…διαβάζω περισσότερο καὶ βρῆκα μάλιστα δυνάμεις νὰ γράψω καὶ μερικὰ γράμματα. Γενικὰ τὰ γράμματα ἔγιναν γιὰ μένα ἕνας ἐφιάλτης. Δυστυχῶς, ἀπὸ μένα καὶ σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση ποὺ βρίσκομαι, οἱ ἄνθρωποι περιμένουν γράμματα γεμάτα προσοχὴ καὶ κατανόηση. Ὁ καθένας περιμένει αὐτό, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὰ ἐνδιαφέροντά του, τὴ θέση του ἢ τὴν κατάστασή του. Πρὸ πολλοῦ ἔθεσα ὡς στόχο μου νὰ ἔχω τέτοια γνώση τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ μπορῶ πραγματικὰ νὰ εἰσδύω στὰ βιώματα τοῦ καθενός, ὥστε νὰ εἶμαι σὲ θέση νὰ μοιράζομαι πραγματικὰ τὰ παθήματά του.
Στὴν περίπτωση αὐτὴ δημιουργεῖται ἡ ἀκόλουθη εἰκόνα: Εἶναι ἀδύνατο νὰ ἐννοήσω τί συμβαίνει, ἂν εἰσέρχομαι στὴν καρδιὰ -τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου ἢ τὸν δέχομαι στὴ δική μου καρδιά. Ἐσὺ πῶς τὸ βλέπεις αὐτό; Τί εἶναι πιὸ σωστὸ νὰ ποῦμε; Ἴσως, ὅταν γίνεται λόγος ὄχι γιὰ ἐκεῖνο ποὺ "βλέπει" ὁ χειρουργός -δηλαδὴ ἁπλῶς ἕνα κομμάτι σάρκας, ἕναν ἀπὸ τοὺς μῦς-, ἀλλὰ γιὰ τὸ πραγματικὸ κέντρο τῆς ὑπάρξεώς μας, ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ καρδιά μας σὲ ὄχι μικρότερον βαθμὸ ἀλλὰ ἴσως καὶ σὲ ἀκόμη μεγαλύτερο ὑπερβαίνει τὰ ὅρια αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὑπερβαίνει αὐτὸ τὸ ἐπίπεδο. Καὶ "ἐκεῖ", στὸ ὑπερκόσμιο ἐπίπεδο, στὴν κίνηση τῆς ἀγάπης, οἱ ἄνθρωποι γίνονται τόσο οἰκεῖοι, ὥστε νὰ ἐξαφανίζονται τὰ "σύνορα" μεταξύ τους.
Μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ θὰ σοῦ πῶ ὅτι μὲ τὸν πιὸ κατηγορηματικὸ τρόπο εἶμαι ἐναντίον τῆς μεταμοσχεύσεως τῆς καρδιᾶς. Ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ἡ πράξη αὐτὴ βρίσκεται σχεδὸν πάντοτε στὰ ὅρια τοῦ φόνου τοῦ δότη. Ἰδιαίτερα κατὰ τοὺς τελευταίους καιροὺς τὸ πιὸ "ἐπιτυχημένο", ἀπὸ ἰατρικὴ ἄποψη, πείραμα ἔγινε στὴ Νότια Ἀφρική. Θυμᾶμαι τὴν παρακάτω ἱστορία: Κάποιος ποὺ δὲν πίστευε περιγράφοντας ζεστὰ καὶ γλαφυρὰ ἔλεγε ὅτι εἶδε πολλοὺς ναούς, ἀριστουργήματα ἀρχιτεκτονικῆς, πλῆθος ὑπέροχων θρησκευτικῶν πινάκων, ἄκουσε πολὺ ἑλκυστικὴ μουσική, ἀλλὰ δὲν εἶδε τὸν Θεό… Καὶ ἕνας γέρος χειρουργός τοῦ ἀπάντησε ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του ἔκανε πολλὲς ἐγχειρήσεις, ἄνοιξε μὲ τὸ τρυπάνι κρανία, καὶ εἶδε γυμνὸ τὸν ἐγκέφαλο- ἐπίσης ἄνοιξε τὰ στήθη τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἶδε γυμνὲς τὶς καρδιές, ἀλλὰ οὔτε μία φορὰ δὲν κατόρθωσε νὰ δεῖ στοὺς «μῦς» αὐτοὺς οὔτε σκέψη οὔτε αἰσθήματα…
Ἔτσι λοιπὸν ὁ μεγαλοφυὴς αὐτὸς χειρουργὸς στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου τίποτε ἄλλο δὲν εἶδε παρὰ μόνο κάποιον μῦ… Τὸν ἔδειξε σὲ ὅσους ἦταν μαζί του κατὰ τὴν ἐγχείρηση, ὅταν αὐτὸς ὁ μῦς ἀκόμη «παλλόταν» ὡς ζωντανός! Καταλαβαίνεις τὸ πράγμα αὐτό;
Ἐγὼ ὅμως θέλω νὰ τὸ βλέπω αὐτὸ ὡς ἑξῆς: Ὁ ἄνθρωπος κατὰ τὴν ἐξωτερικὴ μορφὴ τοῦ σώματός του δὲν εἶναι ἀκόμη πάντοτε αὐθεντικὰ Ἄνθρωπος. Καὶ ὅταν γίνεται λόγος γιὰ τὸν «ζωολογικὸ κῆπο», τότε μποροῦν νὰ ἐπιτραποῦν τέτοιες ἐγχειρήσεις. Ἴσως σοῦ φανεῖ σκληρὸς αὐτὸς ὁ λόγος. Ἀλλὰ ἐγὼ πνίγομαι ἀληθινὰ μέχρι φρίκης ἀπὸ τὴν εἰκόνα τῆς ἐπικαιρότητάς μας, δηλαδὴ ἀπὸ τοὺς ἀτέλειωτους φοβεροὺς ἐκβιασμούς, τοὺς φόνους, ποὺ εἶναι ἀδύνατο νὰ δεῖς ἀκόμη καὶ στὸν κόσμο τῶν ἄγριων θηρίων. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἄραγε ὁ Ἄνθρωπος, ἡ κορωνίδα τῆς δημιουργίας; Γέρασα πιά, ἀλλὰ δὲν βλέπω νὰ γίνεται ἡ ἀνθρωπότητα ἔστω καὶ λίγο πιὸ "ἀνθρώπινη".
