Ἀγαπητὲ φίλε,
Μοῦ εἶπαν ὅτι ἔχεις ἔντονο ἄγχος καθὼς εὑρίσκεσαι στὸ τελικὸ στάδιο πρὶν τὶς ἐξετάσεις. Ὅτι ἔχεις μεταπτώσεις στὴν συναισθηματική σου κατάσταση. Ἄλλοτε νιώθεις ἥσυχος καὶ σίγουρος καὶ ἄλλοτε τὰ νιώθεις μαῦρα – δύσκολα – ἀκατόρθωτα καὶ νιώθεις τὶς προσπάθειές σου περιττές. Ὅτι ἄλλοτε κάνεις ἀστεία, λὲς καὶ δὲν ὑπάρχει πρόβλημα, καὶ ἄλλοτε τὸ πιὸ μικρὸ ἀστεῖο ποὺ θὰ σοὺ κάνουν εἶναι ἱκανὸ νὰ σὲ κάνει νὰ θέλεις νὰ διαλύσεις τὰ πάντα.
Μαθαίνω ὅτι οἱ δικοί σου προσπαθοῦν νὰ σοὺ συμπαρασταθοῦν καὶ ἄλλοτε τὰ καταφέρνουν, ἄλλοτε πάλι καταφέρνουν τὸ ἀντίθετο, καθὼς ἀνησυχώντας οἱ ἴδιοι, προσπαθοῦν νὰ σὲ πείσουν νὰ μὴν ἀνησυχεῖς… Καθὼς σὲ κοιτάζουν μὲ βλέμμα πικραμένο ἢ φοβισμένο, ὅπως ὅταν ἔχει ἀρρωστήσει ἕνα προσφιλές τους πρόσωπο.
Ὅτι ὅταν διαβάζεις πολύ, σοὺ λένε ὅτι πρέπει νὰ βγεῖς ἔξω, νὰ ξεσκάσεις, ἀλλὰ ὅταν βγαίνεις ἔξω, σὲ κοιτάζουν ἀνήσυχα μήπως καὶ ἔχεις παραιτηθεῖ…
Μοῦ ζήτησαν λοιπὸν ἐπειδὴ συνεργάζομαι μὲ τοὺς ἐφήβους καὶ τὶς οἰκογένειές τους, νὰ γράψω κάτι ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ βοηθήσει…
Λοιπὸν θὰ εἶμαι ξεκάθαρος, ὅπως πρέπει νὰ εἶσαι, ὅταν ἀναφέρεσαι στὴν ζωή.
Τὸ ἄγχος, ἡ ἀγωνία, ἡ ἀνησυχία, ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀποσταθεροποίηση, ἡ ξενοιασιά, ὁ ἐκνευρισμός, ὁ φόβος, ὅλα αὐτὰ τελοσπάντων ὄχι μόνο δὲν εἶναι ἀρνητικὰ στοιχεῖα στὴν πορεία σου, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἀποτελοῦν ἀποδείξεις ὅτι εἶσαι ζωντανός, ὑγιὴς καὶ ὑπεύθυνος…
Ἕνας ὑγιὴς ἄνθρωπος, ὅταν βρίσκεται σὲ μία ἐσωτερικὴ διεργασία, ὅταν θέτει στόχους, ὅταν δίνει ἐξετάσεις (ὁποιουδήποτε εἴδους ἐξετάσεις), ὅταν ἀνοίγεται, τότε εἶναι φυσιολογικὸ νὰ ἀναρωτιέται… Εἶναι ἡ ἀνάληψη τῆς εὐθύνης τῆς ἐλευθερίας του ποὺ τὸν δυσκολεύει…
