Κωνσταντινούπολη,
Βασιλεύουσα Πόλη, δίπλα στὸν καταγάλανο Βόσπορο, ποιᾶς ἄλλης πόλης ἡ δόξα μπορεῖ ποτὲ μὲ τὴν δική σου νὰ συγκριθεῖ;
Ὑπῆρξες πεδίο μάχης φοβερὸ μεταξὺ πνευματικῶν ἀντιπάλων: βλάσφημων αἱρετικῶν καὶ ἅγιων τοῦ Θεοῦ.
Σὰν κόσκινο τοὺς ξεκαθάρισες ὅλους στὸ μακραίωνο πέρασμα τῶν αἰώνων, ἀποκαλύπτοντας τοὺς ἀποστάτες ἀλλὰ καὶ τοὺς ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ, στὴν Σελεύκεια ὡς χριστιανὴ, καὶ μαρτύρησες διὰ στραγγαλισμοῦ .
Σπιλώθηκες μὲ ἁμαρτίες πολλῶν καὶ μὲ τὴν δυσωδία τῶν ἁμαρτωλῶν, ἀλλὰ καθαγιάστηκες μὲ τὸ ποτάμι αἵματος τῶν μαρτύρων.
Ποιός μπορεῖ νὰ ἀπαριθμήσει τὶς στρατιὲς ὅλων τῶν πνευματικῶν σου ἡρώων, ὅλες τὶς οὐράνιες ὀπτασίες κι ὅλα τὰ μυστήριά σου;
Συχνὰ οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ κατέρχονταν, χαμήλωναν πρὸς ἐσένα, Βασιλεύουσα – καὶ ἄπo σένα ὑψώνονταν πρὸς τὸν οὐρανὸ ἄνθρωποι ἰσάγγελοι.
Ἡ Θεοτόκος ἐμφανίστηκε ἐντός τῶν τειχῶν σου πολλάκις, γιὰ νὰ ἐλευθερώσει τοὺς κινδυνεύοντες καὶ νὰ γιατρέψει τοὺς ἀσθενεῖς.
Τὸ νέφος τῶν ἐξαίσιων ἅγιων, ὡς σκέπη ἁγία, σὲ στέφει καὶ οἱ προσευχὲς τῶν παιδιῶν σου ὡς θυμίαμα ἀνεβαίνουν στὸν Ὕψιστο.
Ὦ, πόσοι πολλοὶ ἅγιοι ἦταν δικά σου παιδιά!
Ὅσα ἀμέτρητα ὑπάρχουν κρίνα τοῦ ἀγροῦ, τόσοι ὑπάρχουν ἅγιοι ἐπὶ ἁγίων!
Ἔγραψες ἱστορία. Βασιλεύουσα Πόλη, καὶ τὸ ἡμερολόγιο τῆς ἱστορίας μὲ βαθυκόκκινο μελάνι – μὲ τοὺς ἀγῶνες σου γράφτηκε καὶ τὸ ἀκρογωνιαῖο τῆς Ἐκκλησίας Σύμβολο τῆς Πίστεως!
Ἔτσι, λοιπόν, μπορεῖ γιὰ σένα τοῦτο νὰ εἰπωθεῖ: ἀνάμεσα στὶς πόλεις τὶς πολλές, ἐσὺ μόνη ξεχωρίζεις, πορφυρὴ γραφή.
Φώτισες τὴν οἰκουμένη μὲ τὴν Ἁγία Πίστη.
Γιάτρεψες τὸν κόσμο ἀπ’ τὴν εἰδωλολατρία καὶ τὶς αἱρέσεις. Βασανισμένη ἀλλὰ ὄχι θανατωμένη, ἀκόμη δὲν ἔχεις τελειώσει. Γι’ αὐτὸ ὅλοι ἐμεῖς σὲ ἑορτάζουμε, Πόλη τῶν Ὁμολογητῶν!
Σ’ ὅλη τὴν γῆ καὶ στοὺς οὐρανοὺς, ἡ δόξα σου μεγαλόπρεπη ἀντηχεῖ – καὶ ὁ κάθε βαπτισμένος χρέος βαρὺ ἔχει εὐγνωμοσύνης πρὸς ἐσένα, ὀφειλή!
