Ἡ ἐκμάθηση τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς, ἐκτὸς ἀπὸ μέσο διατήρησης τῆς γλωσσικῆς παράδοσης, ἀποτελεῖ ὅπλο κατὰ τῆς δυσλεξίας καὶ ἄλλων μαθησιακῶν δυσκολιῶν, φαινόμενα ποὺ κάνουν ἔντονα τὴν ἐμφάνισή τους τὰ τελευταῖα χρόνια, σύμφωνα μὲ τὰ συμπεράσματα τριετοῦς ἔρευνας τοῦ Ἀνοικτοῦ Ψυχοθεραπευτικοῦ Κέντρου καὶ τοῦ Ἰνστιτούτου Διαγνωστικῆς Ψυχολογίας. Τὰ παιδιὰ ποὺ διδάσκονται μαθήματα Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν ἀποκτοῦν σημαντικὸ πλεονέκτημα, ἔναντι αὐτῶν ποὺ δὲν παρακολουθοῦν, στὴν ἀντιγραφὴ σχημάτων, διάκριση γραφημάτων, μνήμη σχημάτων καὶ εἰκόνων καθὼς καὶ στὴ δοκιμασία συναρμολόγησης ἀντικειμένων, σύμφωνα μὲ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἔρευνας.
 
 

«Μαθαίναμε περισσότερα γράμματα ὅταν πηγαίναμε ἐμεῖς σχολεῖο» λέει στὴν «K» ὁ 67χρονος Γιῶργος Καραντινός, συνταξιοῦχος μαθηματικός, ὁ ὁποῖος ἐξομολογεῖται ὅτι «μέχρι σήμερα ἐξακολουθῶ νὰ χρησιμοποιῶ ὅλους τούς τόνους καὶ τὰ πνεύματα σὲ ὅλα μου τὰ χειρόγραφα». Παράλληλα παραδέχτηκε ὅτι «ὅταν τὰ παιδιά μου ἔπρεπε νὰ μάθουν τὴ χρήση τόνων καὶ πνευμάτων στὴ γλώσσα, δυσκολεύτηκαν ἀρκετά, ἐνῶ ἐμένα μοῦ φαινόταν περίεργη ἡ ὑπερπροσπάθεια ποὺ κατέβαλλαν γιὰ νὰ μάθουν Ἀρχαῖα Ἑλληνικά».

Οἱ σημερινοὶ μαθητὲς ἔρχονται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴν Ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλώσσα στὴν πρώτη τάξη τοῦ γυμνασίου ὅπου κάνουν καὶ τὴν πρώτη τους γνωριμία μὲ τὴν… ψιλή, τὴ δασεία καὶ τὴν περισπωμένη. «Θὰ ξέραμε καλύτερα τὴν ἀρχαία γλώσσα ἂν τὴν μαθαίναμε ἀπὸ μικρότερη ἡλικία, ἐνῶ θὰ ἀποκτούσαμε καλύτερη αἴσθηση τῆς σύγχρονης γλώσσας καὶ τῆς ὀρθογραφίας» ἐκτιμᾶ ὁ 17χρονος Γιῶργος Δημητρίου, μαθητὴς B Λυκείου, ὁ ὁποῖος θέλει νὰ σπουδάσει Φυσική.

Καὶ ὁ δυὸ κάνουν λόγο γιὰ τὴν εὐκολία μὲ τὴν ὁποία μαθαίνει ἕνα ἄτομο τὸ πολυτονικὸ σύστημα σὲ νεαρὴ ἡλικία, ἐνῶ ἡ ἔρευνα τοῦ Ἀνοικτοῦ Ψυχοθεραπευτικοῦ Κέντρου προσθέτει ἕνα ἀκόμη στοιχεῖο. 

Ἡ ἐκμάθηση τῆς ἱστορικῆς ὀρθογραφίας, ὅπως ἀποδεικνύουν τὰ εὑρήματα τῆς μελέτης, συμβάλλει στὴ βελτίωση τῆς ψυχοεκπαιδευτικῆς ἀνάπτυξης τοῦ παιδιοῦ σὲ καίριους τομεῖς, ὅπως εἶναι οἱ ἀντιληπτικὲς καὶ ὀπτικὲς ἱκανότητες, λειτουργίες ποὺ συνδέονται ἄμεσα μὲ τὴν ἐμφάνιση τῆς δυσλεξίας.

Ἡ ἔρευνα πραγματοποιήθηκε σὲ 50 (ἀγόρια καὶ κορίτσια) παιδιὰ ἡλικίας 6 ἕως 9 ἐτῶν, τὰ ὁποία φοιτοῦσαν σὲ δημόσια σχολεῖα τῆς Ἀττικῆς καὶ ἀνῆκαν σὲ οἰκογένειες μὲ κοινὸ μορφωτικὸ καὶ οἰκονομικὸ ἐπίπεδο, ἐνῶ παρακολουθοῦσαν παρόμοιες ἐξωσχολικὲς δραστηριότητες. Οἱ δυὸ ὁμάδες ἦταν ἀπόλυτα «συμβατές» μεταξύ τους, μὲ μοναδικὴ διαφορὰ ὅτι ἡ μία παρακολουθοῦσε δυὸ ὧρες ἐβδομαδιαίως μαθήματα Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν. Τὰ παιδιὰ ἀξιολογήθηκαν πρὶν ἀπὸ τὴν ἔναρξη τοῦ σχολικοῦ ἔτους καὶ μετὰ τὴν ὁλοκλήρωσή του, καὶ τὰ ἀποτελέσματα ἦταν τὰ προαναφερόμενα.
 
 

Ἀξίζει, τέλος, νὰ σημειωθεῖ ὅτι μετὰ τὴν κατάργηση τοῦ πολυτονικοῦ συστήματος, ποὺ δὲν συνοδεύτηκε ἀπὸ καμία ἀπολύτως ἐπιστημονικὴ μελέτη, καταγράφηκε μεγάλη αὔξηση κρουσμάτων μαθησιακῶν διαταραχῶν.