Γράφει ὁ μοναχός Μωυσῆς, ἁγιορείτης
Ὅσοι χτυποῦν ἀλύπητα τήν Ἐκκλησία νομίζουμε πώς δέν ἔχουν τό δικαίωμα νά χύνουν κροκοδείλια δάκρυα γιά τήν ἔξαρση τῆς διαφθορᾶς. Ἡ Ἐκκλησία πάντοτε μιλοῦσε γιά ἦθος, ἠθική, εἰλικρίνεια, τιμιότητα καί γνησιότητα. Τό ἄθλιο τσουνάμι πού ἐπικρατεῖ παρασύρει καί ἰσοπεδώνει τά πάντα. Οἱ προφητικές φωνές ἔχουν σιγήσει ἀπό καιρό. Οἱ ἐξεγερτικές σάλπιγγες ἔχουν ἐξαφανιστεῖ. Ἡ ἔρημος σιωπᾶ. Κήρυγμα μετανοίας δέν ἀκούγεται. Σάν νά εἶναι ντροπή κάτι τέτοιο.
Ἔχουμε ξαναπεῖ καί τονίσει τό ἀπαραίτητο μίας πνευματικῆς ἐγρηγόρσεως, κατόπιν μίας βαθιᾶς περισυλλογῆς, περισκέψεως καί αὐτογνωσίας. Χρειάζεται μία ἐν ἐπιγνώσει ἀνανέωση, ἀναμόρφωση καί ἀνάταση. Ἡ φιλοκαλική ἀσκητική μιλᾶ συνεχῶς γιά ἀπόρριψη τοῦ περιττοῦ, πρόσληψη τοῦ ἀπαραίτητου, τοῦ καίριου καί τοῦ οὐσιαστικοῦ. Ὑπάρχει μία ἀντίθεη ἐκκοσμικευμένη ζωή, μία μανιώδης κοσμικότητα, μία καθαρά ἀντιπνευματική καί ἀντιασκητική στάση ζωῆς. Ἕνα φρόνημα ἀταπείνωτο, ἀμετανόητο καί ἀσυγχώρητο.
Δέν εἶναι καθόλου ὀρθή ἡ ἀντιπάθεια, ἡ ὀκνηρία, ἡ κακομοιριά, ἡ μοιρολατρία, ἡ ἀπαισιοδοξία. Ἦλθε ὁ καιρός τῆς ἔγερσης ἀπό τόν ὕπνο τῆς ἀνεμελιᾶς. Ὁ προβληματισμός δέν μπορεῖ νά εἶναι αἰώνιος. Θά πρέπει κάποτε νά παρθοῦν κάποιες σοβαρές καί σημαντικές προσωπικές ἀποφάσεις. Ἀπουσιάζει ἡ γενναιότητα, ἡ λεβεντιά, ἡ παλικαριά, ἡ ἀντρειοσύνη καί ἡ θαρρετή καί ἄφοβη ὁμολογία. Ἐπικρατεῖ πνεῦμα ἀνησυχητικῆς δειλίας, ἔνοχης σιωπῆς, κραυγαλέας ἀπουσίας, φοβισμένης ψυχῆς, ἀνάξιας ἀποχῆς, δολοπλόκες συμμαχίες καί διπλωματικές συμφωνίες.
Στό ὀμιχλῶδες αὐτό τοπίο τό ἄκουσμα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς περί τῶν ἁγίων μυροφόρων γυναικών ἔρχεται νά μᾶς ἀφυπνίσει Τήν ὥρα πού οἱ μαθητές φοβισμένοι κρύβονταν, οἱ γυναῖκες γίνηκαν τολμηρές, ἄφοβες καί ἀτρόμητες. Ἡ μεγάλη ἀγάπη τούς ἔδωσε ἀνδρικό φρόνημα, γενναῖο, ἡρωικό καί ἀπτόητο. Ἡ ἀγάπη τους καί ἡ τόλμη τούς γέμισαν τίς καρδιές τούς χαρά. Δέν βρῆκαν νεκρό νά ἀλείψουν μύρα. Ὁ διδάσκαλός τους ἀναστήθηκε, ὅπως τούς εἶχε πεῖ. Οἱ μυροφόρες ἐλέγχουν τήν ἀδράνεια τῶν σημερινῶν χριστιανῶν, πού ἔχουν καί αὐτοί ἐπηρεαστεῖ ἀπό τό ὑλόφρονο πνεῦμα τῆς ἐποχῆς. Δέν ἔχουν στό κέντρο τῆς καρδιᾶς τούς τόν ἀναστημένο Χριστό.
