Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ἀδελφοὶ χριστιανοί, μᾶς μεταφέρει στὰ γεγονότα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Πέθανε ὁ Χριστὸς καρφωμένος πάνω στὸ σταυρό… Πέστε μου, παρακαλῶ, ποιός θὰ τὸν κηδεύσει; Ποιός ἔχει τὴν τόλμη νὰ παρουσιαστεῖ στὸν Πιλάτο καὶ νὰ ζητήσει τὴν ἄδεια νὰ προσφέρει νεκρικὴ τιμὴ σ’ Ἐκεῖνον ποὺ αὐτὸς καταδίκασε σὲ θάνατο; Περνάει ἡ ὥρα καὶ κανεὶς δὲν ἐμφανίζεται… Ποῦ εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ τόσοι ἀκροατὲς ποὺ ἄκουσαν τὴν ὡραία διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ; Ποῦ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θεραπεύτηκαν ἀπὸ τὸν Χριστό; Ποῦ εἶναι οἱ μαθητές Του, ποῦ εἶναι ὁ Πέτρος, ποὺ ἔλεγε νὰ πεθάνει μαζί Του; «Πέπαυται τόλμα μαθητῶν»!
Ἀλλὰ νά! Ἔρχεται ἕνας ἐπίσημος, βουλευτὴς στὸ ἀξίωμα, ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαία, ὁ ὁποῖος παρουσιάζεται στὸν Πιλάτο καὶ ζητᾶ τὴν ἄδεια νὰ κηδεύσει τὸν Ἰησοῦ. Δὲν σκέφτηκε μήπως πέσει στὴν δυσμένεια τοῦ ἄρχοντα καὶ χάσει τὴν θέση του. Φάνηκε ἀνδρεῖος, γι’ αὐτὸ καὶ ἀκούσαμε στὸ Εὐαγγέλιο σήμερα ὅτι «τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλάτον».
Στὸ θέμα τῆς τόλμης γιὰ τὸν Χριστό, ἐνῷ οἱ μαθητὲς φάνηκαν δειλοί, ὁ βουλευτὴς Ἰωσὴφ πῆρε ἄριστα! «Πέπαυται τόλμα μαθητῶν, ἀριμαθαίας δὲ ἀριστεύει Ἰωσήφ». Αὐτός, λοιπόν, ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαία ἀποκαθήλωσε τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, τὸ ξεκρέμασε, δηλαδή, ἀπὸ τὸν Σταυρό, τὸ τύλιξε σὲ καθαρὰ σινδόνα καὶ τὸ ἐνταφίασε σὲ δικό του καινούργιο μνημεῖο. Ὁ Ἰωσὴφ ἔζησε τὸ Πάθος, τὴν Ταφὴ τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλλὰ τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ἀδελφοὶ χριστιανοί, μᾶς μιλάει καὶ γιὰ γυναῖκες, ποὺ ἔζησαν τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι οἱ μυροφόρες γυναῖκες, ποὺ μὲ μύρα καὶ ἀρώματα ἦρθαν, τολμηρὲς κι αὐτές, μὴ φοβούμενες τὴν στρατιωτικὴ φρουρά, γιὰ νὰ ἀνοίξουν τὸν τάφο καὶ νὰ ἀρωματίσουν τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἀξιώθηκαν αὐτὲς οἱ μυροφόρες γυναῖκες νὰ ἀκούσουν, ἀπ’ ἀγγέλου στόμα, πρῶτες αὐτές, τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
Μᾶς μιλοῦσε, λοιπόν, ἀδελφοί, τὸ Εὐαγγέλιο σήμερα γιὰ τὴν Ταφὴ καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὰ τὰ δύο τὰ ζοῦμε καί μεῖς, πραγματικὰ καὶ ὄχι φανταστικά, κάθε φορὰ στὴν θεία Λειτουργία. Ναί! Στὴν θεία Λειτουργία ἐμεῖς οἱ πιστοὶ ἔχουμε τὴν θέση τοῦ Ἰωσὴφ καὶ τῶν μυροφόρων γυναικῶν καὶ ζοῦμε τὴν Ταφὴ καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
Τί εἶναι ἡ θεία Λειτουργία, ἀδελφοί; Στὴν θεία Λειτουργία ζοῦμε ὅλη τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν φάτνη μέχρι τὸν Γολγοθᾶ, ἀπὸ τὴν Γέννηση μέχρι τὸν Θάνατο τοῦ Χριστοῦ, μέχρι τὴν Ταφή, τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Ἀνάληψη Του, μέχρι καὶ αὐτὴ τὴν δεύτερη παρουσία Τοῦ• γιατί ὅταν τελείωνε ἡ θεία Λειτουργία οἱ πιστοὶ ἔλεγαν – κραύγαζαν: «Κύριε, ἔλα»! «Μαρὰν ἀθά», ἦταν τὸ σύνθημα τους.
