Μὲ γυμνὸ πόδι στὰ πλούσια τὰ λουλούδια,

μὲ ξέπλεγα στὶς αὖρες τὰ μαλλιά της,

πετᾷ ἡ τρελὴ Χαρὰ μὲ τὰ τραγούδια,

παιδούλα δροσερὴ σὰ μοσχομπάτης.

Σὰν πεταλούδα βελουδένια χνούδια

τινάζει ἀπ᾿ τὰ πολύχρωμα φτερά της

καὶ στὰ τετράξανθά της τὰ πλεξούδια

κάτι ἀντιφέγγει σὰ μεσημεριάτης.

Καὶ τὴ χαρά της δὲν κρατάει στὰ στήθια,

μὰ ἐκεῖ ποὺ τρελὰ κράζει: τί μοῦ λείπει;

νὰ σου πετιέται ἀπὸ τὰ κουφολίθια

ἡ γριὰ ἡ Ἠχὼ καὶ τῆς φωνάζει: ἡ λύπη!

εἶμαι γριὰ καὶ ξέρω· μόνον ἂν πάθῃς,

μπορεῖς καὶ τὶ ’ναι ἡ χαρὰ νὰ μάθῃς.