Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ γράφω στὸ πρῶτο πρόσωπο. Ἀπευθύνομαι, δηλαδή, ἐγὼ ὁ ἴδιος προσωπικὰ σὲ κάθε ἕνα ἀναγνώστη, γιὰ νὰ τοῦ πῶ μερικὲς ἀλήθειες ποὺ ἀφοροῦν στὶς ἀξίες καὶ στὰ μεγάλα προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας, δηλαδὴ στὴν Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη μας καὶ στὴν πολύπαθη πατρίδα μας, τὴν Ἑλλάδα.
Συνειδητοποιῶ μέσα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ διακονία μου καὶ ἀπὸ τὰ βιώματα, παιδικά, νεανικά, καὶ ὥριμα, γιὰ τὴν πατρίδα μας τὴν Ἑλλάδα, σὲ ἀντιπαράθεση μὲ τὴν σύγχρονη πραγματικότητα, ὅτι εὑρισκόμεθα σὲ ἕνα στροβιλισμὸ ἀστάθειας καὶ ἀποπροσανατολισμοῦ, μὲ φυσικὴ συνέπεια ἐκτροπὲς καὶ ἀναστατώσεις στὴν πνευματικὴ καὶ στὴν ἐθνική μας ζωή.
Οἱ ἐμπειρίες μου ἀπὸ τὰ 30 χρόνια τῶν ἱεραποστολικῶν καὶ κοινωνικῶν ἀγώνων μου στὴν Ἀλεξανδρούπολη καὶ στὸν Ἔβρο, καὶ σὲ ὁλόκληρη τὴ Θράκη μας, μὲ βοήθησαν ἀποτελεσματικὰ γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τῆς ἀποστολῆς μου στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, καὶ κατ’ ἐπέκταση σ’ ὁλόκληρο τὸν ἀκριτικὸ χῶρο τῆς Μακεδονίας μας. Ἐπὶ ἑπτὰ χρόνια τὸ Σκοπιανὸ ζήτημα, καὶ ὄχι τὸ Μακεδονικό, ὅπως τὸ ἀποκαλοῦν μερικοί, μετὰ τὰ προγενέστερα συλλαλητήρια, ὅπου ἡ συμβολὴ τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας σ’ αὐτὰ μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Μακαριστὸ Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα Β΄ ἦταν καταλυτικὴ ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος, ὁδηγήθηκε ἐντέχνως στὴ λήθη καὶ στὴν ἀπομόνωση. Τὴν φωτιὰ τοῦ ἐθνικοῦ ἐνδιαφέροντος γιὰ τὸ Σκοπιανὸ πρόβλημα ἄναψε καὶ πάλι τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2005, ἡ ταπεινότης μου, μὲ ὁμιλία στὰ Ἐγκαίνια τῆς Διεθνοῦς Ἐκθέσεως Θεσσαλονίκης, ἐνώπιον ὅλης τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς στρατιωτικῆς ἡγεσίας τῆς Χώρας –πρωθυπουργὸς ὁ κ. Κώστας Καραμανλής– καὶ ὅλου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ διὰ τῆς τηλεοράσεως. Ἀπὸ τὴ σύντομη, ἀλλὰ περιεκτικὴ καὶ δυναμικὴ ὁμιλία μου, ἔγινε πάταγος. Οἱ προτροπὲς «Ἑκὰς οἱ βέβηλοι», «Ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τάς», καὶ τὸ σύνθημα «Μακεδονία=Ἑλλάδα καὶ Ἑλλάδα=Μακεδονία» ἔδωκαν στὸ ὑπαρκτὸ Σκοπιανὸ ζήτημα τὴν πραγματική του ἐθνικὴ διάσταση καὶ προκάλεσαν πανελλήνιο ἐθνικὸ ἐνδιαφέρον.
Ἀπὸ τότε καὶ μέχρι σήμερα τὸ ζήτημα αὐτὸ πέρασε ἀπὸ πολλὲς φάσεις καὶ κυρίως ἀπὸ διπλωματικὲς διαβουλεύσεις καὶ κυβερνητικὲς πρωτοβουλίες ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ πλευρὰ καὶ ἀπὸ τὸ μένος, τὰ ἀνιστόρητα ἐπιχειρήματα, τὸ πεῖσμα καὶ τὸν φανατισμὸ τῶν Σκοπιανῶν.