Ζοῦμε, λοιπόν, στὴν θεία Λειτουργία καὶ τὸν ἐνταφιασμὸ τοῦ Κυρίου μας, σὰν τὸν Ἰωσήφ, ὅπως μιλοῦσε τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Νά! Βγαίνουν τὰ Ἅγια στὴν Μεγάλη Εἴσοδο καὶ τὰ ἐναποθέτει ὁ ἱερέας πάνω στὴν ἁγία Τράπεζα. Τί εἶναι ἡ ἁγία Τράπεζα; Εἶναι ὁ τάφος τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅπως ὁ Ἰωσὴφ πῆρε σινδόνα καὶ οἱ Μυροφόρες μύρα καὶ ἀρώματα γιὰ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι καὶ ὁ ἱερέας ἔχει γιὰ σινδόνα τὰ καλύμματα καὶ γιὰ ἀρώματα τὸ θυμίαμα. Πραγματικά, ἀδελφοί, ὅταν βλέπετε τὸν ἱερέα μὲ τὰ ἅγια Δισκοπότηρα κατὰ τὴν Μεγάλη Εἴσοδο νὰ προχωράει πρὸς τὴν ἁγία Τράπεζα, πρέπει νὰ νοιώθετε τὴν πορεία τοῦ Ἰωσήφ, τοῦ ἐνταφιασμοῦ τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὸν Γολγοθᾶ πρὸς τὸν τάφο• γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἱερέας ὅταν φτάνει στὴν ἅγια Τράπεζα, σ’ αὐτὸν τὸν τάφο τοῦ Χριστοῦ, θυμᾶται τὸν Ἰωσὴφ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, θυμᾶται ὅλη τὴν πράξη τοῦ θείου ἐνταφιασμοῦ, καὶ λέει αὐτὸ τὸ σχετικὸ τροπάριο: «Ὁ εὐσχήμων Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ξύλου καθελὼν τὸ ἄχραντόν Σου Σῶμα, σινδόνι καθαρὰ εἰλήσας καὶ ἀρώμασι ἐν μνήματι καινῷ κηδεύσας ἀπέθετο»• καὶ λέγοντας τὸ «ἀπέθετο», ἐναποθέτει πάνω στὴν ἁγία Τράπεζα τὰ ἅγια Δισκοπότηρα, ποὺ ἔχουν τὰ ἀντίτυπα τοῦ ἁγίου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλλὰ καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ γευόμαστε στὴν θεία Λειτουργία. Πένθιμη εἶναι ἡ ἀτμόσφαιρα στὴν ἀρχὴ κατὰ τὴν θεία Λειτουργία, γιατί ζοῦμε τὸ Πάθος τοῦ Χριστοῦ, τὴν πορεία Του πρὸς τὸν Γολγοθᾶ. Ζήσαμε καὶ τὴν Ταφή Του, ἀλλὰ νά! Ἀπότομα ἀλλάζει ἡ ἀτμόσφαιρα καὶ γίνεται χαρωπή! Θαῦμα γίνεται. Πραγματικὴ Θεοφάνεια, πραγματικὴ Πεντηκοστή: Στὸ «Τὰ Σὰ ἐκ τῶν Σῶν…» μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ λειτουργοῦ ἱερέα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μεταβάλλει τὸ τεμάχιο τοῦ ψωμιοῦ, ποὺ εἶναι πάνω στὸ ἅγιο Δισκάριο, σὲ πραγματικὸ Σῶμα Χριστοῦ• καὶ τὸ κρασί, ποὺ εἶναι μέσα στὸ ἅγιο Ποτήριο, σὲ πραγματικὸ Αἷμα Χριστοῦ, γιὰ νὰ κοινωνήσουν οἱ πιστοί. Καὶ μὲ τὴν θεία Κοινωνία, τότε εἶναι ποὺ γευόμαστε πραγματικὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Οἱ Ἰουδαῖοι ἔτρωγαν τὸν ἀμνὸ καὶ αὐτὸ ἦταν τὸ Πάσχα τους. Καὶ τὸ δικό μας Πάσχα εἶναι ἡ θεία Κοινωνία. Καὶ ὅπως οἱ Ἰουδαῖοι μετὰ τὴν βρώση τοῦ ἀμνοῦ ἔκαναν τὴν «διάβαση» τους ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο στὴν γῆ τῶν Πατέρων τους, τὸ Πάσχα τους (ἡ λέξη «πάσχα» σημαίνει «διάβαση»), ἔτσι καί μεῖς μὲ τὴν θεία Κοινωνία ἑνωνόμαστε μὲ τὸν Θεό, ἂν εἶναι καθαρὴ ἡ κάρδια μας, καὶ διαβαίνουμε ἀπὸ τὸν θάνατο στὴν ζωὴ καὶ ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανὸ• αὐτὸ εἶναι τὸ χριστιανικό μας Πάσχα.