Εἶναι ὡραῖο τὸ νὰ ἔχεις ἕνα σκοπὸ καὶ νὰ τὸν παλεύεις. Τότε εἶσαι καὶ νιώθεις ζωντανός. Στὴν διάρκεια τοῦ ἀγώνα, ἂν εἶσαι φυσιολογικὸς θὰ ἀναρωτηθεῖς καὶ γιὰ τὸ ἐὰν θὰ τὰ καταφέρεις. Θὰ ἀναρωτηθεῖς καὶ γιὰ τὸ ἐὰν ἀξίζει τόσος κόπος. Γιὰ τὸ ἐὰν εἶναι αὐτὸς πού σου ταιριάζει ἢ ἀκόμα καὶ ἂν στὴν πραγματικότητα εἶναι δικός σου στόχος ἢ κάποιοι ἄλλοι σου τὸν ἔχουν ἐπιβάλλει ἄμεσα ἢ ἔμμεσα…
Ὅμως ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ἀδυναμία. Δὲν ἀποτελοῦν προδοσία. Εἶναι ἡ εὐκαιρία του νὰ ἐπαναδιαβεβαιώσεις καὶ νὰ ἐπαναπροσδιορίσεις τὸν στόχο σου. Εἶναι τὸ τίμημα τῆς ἐλευθερίας. Καὶ ὅταν ἀκόμη κλείνεις τὰ αὐτιά σου καὶ δὲν ἀσχολεῖσαι μὲ τέτοια ἐρωτήματα καὶ αὐτὸ ὑγεία εἶναι, καθὼς γνωρίζεις ὅτι ἡ ἐπίτευξη τοῦ συγκεκριμένου στόχου, δὲν θὰ σημαίνει τὸν τελικὸ προσδιορισμὸ , ἀλλὰ ἀντίθετα νὰ σοὺ ἐπιτρέψεις νὰ θέσεις καὶ ἄλλους στόχους στὴν συνέχεια…
Ἕνας ἀθλητὴς ποὺ τρέχει 100 m, δὲν προλαβαίνει νὰ σκεφτεῖ. Συγκεντρώνεται, παίρνει μία ἀνάσα καὶ τρέχει δίχως νὰ γυρίσει νὰ δεῖ δίπλα του ἢ μέσα του, τί συμβαίνει. Ἕνας μαραθωνοδρόμος ὅμως, καθὼς τρέχει σκέφτεται, ξανασκέφτεται , ἱδρώνει, ἐξαντλεῖται, ἀναρωτιέται γιὰ τὶς δυνάμεις του, γιὰ τὴν ἐπάρκειά της προπόνησής του, γιὰ τὶς δυνατότητες τῶν ἀντιπάλων του, γιὰ τὸ ἐὰν θὰ πρέπει τώρα ἢ ἀργότερα νὰ δώσει ὅλες του τὶς δυνάμεις. Ἀναρωτιέται ἀκόμα καὶ γιὰ τὸ ἐὰν τὸ νὰ τρέχεις Μαραθώνιο εἶναι ἡ καλύτερη ἐπιλογὴ ἢ ἂν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀσχολεῖται μὲ κάτι ἄλλο. Καὶ καθὼς ἀναρωτιέται τρέχει… Καὶ δὲν πρόκειται βέβαια γιὰ κάποιον ἀδύναμο ἄνθρωπο, γιατί τότε δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τρέχει Μαραθώνιο…
Εἶναι ἡ μακρὰ ἐπίπονη καὶ ἀπαιτητικὴ διαδικασία τοῦ Μαραθώνιου ποὺ θέτει ἐρωτήματα. Καὶ ἐσὺ φίλε μου δὲν τρέχεις 100 m. Μαραθώνιο τρέχεις καὶ σοὺ ἀξίζει τὸ χειροκρότημά μου, ὅπως καὶ νὰ νιώθεις.
Σοὺ εὔχομαι νὰ πετύχεις, ἀλλὰ ὄχι μόνο σὲ μία σχολὴ ἢ σὲ μία καλὴ σχολή, ἀλλὰ σὲ κάτι περισσότερο. Στὸ νὰ ὑπερασπίζεις τὶς ἐπιλογές σου καὶ ταυτόχρονα νὰ τὶς διευρύνεις…
Σύνδεσμος Ἐπιστημόνων Πειραιῶς