Ἔχουν παρέλθει ἕξι ὁλόκληρα χρόνια ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἐθνικὴ καὶ φιλελληνικὴ ἔκρηξη στὴ ΔΕΘ καὶ ἡ ταπεινότης μου δὲν ἔπαυσε νὰ ὁμιλῆ καὶ νὰ γράφη καὶ νὰ διαφωτίζη καὶ νὰ διακηρύσση πρὸς πᾶσα κατεύθυνση γιὰ τὸ δίκαιο τῆς Ἑλλάδος. Ὁμιλίες, συνεντεύξεις, ἐκπομπές, ἀνακοινώσεις, κείμενα, ἐκδόσεις ἐντύπων, διάλογοι καὶ ἐπιστολὲς διεφώτισαν ἐντὸς καὶ ἐκτός τῆς Ἑλλάδος τοὺς Ἕλληνες γιὰ τὴν αὐθάδεια καὶ τὴν ἀναίδεια τῶν Σκοπιανῶν, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἀνόμους σκοποὺς των. Εὐτυχῶς δὲν ἔλειψαν καὶ ἄλλες φωνές. Ἐκεῖ ὅμως ὅπου προσπαθῶ νὰ βοηθήσω τὸν λαὸ μας εἶναι μὲ τὸ κήρυγμα ἕκαστης Κυριακῆς ἀπὸ τοὺς ἄμβωνες τῶν ἱερῶν Ναῶν τῆς Θεσσαλονίκης, ἐνῶ συγχρόνως ἡ Ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία μεταδίδεται ἀπὸ τὴν κρατικὴ τηλεόραση ΕΤ3. Ἀναλυτικότερα ἐπισημαίνομε, ὅτι πρῶτα γίνεται τὸ κήρυγμα ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου ἐπὶ 15 λεπτά, καὶ ἀκολουθεῖ ἐνημέρωση, σχόλιο καὶ χρήσιμη παρότρυνση ἐπάνω στὰ κοινωνικὰ καὶ ἐθνικὰ θέματα τῆς Πατρίδος μας.
Ὅταν ὁμιλῶ μὲ ἐπιμονὴ καὶ ἐπιχειρήματα γιὰ τὰ κοινωνικὰ καὶ ἐθνικὰ θέματα, οὔτε κάνω πολιτική, οὔτε χρησιμοποιῶ κομματικὴ τακτική. Κηρύσσω καὶ ὁμιλῶ, μετὰ τὴν ἀνάλυση τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, γιὰ τὴν πατρίδα μας τὴν Ἑλλάδα, γιὰ τὴ Μακεδονία μας, γιὰ τὸ Αἰγαῖο, γιὰ τὰ Νησιά μας, γιὰ τὴ Θράκη μας, γιὰ τὴν Ἤπειρο, γιὰ τὴν Κρήτη μας καὶ γιὰ τὴν ἑλληνικωτάτη Κύπρο, ὡς νόμιμο κράτος. Οἱ ὁμιλίες αὐτὲς ἔχουν μία τεράστια ἀνταπόκριση στὸν ἁπανταχοῦ Ἑλληνισμό, μὲ συγκεκριμένες ἐνέργειες συμπαραστάσεως καὶ μὲ ἐνθουσιώδεις προτροπὲς νὰ συνεχίσω ἐντονώτερα τὶς ὁμιλίες. Ὅπου καὶ ἂν βρέθηκα κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ διμήνου του καλοκαιριοῦ, γιὰ μικρὰ διαστήματα, ὅπως στὴν Ἀθήνα, στὴν Κρήτη, στὴ Ρόδο, στὴν Ἀλεξανδρούπολη, στὸν Πύργο Ἠλείας, στὴ Φλώρινα καὶ προπάντων στὴ Θεσσαλονίκη, Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες, μοῦ ἐξέφρασαν τὴν εὐγνωμοσύνη τους γιὰ ὅσα διακηρύσσω καὶ γράφω γιὰ τὴ Μακεδονία μας καὶ γιὰ ὅλη τὴν Ἑλλάδα μας, καὶ μὲ προέτρεψαν «συνεχίστε, μὴ σταματᾶτε, μιλᾶτε γιὰ τὴ Μακεδονία, πέστε τα σκληρότερα, εἶσθε ἡ μόνη φωνὴ ποὺ ἀπέμεινε, βοηθῆστε τὴν Ἑλλάδα μας, πῆτε, ὅπως λέτε, ξεκάθαρες ἀλήθειες».