Ἔτσι, λοιπόν, μὲ τὴν θεία Κοινωνία γευόμαστε οὐσιαστικά, πραγματικά, δυνατὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν δική μας ἐξανάσταση• γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἱερέας μετὰ τὴν θεία Κοινωνία λέει τὸν ὕμνο «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι». Στην θεία Λειτουργία, λοιπόν, ἀδελφοί, μιμούμαστε τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸν Νικόδημο, τοὺς ἐνταφιαστὲς τοῦ Χριστοῦ, μιμούμαστε τὶς μυροφόρες γυναῖκες καὶ κάθε ψυχὴ μπορεῖ νὰ πεῖ, «Μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν»• γιατί προσφέροντες τὴν θεία Λειτουργία στὸν Θεὸ προσφέρουμε τὸ πιὸ πολύτιμο μύρο, ἀφοῦ τὴν προσφέρουμε εἰς «ὀσμὴν εὐωδίαςς πνευματικῆς».
Ἀλλὰ ἂν προσφέρουμε αὐτὸ τὸ μύρο στὸν Θεό, τὴν θεία Λειτουργία, σὰν μυροφόρες, τότε ἐμεῖς παίρνουμε πιὸ πολὺ μύρο. Γιατί; Γιατί Μύρο εἶναι ὁ Χριστός, ποὺ γευόμαστε στὴν θεία Λειτουργία. Πραγματικά, ὁ Χριστὸς εἶναι «αὐτό τό τῆς θεότητος μύρον» καὶ «ἡ ὀσμὴ τῶν μύρων Του ὑπὲρ πάντα τὰ ἀρώματα», ὅπως λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης. Πρὶν ἀπὸ τὴν σάρκωση Του ὁ Χριστὸς ἦταν «μύρον ἀφ’εαυτοῦ μένον», σὰν κλεισμένο μύρο• μὲ τὴν σάρκωση Του ὅμως ἔγινε «μύρον ἐκκενωθέν», ὅπως λέει τὸ Ἆσμα τῶν Ἀσμάτων, μύρο, δηλαδή, ποὺ φανερώθηκε καὶ δόθηκε σὲ μᾶς. Καὶ οἱ ψυχές, λοιπόν, ποὺ γεύονται τὸν Χριστὸ στὴν θεία Λειτουργία, γίνονται καὶ αὐτὲς μύρο πλησιάζοντας τὸ Μύρο• γίνονται «Χριστοῦ εὐωδία». Καθαρίζουν τὴν καρδιὰ τοὺς ἀπὸ τὰ πάθη, ἀπὸ τὴν δυσώδη κακία καὶ βάζουν μέσα τους τὸν Κύριο, τὸν μοσχοβολητὸ «ὑπὲρ πάντα τὰ ἀρώματα»• περπατοῦν στὸν εὐώδη κῆπο, τὴν ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅπου πνέουν οἱ αὖρες ἀπὸ τὰ ὄρη Σιὼν καὶ γίνονται οἱ ψυχὲς αὐτὲς μοσχοβολητές, χαριτωμένες, πραγματικὲς μυροφόρες καὶ ἀρωματίζουν τὸν κόσμο μὲ τὴν ἐνάρετη ζωή τους καὶ ἔτσι δοξάζεται ὁ Χριστός. Ὦ! ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, Ἀμήν.