Ἡ δυνατή ἀγάπη τῶν ἁπλῶν καί ἀδύναμων γυναικών τίς κάνει νά τρέχουν στό μνῆμα τοῦ Ζωοδότη. Τό βρίσκουν ἔκθαμβες ἄδειο. Ἀποροῦν, θαυμάζουν, ἀγάλλονται καί ἐνθουσιάζονται. Εἶχαν ἀγοράσει ἀκριβά ἀρώματα, ξύπνησαν πολύ νωρίς, ἐδίωξαν ἀπό τίς ὡραῖες καρδιές τούς τόν ἐνοχλητικό φόβο καί ἔφθασαν στό μνημεῖο πρίν ἀπό τήν ἀνατολή ἑνός ἐξαίσιου ἡλίου. Ὅλα φωτεινά, καθαρά, ἁγνά, ἱερά, τίμια, διάφανα, σαγηνευτικά, λαμπροφόρα, χαριτωμένα καί χαροποιά. Πῆγαν νά ἀρωματίσουν καί ἀρωματίστηκαν οἱ ἴδιες. Πλημμύρισε ἡ ζωή τούς ἄπλετο φῶς, νόημα, ζωή, ἀφοβία, γλυκασμό καί λύτρωση αἰωνιότητας.
Στίς δύσκολες συνθῆκες τῆς ζωῆς οἱ γυναῖκες μποροῦν νά γίνουν μυροφόρες. Σέ ἕναν κόσμο δυσώδη, σκοτεινό, ἀναίσθητο καί ἐχθρικό. Ἡ καλή εὐαισθησία τους, ἡ πολλή στοργή τους, ἡ μεγάλη ὑπομονή τους νά γίνει βάλσαμο παρηγοριᾶς, χάδι αἰσιοδοξίας καί ἀσπασμός ζωῆς. Νά μειωθοῦν οἱ ἐνδοοικογενειακές ἐντάσεις, οἱ φιλικές ὀξύνσεις, οἱ ἐργασιακές διαφορές καί ἡ ζωή νά γίνει πιό ἀνθρώπινη. Οἱ μυροφόρες δέν ἐξέλειπαν καί ἀπό τόν σημερινό ἄστατο κόσμο μας. Ὡς ἄγρυπνες μητέρες, ὡς εὐγενεῖς σύζυγοι, ὡς καρτερικές δασκάλες, ὡς ἀκούραστες νοσοκόμες, ὡς νέες καί γιαγιάδες, μέ τήν ὑπέροχη αἰδῶ, τή σαγηνευτική ἐλπίδα καί τή θαυματουργή ἀγάπη ἀναμυρώνουν τόν κόσμο, γλυκαίνουν τήν πικρή χαμοζωή, γαληνεύουν, ἡμερώνουν, παραμυθοῦν καί φροντίζουν τούς σκληρούς ἀνθρώπους.
Τό τσουνάμι ἀντιμετωπίζεται ἀπό τίς ἑστίες τολμηρῆς ἀγάπης, ἀπό μυροφόρων κινήσεις, ἀπό πιστῶν δάκρυα μετανοίας. Εἶναι καιρός γιά ἐσωτερικό σκάψιμο πρός ἀνεύρεση ἄγνωστων κρυμμένων δυνάμεων πρός ἀντιμετώπιση δυσωδῶν καταστάσεων πού μολύνουν τή ζωή μας καί παγώνουν τίς καρδιές μας. Οἱ μυροφόρες διδάσκουν καί ἐμπνέουν. Εἶναι πιό καρτερικές, πιό ταπεινές καί πιό ἀνθεκτικές.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 08052011 www.makthes.gr