Καὶ βεβαίως τὸ γνωρίζω καὶ τὸ παρακολουθῶ, ὅτι ὑπάρχουν καὶ μερικοὶ «νεοπροοδευτικοὶ» πατριῶτες Ἕλληνες, ποὺ διαφωνοῦν μὲ τὶς ἀπόψεις μου καὶ ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὴν παρουσία μας στὰ μέσα ἐνημερώσεως, ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ κηρύγματα στοὺς ἱεροὺς Ναούς. Κέντρο αὐτῶν τῶν ἀπόψεων εἶναι ἡ Ἀθήνα! Εἶναι κρίμα νὰ ὑπάρχουν τέτοιες ἀντιδράσεις, ἔστω καὶ ἂν εἶναι λίγες, σὲ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ἀκόμη καὶ σὲ μεγάλες χῶρες τῆς Εὐρώπης ἀναπτύσσονται ἔντονες καὶ δημοκρατικὲς κινήσεις φιλοπατρίας, ὡς ἀντίδραση κυρίως στὶς ἐπιδιώξεις γιὰ τὴν περιλάλητη καὶ γιὰ τὴν ὥρα ἀνέφικτη παγκοσμιοποίηση.
Τὸ συναφὲς ἐρώτημα τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν εἶναι:
Γιατί ἀπὸ τὶς 27 χῶρες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, μόνον ἡ Ἑλλάδα ἔχει ἐκκρεμῆ ἐθνικὰ προβλήματα καὶ πρὸ πάντων ἀμφισβητήσεις γιὰ τὴν ἐδαφικὴ ἀκεραιότητα καὶ τὴν ἐθνική της κυριαρχία;
Καὶ ὑπενθυμίζαμε τὸ Σκοπιανὸ σχέδιο γιὰ τὴ Μακεδονία μας, τὸ Αἰγαῖο, τὴ Θράκη μας, τὰ νησιὰ περὶ τὸ Καστελόριζο, τὸ τμῆμα τῆς Ἠπείρου καὶ τοὺς ψιθύρους γιὰ τὴν ἀνδρομάνα Κρήτη.
Ποιοὶ θέλουν τὸν περιορισμὸ καὶ τὴν σμίκρυνση τῆς Ἑλλάδος;
Ξυπνῆστε Ἕλληνες, καὶ ὀρθῶστε τὴν φιλοπατρία σας καὶ τὴ λεβεντιά σας, γιὰ νὰ σταθοῦμε ὅλοι ὄρθιοι στὰ «τείχη» τῆς πατρίδος μας.
Ἡ πολυπληθὴς πολιτικὴ ἐξουσία μας, στὸ σύνολό της, ἂς ἀναλάβει τὶς εὐθύνες της, καὶ ἂς προσδιορίση τὶς ἐνέργειές της. Οἱ δύο μέγιστες καὶ ὑπέρτατες ἀξίες γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καὶ ἡ πατρίδα μας, ἡ Ἑλλάδα. Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὴν ταπεινότητά μου, σ’ ὁλόκληρη τὴν διαδρομὴ τοῦ βίου μου, ἐδιδάχθηκα γνήσια καὶ δυναμικὰ τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη καὶ τὴν φιλοπατρία.
Αὐτοὺς τοὺς δύο φωτεινοὺς πόλους ἀκολούθησα στὴ ζωή μου, στὶς σπουδές μου, στοὺς 31 μῆνες στρατιωτικῆς θητείας, στὴν ἀφιέρωσή μου στὴν Ἐκκλησία, στὴν παιδεία, στὴν προσφορά μου στὴν κοινωνία, στὴν ἀγάπη στὸ συνάνθρωπό μου. Ἀποκορύφωση ἡ ἀρχιερατικὴ διακονία μου στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα σὲ τόπους ποτισμένους ἀπὸ ἑλληνορθόδοξο αἷμα καὶ ἱδρῶτες μόχθου, δηλαδὴ στὴ Θράκη καὶ στὴ Μακεδονία. Γιὰ τὰ λάθη μας καὶ τὶς παραλείψεις μας, χρέος μας νὰ ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Γιὰ τούτη τὴν δύσκολη περίοδο, δύναμή μας καὶ καταφυγή μας ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία μας, φροντίδα μας καὶ ἀγώνας μας ἡ Πατρίδα μας ἡ Ἑλλάδα.
Ἐδῶ ταιριάζει γιὰ τὸν καθένα μας ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου
«Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλ. α΄ 21).
