάκουστο ἂν ποῦμε ὅτι ὁ ἱερὸς θεσμὸς τὸ γάμου κλυδωνίζεται σοβαρὰ καὶ στὴν πατρίδα μας τὰ τελευταία χρόνια. Οἱ νέοι τὸν θεωροῦν μεγάλη δέσμευση καὶ φυλάκιση.
Προτιμοῦν τὶς ἐλεύθερες καὶ πρόσκαιρες σχέσεις ἡ τὴν ἐλεύθερη συμβίωση. Δυστυχῶς, ὁ γάμος κατάντησε συναλλαγή. Ὁ σκοπὸς τὸ γάμου ποὺ εἶναι ἡ γνωριμία καὶ ἡ ἀγάπη τῶν προσώπων καὶ ἡ κάθε ἀλληλοβοήθεια λησμονήθηκε. Θὰ μοῦ πεῖτε, ἕνας καλόγερος τί δουλειὰ ἔχει ν\’ ἀσχολεῖται μὲ αὐτὰ τὰ θέματα; Γράφουμε ἀπὸ πόνο καὶ ἀγάπη.
Τὸ μυστήριο τοῦ γάμου στὴν ἐκκλησία ἔχει γίνει μία ὡραία κοινωνικὴ ἐκδήλωση, πρὸς ἐπίδειξη ρούχων νέας μόδας καὶ ἀκριβῶν κοσμημάτων. Πανάκριβα νυφικά, λουλούδια, φωτογραφίες, βιντεολήψεις, γεύματα καὶ δεῖπνα μὲ μεγάλο κόστος. Μπορεῖ βεβαίως ἕνας γάμος νὰ γίνει καὶ σ’ ἕνα ἐκκλησάκι μὲ λίγο κόσμο, περιορισμένους καλεσμένους, ἡσυχία καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ πλούσια, δίχως σχεδὸν κανένα κόστος. Εἶναι ἕνα ἄλλο σοβαρὸ θέμα, ἂν ἔχει νόημα νὰ παντρεύεται κανεὶς στὴν ἐκκλησία, ἂν δὲν πιστεύει διόλου στὸν Θεό, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴν στεναχωρηθεῖ ἡ μητέρα ἤ ἡ γιαγιά, γιὰ τὸ ἔθιμο, γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου, γιὰ τὸ τί θὰ πεῖ ὁ κόσμος, πρὸς κοσμικὴ ἐπίδειξη. Δὲν νομίζουμε ὅτι ἔχει κάποιο νόημα νὰ παντρεύεται κανεὶς στὴν ἐκκλησία, μὴν πιστεύοντας καθόλου στὴ χάρη τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου. Εἶναι σὰν νὰ κοροϊδεύει καὶ νὰ παίζει. Ἕνας ὅμως ποὺ θέλει νὰ λέγεται καὶ νὰ εἶναι πιστὸς ἀληθινός, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ὁδηγεῖται στὸ δημαρχιακὸ γραφεῖο γιὰ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ πρόσωπο ποὺ ἀγαπᾷ.
Δυστυχῶς, μερικοὶ προτοῦ παντρευτοῦν σκέπτονται τὸ διαζύγιο. Ἔτσι ἀργὰ ἡ γρήγορα ἔρχεται. Εἶναι πολὺ πικρὲς οἱ στατιστικές. Μιλοῦν γιὰ διαζύγιο ποὺ φθάνουν στὴν Ἑλλάδα στὸ 60%. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν γίνει τελείως ἀνυπόμονοι. Δὲν σηκώνουν μῦγα στὸ σπαθί τους. Λησμονοῦν εὔκολα καὶ σύντομα ὑποσχέσεις ἰσόβιας ἀγάπης. Δὲν λέγω ὅτι δὲν ὑπάρχουν προβλήματα καὶ μάλιστα ἀρκετὰ σοβαρά. Δὲν λύνονται ὅμως ὅλα τὰ προβλήματα μὲ τὸ διαζύγιο. Ὅταν ὑπάρχουν καὶ μικρὰ παιδιά, τὰ προβλήματα αὐξάνουν. Πληγώνονται ἀθῷες ψυχές, δακρύζουν πρόσωπα, παιδάκια γίνονται νευρικά, ἀγχωτικά, μειονεκτικά, μὲ μαθησιακὲς δυσκολίες.
Διαζύγιο μὲ χαρὰ δὲν ὑπάρχει κανένα. Συχνὰ τὰ διαζύγια, πέρα ἀπὸ τὶς νομικὲς τριβές, ἔχουν ἄσχημη κατάληξη. Τουλάχιστον στὸν ἀναπόφευκτο χωρισμὸ ἂς ὑπάρχει ἕνα πολιτισμένο κλίμα, μία ἐλάχιστη ἔστω ἀνθρωπιὰ κι εὐγένεια. Τ’ ἀτέλειωτα διαζύγια γιὰ διατροφὲς τῶν παιδιῶν, τσακωμοί, καβγάδες, ἀπειλὲς καὶ ὕβρεις καταματώνουν τὶς καρδιὲς ὅλων. Κρῖμα νὰ καταρρακώνονται συνειδήσεις, ἀξιοπρέπειες, σχέσεις, συζύγων καὶ τέκνων. Εἶναι τραγικὸ ἡ μητέρα νὰ κατηγορεῖ στὰ παιδιὰ τὸν πατέρα ἤ καὶ τὸ ἀντίθετο. Νὰ καταντοῦν τὰ παιδιὰ κάτι ὡς ἀποσκευές, τὸ ἕνα Σαββατοκύριακο στὸν ἕνα καὶ τὸ ἄλλο στὸν ἄλλο. Νὰ γίνονται τὰ παιδιὰ ἀσπίδα ἤ κοντάρι τοῦ ἑνὸς γιὰ τὸν ἄλλο. Οἱ εἰδικοὶ παιδοψυχολόγοι μιλοῦν καθαρὰ γιὰ ὀλέθριες συνέπειες ἐξ ὅλων αὐτῶν στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν. Τραυματίζονται γιὰ πάντα ψυχὲς παιδικὲς ἐξαιτίας ἐγωισμῶν τῶν μεγάλων.
Δὲν κάνω τὸν ἔκτακτο ἱεροκήρυκα ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τῆς μακρινῆς ἡσυχίας μου. Μὰ μήπως θὰ πρέπει νὰ δοῦμε κάποτε λίγο βαθύτερα τὰ πράγματα; Νὰ μὴν τὰ ρίχνουμε συνεχῶς τὰ βάρη μόνο στοὺς ἄλλους, ἀλλὰ νὰ δοῦμε πιὸ αὐστηρὰ τὸν ἑαυτό μας; Νὰ κάνουμε λίγο περισσότερο ὑπομονή; Ν’ ἀγαπήσουμε πιὸ ἀληθινά;
