Κατά τόν τρίτο αἰώνα μετά Χριστό, τόν καιρό τῶν διωγμῶν, ζοῦσε στήν Ἀντιόχεια μιά ὄμορφη κοπέλλα, ἡ Πελαγία· ἀπό γένος ἔνδοξο καί πλούσιο.

 

* * *
 

Μία ἡμέρα ὁ τότε ἄρχοντας τῆς Ἀντιοχείας ἔμαθε, ὅτι ἡ Πελαγία ἧταν χριστιανή. Καί ἔστειλε στρατιῶτες νά τήν συλλάβουν. Καί ἐκεῖνοι ἔτρεξαν καί περικύκλωσαν τό σπίτι της.

Ἡ Πελαγία ἔτυχε καί ἦταν μόνη της· χωρίς γονεῖς, χωρίς φίλους, χωρίς καμμιά ἀπολύτως ἀνθρώπινη ὑποστήριξη καί βοήθεια· ὅμως δέν τρόμαξε, οὔτε ταράχθηκε.

Πῶς τά κατάφερε; Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ἐπειδή, ἐσωτερικά δέν ἦταν μόνη. Ἐπειδή εἶχε κοντά της τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἐκεῖνος τήν στήριζε. Ἐκεῖνος τῆς ἔδινε θάρρος. Ἐκεῖνος τῆς ἔδιωχνε τόν φόβο». (Ὁμιλία εἰς τήν ἁγίαν μάρτυρα Πελαγίαν τήν ἐν Ἀντιοχείᾳ, P.G. 50, 580-582).

Βγαίνει, λοιπόν, ἡ Πελαγία καί λέει στούς στρατιῶτες:

-Περιμένετε λίγο νά ἀλλάξω ροῦχα καί ἔρχομαι.

Μπαίνει πάλι στό σπίτι της. Καί ὕψωσε χέρια καί βλέμμα στόν οὐρανό καί προσευχήθηκε ὥρα πολλή, παρακαλώντας τόν Θεό νά τήν βοηθήσει, νά μήν παραδοθῆ στούς στρατιῶτες· ἀλλά νά φύγει ἀπό τήν ζωή αὐτή ἁγνή καί παρθένος. Γιατί τό ἤξερε, ὅτι ἄν ἔπεφτε στά χέρια τῶν στρατιωτῶν ἐκείνων, θά εὕρισκαν τήν εὐκαιρία, νά ἱκανοποιήσουν ἐπάνω της ὅλες τίς νεανικές τους ἐπιθυμίες. Κάτι τό ἀνεπίτρεπτο. Γιά κάθε ἄνθρωπο. Ἀφοῦ τό σῶμα μας δέν μᾶς ἀνήκει. Δέν εἶναι στήν ἀπόλυτη διάθεσή μας νά τό κάνουμε ὅ,τι θέλουμε. Ἀλλά ἀνήκει στόν Κύριο (Α΄ Κορ. 6, 13 καί 19). «Τό σῶμα, οὐ τῇ πορνείᾳ, ἀλλά τῷ Κυρίῳ· καί ὁ Κύριος τῷ σώματι».

 

* * *
 

Καί ἀφοῦ τελείωσε τήν προσευχή της, ἔπεσε ἀπό τόν ἐξώστη τοῦ σπιτιοῦ της καί ἄφησε τήν τελευταία της πνοή πάνω στό πλακόστρωτο τῆς αὐλῆς.

Καί λοιπόν; Ὁ Χριστός ἐδέχθη τόν θάνατο τῆς Πελαγίας κάτω ἀπό τέτοιους ὅρους σάν θυσία εὐάρεστη ἐνώπιόν Του.

Μά εἶναι ποτέ δυνατό αὐτό; (λένε κάποιοι). Δέν εἶναι ὁ θάνατός της αὐτοκτονία;

-Ναί, ἀπαντᾶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τόν ἐδέχθη! Καί ὄχι μόνο τόν ἐδέχθη. Ἀλλά καί κάτι περισσότερο!

– Κατέβηκαν ἄγγελοι καί ἐφρόντισαν τό νεκρό της σῶμα. Καί ἀρχάγγελοι καί τό ἐτίμησαν. Καί ὁ Χριστός ὁ ἴδιος κατέβηκε. Γιά νά τιμήσει τήν μάρτυρα. Καί ἡ Πελαγία ἔλαβε διπλό βραβεῖο: τῆς παρθενίας καί τοῦ μαρτυρίου. Διπλή δόξα. Διπλή τιμή.

 

* * *
 

Τό παράδειγμα τῆς μάρτυρος Πελαγίας εἶναι κυριολεκτικά γιά μᾶς ὁδηγητικό.

Μᾶς δείχνει, τί ἀξία ἔχει ἡ καταφρονεμένη σήμερα σωματική ἁγνότητα.

Μᾶς δείχνει, ἀκόμη, τί λάθος κάνουν ἐκεῖνοι, πού δέν ζοῦν μέ ἁγνότητα μέχρι τόν γάμο τους.

Μᾶς δείχνει, ὅτι τό σῶμα δέν πρέπει νά τό βλέπουμε, ὑπό τό πρίσμα τῶν βιολογικῶν λειτουργιῶν του, ἀλλά κάτω ἀπό τό φῶς τοῦ θελήματος τοῦ Κυρίου.

Τό σῶμα τῷ Κυρίῳ. Οὐ τῇ πορνείᾳ.