Γέροντα, μοῦ κάνει ἐντύπωση τὸ θάρρος τῶν Μυροφόρων.

Οἱ Μυροφόρες εἶχαν μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό, εἶχαν πνευματικὴ κατάσταση, γι’ αὐτὸ δὲν ὑπολόγισαν τίποτα… Γι’ αὐτὸ καὶ ἀξιώθηκαν νὰ ἀκούσουν ἀπὸ τὸν Ἄγγελο τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως.

Γέροντα, πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ζήσουμε τὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως;

Νὰ καλλιεργήσουμε τὸ χαροποιὸν πένθος, γιὰ νὰ ἔρθει ἡ πραγματικὴ χαρά. Ἂν ζήσουμε μὲ εὐλάβεια καὶ κατάνυξη τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, θὰ ζήσουμε μὲ πνευματικὴ ἀγαλλίαση καὶ θεῖα εὐφροσύνη τὴν Ἁγία Ἀνάσταση.

Εἶναι, γέροντα, φυσικὸ νὰ μὴν νιώθω πολλὴ χαρὰ τὸ βράδυ τῆς Ἀναστάσεως;

Ναί, εἶναι φυσικό. Ἐπειδῆ τὸ συναίσθημα τῆς λύπης εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ συναίσθημα τῆς χαρᾶς, δὲν μποροῦμε σὲ μία μέρα νὰ ξεπεράσουμε αὐτὴ τὴν ψυχικὴ κατάσταση.

Σιγά-σιγὰ ὅμως, κατὰ τὴ Διακαινήσιμο Ἑβδομάδα, πού εἶναι σὰν μία ἡμέρα πασχαλινή, φεύγει ὁ πόνος τῆς Μ. Ἑβδομάδας καὶ ἡ ψυχὴ γεμίζει ἀπὸ τὴν ἀναστάσιμη χαρά.

Γιατί, Γέροντα, σὲ μερικὰ μοναστήρια κάνουν λιτανεία κατὰ τὴν δεύτερη ἢ Τρίτη ἡμέρα τοῦ Πάσχα;

Γιὰ νὰ σκορπίσουν τὴν πασχαλινὴ χαρά. Τὴν Διακαινήσιμο Ἑβδομάδα χτυποῦν ὅλα μαζί, καμπάνες σήμαντρα, καὶ ἡ καρδιὰ χτυπᾷ δυνατὰ ζῶντας τό «Ἀναστάσεως ἡμέρα…».

Εὔχομαι νὰ χαίρεστε πάντοτε μὲ ἀγαλλίαση πνευματική, μὲ συνεχῆ πνευματικὴ χαρά, μὲ ἐσωτερικὴ γλυκειὰ ἀναστάτωση.