Περάσαμε στό σαλόνι. Ἦταν χῶρος πολύ ἀναπαυτικός. Μποροῦσες ἐκεῖ νά καθίσεις ἄνετα ὧρες. Εἶχε ὅλα τά κομφόρ. Καί πολλή ἡσυχία. Ἐμένα μοῦ ἄρεσε νά κάθομαι ἐκεῖ.
Μοῦ λέει ὁ Χριστός.
-Εἶναι πραγματικά πολύ γοητευτικό. Εἶναι φτιαγμένο νά δημιουργεῖ τήν κατάλληλη ἀτμόσφαιρα γιά «ζεστή» συντροφιά! Νά, ἐρχόμαστε συχνά ἐδῶ.
Τά λόγια του μέ ἐνθουσίασαν. Σάν νέος, πού ἤμουν, μοῦ ἄρεσε ἡ καλή καί ζεστή συντροφιά. Καί ἡ συντροφιά τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἡ πιό ὡραία, ἡ πιό ζεστή καί ἡ πιό γλυκεία! Καθίσαμε καί συζητήσαμε ὥρα πολλή. Καί γιά πολλά.
Μοῦ λέγει ὁ Κύριος:
-Λοιπόν. Ἐγώ κάθε πρωί θά σέ περιμένω ἐδῶ, νωρίς. Θα ἀρχίζουμε τήν ἡμέρα μαζί.
Καί πράγματι. Ἀπό τότε κάθε μέρα στίς ἑφτά τό πρωί εἴχα συνάντηση μέ τό Χριστό. Ἔπαιρνα ἕνα βιβλίο πνευματικό, καί καθισμένος ἀναπαυτικά, τό μελετοῦσα. Ὁ Κύριος, καθισμένος δίπλα μου, μέ ὁδηγοῦσε, νά γεμίζει ἡ καρδιά μου μέ τό φῶς του μέ τό φῶς πού εἶναι κρυμμένο στά λόγια του. Μετά, ἐγώ τοῦ μιλοῦσα γιά τίς ἀδυναμίες μου, γιά τά πάθη μου καί γιά τά λάθη μου· καί Ἐκεῖνος, μοῦ μιλοῦσε γιά τήν ἀγάπη του καί γιά τήν φιλανθρωπία του.
Τί ὡραῖες πού ἦσαν οἱ στιγμές ἐκεῖνες! Πόσο τίς λαχταροῦσα! Πόσο τίς ἀναζητοῦσα!
Καί τί τό πιό φυσικό: Συνδέθηκε τόσο πολύ μέ τήν νέα του χρήση ὁ χῶρος αὐτός, πού ξέχασα ὅτι πρῶτα τό ἔλεγα «σαλόνι». Καί τό ὀνόμαζα «τόπο περισυλλογῆς»!
Μά δέν πέρασε πολύς καιρός ἔτσι. Ὁ ζῆλος μου ἄρχισε να ξεθυμαίνει. Ὁ χρόνος ἐπικοινωνίας μέ τό Χριστό ἄρχισε νά περιορίζεται. Γιατί:
Πότε, ἀργοῦσα νά σηκωθῶ!
Πότε, τύχαινε σοβαρή δουλειά!
Πότε, ξεπετιόταν ἐπείγουσα ἀπασχόληση!
Πότε, τό ἕνα!…
Πότε, τό ἄλλο!…
Καί ἐγώ; Ὅλο καί τό συνειδητοποιοῦσα, ὅτι δέν εἶχα καιρό, ὅτι δέν εὐκαιροῦσα, νά ἀσχοληθῶ μέ τό Χριστό!
Δέν τό ἔκανα ἐπίτηδες! Τά πράγματα ἐξελίχθηκαν ἔτσι. Μόνα τους. Χωρίς νά τό καταλάβω. Ἔτυχε μάλιστα μερικές φορές, πού πέρασαν μέρες, χωρίς νά σταθῶ ἔστω καί γιά μία στιγμή στό «δωμάτιο περισυλλογῆς». Εἶχα πιά, σχεδόν λησμονήσει, τί σήμαιναν οἱ λέξεις μελέτη καί προσευχή. Ἕνα πρωί ἄργησα νά σηκωθῶ. Καί ἔτρεχα βιαστικά νά ἑτοιμασθῶ νά βγῶ. Περνώντας ἀπό τό σαλόνι, εἶδα τήν πόρτα του κάπως ἀνοιχτή. Ἔριξα μία φευγαλέα ματιά. Καί εἶδα ἐκεῖ τόν Κύριο, νά μέ περιμένει. Ἦταν σκεφτικός καί λίγο θλιμμένος. Ἀναστατώθηκα. Καί εἶπα μέσα μου:
-Ὁ Χριστός σέ περιμένει, καί σύ τρέχεις; Πῆγα ταπεινά κοντά του, τόν προσκύνησα καί τοῦ εἶπα μέ τά μάτια χαμηλά
-Συγχώρησέ με, Κύριε. Ὅλα αὐτά τά πρωινά, ποὺ ἐγώ λείπω, μέ περιμένεις ἐδῶ;
-Ναί. Ἐγώ σέ περιμένω, κάθε πρωί γιατί σέ ἀγαπῶ. Μήν τό ξεχνᾶς, ὅτι ἔχυσα τό αἷμα μου γιά σένα. Καί ἐπί πλέον σου τό ὑποσχέθηκα. Καί ἐγώ εἶμαι συνεπής στό λόγο μου, πιστός στίς ἐπαγγελίες. Νομίζω, ὅτι ἀκόμη κι ἄν δέν τό αἰσθάνεσαι, ἀκόμη καί ἄν δέν θέλεις νά κάνεις κάτι γιά τή ψυχή σου, θά πρέπει τουλάχιστον γιά χάρη μου, κάτι νά θέλεις νά κάνεις!
Μή ξεχνᾶτε τίς ὑποχρεώσεις σας στό Χριστό.
Μή ξεχνᾶτε τήν ἐπικοινωνία σας μέ τό Χριστό.
Μήν τόν ἀφήνετε στήν παγεράδα τῆς ἀναμονῆς. Δέν σᾶς συμφέρει.
Κάνετε τά ἀδύνατα δυνατά νά βρίσκετε τόν ἀπαιτούμενο χρόνο γιά μελέτη καί γιά προσευχή. Γιατί χωρίς μελέτη καί προσευχή, πνευματική ζωή καί πνευματική προκοπή δεν γίνεται.
πηγή: Μητροπολίτου Μελετίου, Ἔλα Χριστέ
