τρελὸς ὁ ἀγέρας ἔπαιζε

μὲ τὰ πουλιὰ μὲ τὰ κλωνιὰ

καὶ δὲ μᾶς ἔκραινε.

Ὥρα καλή σου ἀνάσα τῆς ψυχῆς,

ἀνοίξαμε τὸν κόρφο μας

ἔλα νὰ μπεῖς ἔλα νὰ πιεῖς

ἀπὸ τὸν πόθο μας.

Κάτω ἀπ᾿ τὴ γέρικη συκομουριὰ

ὁ ἀγέρας σκώθη κι ἔφυγε

κατὰ τὰ κάστρα τοῦ βοριᾶ

καὶ δὲ μᾶς ἄγγιξε.

Θυμάρι μου καὶ δεντρολιβανιά,

δέσε γερὰ τὸ στῆθος σου

καὶ βρὲς σπηλιὰ καὶ βρὲς μονιὰ

κρύψε τὸ λύχνο σου.

Δὲν εἶναι ἀγέρας τοῦτος τοῦ Βαγιοῦ

δὲν εἶναι τῆς Ἀνάστασης

μὰ εἶν’ τῆς φωτιᾶς καὶ τοῦ καπνοῦ

τῆς ζωῆς τῆς ἄχαρης.

Κάτω ἀπ᾿ τὴ γέρικη συκομουριὰ

στεγνὸς ὁ ἀγέρας γύρισε

ὀσμίζουνταν παντοῦ φλουριὰ

καὶ μᾶς ἐπούλησε.